میرزمان ۷۳ ساله باشندهٔ اصلی روستای شینهٔ ولسوالی بگرامی کابل است که اکنون در منطقه کارتهٔ نو شهر کابل زندگی می‌کند.
میرزمان نزدیک به ۶۰ سال می‌شود که با کمره و سه پایهٔ چوبی‌اش عکسهای فوری می‌گیرد.
او به رادیو آزادی می‌گوید، عکاسی را از پسر کاکایش آموخته است و خودش به پسرانش آموختانده است:
"۱۶ ساله بودم که در کمرۀ فوری همراه بچه کاکایم کار می‌کردم او استادم است، دکانم اول در سینما پامیر بود، جنگ‌ها آمد باز ما آمدیم کارتۀ نو، عکسهای که می‌گرفتن به مکتب، به قرارداد، برای فورم می‌گرفتن تا سال ۹۰، باز دیجیتال برامد، این کمره‌ها همه برداشته شد."
میرزمان می‌گوید، هرچند اکنون کمره‌های دیجیتال و مدرن جای کمرۀ چوبی او را در دکانش گرفته اند، اما او مشتری‌های جدیدی را که همه خارجی‌ها و گردشگران هستند، پیدا کرده است:
"از کمرۀ فوری توریست‌ها می‌آیند دیگه می‌گیرم (عکس می‌گیرم) دیگه کار نمی‌گیرم، به خاطری که سامان و کاغذ‌های آن گم است، پیدا نمی‌شود، یگان دوست‌ها و خارجی‌ها می‌آیند عکس می‌گیرند و می‌روند."
میرزمان می‌گوید، هرچند مواد کمرهٔ فوری او قابل دریافت نیست، اما او با مواد و کاغد‌های تکه پاره‌ای که از ده‌ها سال پیش نگهداشته استفاده می‌کند.
به گفتهٔ میرزمان، کمرهٔ او شاهد چندین دهه جنگ، رویداد‌ها و تحولات مختلف بوده است که او با دشواری‌های زیادی از کمره‌اش نگهداری کرده و این جعبهٔ چوبی برای او مانند طلا با ارزش است:
"از همین مزد می‌گرفتم طفلایم از همین نان می‌خوردن، از همین مکتب میرفتن، می‌پوشیدن، قرار زندگی خوده جور کردم، خانه خریدم، زن کردم، بچه‌ها را زن دادم، دختران را به شوهر دادم، برای شما مانند این که طلا ارزش دارد، کمره برای من همان قدر ارزش دارد، من دوستش دارم، از همان نان می‌خورم، اول خدا می‌دهد دوم او."
میرزمان: یک عکس فوری در سابق 20 افغانی قیمت داشت حالا از خارجی ها از 2 الی 8 هزار می گیرم
میرزمان چهار پسر و هشت دختر دارد و اکنون چهار پسرش در دکان عکاسی پدر‌شان به نام "اتحاد" شغل پدر شان را به پیش می‌برند، اما با تفاوت اینکه آن‌ها از کمرۀ چوبی فوری نه بلکه با کمره‌های دیجیتال کار می‌کنند.
فرهاد ۳۶ ساله یکی از پسران میرزمان به رادیو آزادی گفت:
"همین کسب برای ما با ارزش است، پدرم بیش از ۶۰ سال است کار می‌کند، ما مجبور هستیم در همین کسب پدری خود را پیش ببریم، برای ما ارزش دارد و تا زنده هستیم ادامه می‌دهیم."
میرزمان برای گرفتن عکس با کمرهٔ فوری‌اش از کاغذ مخصوص عکسهای فوری و دو مواد به نام سروشن و فکسر استفاده می‌کند که پس از گرفتن عکس، فیلم یا کاغد مخصوص را ابتدا به سروشن و بعد به فکسر می‌اندازد.
سپس آن را از مواد کشیده در داخل آب غطه‌ور می‌کند و زمانی که عکس خشک شد، آمادهٔ چاپ می‌شود که این مراحل در کل ۱۵ دقیقه زمان می‌برد.
به گفتهٔ میرزمان، در گذشته قیمت هر قطعه عکس فوری ۲۰ افغانی بود، اما او اکنون پس از چاپ هر قطعه عکس از مشتریان خارجی‌اش از ۲ هزار تا ۸ هزار افغانی می‌گیرد.