ممنوعیت‌های سختگیرانه طالبان بر زنان در افغانستان، زنان زراعت‌پیشه را در شرایط اسفناک قرار داده است.
پیش از این نیز وضعیت زنان روستایی توصیف چندان بهتری نداشت و در بیست سال گذشته، جمهوری مخلوع در راستای بلند بردن ظرفیت زنان زراعت‌پیشه و بهتر ساختن شرایط زندگی برای آن‌ها ناکام مانده است.
اما حداقل زنان در سازماندهی اتحادیه‌های کوچک نقشی مهم داشتند و از مقدار ناچیز کمک‌ها مستفید می‌شدند.
با آمدن طالبان، برخی از زنان زراعت‌پیشه در شهرها و روستاها بیش از پیش به حاشیه رانده شده‌اند.
اکنون که از روز زنان روستا نشین در جهان تجلیل به عمل می‌آید، این زنان با چالش‌ها و محدودیت‌های فراوانی دست و پنجه نرم می‌کنند.
بیشتر در این باره: روز جهانی دختر؛ رنج ها و محرومیت‌های که دختران و زنان در افغانستان با آن دست و پنجه نرم میکننداز این میان، حدود ۷۰ زن میانسال و کهنسال پیشهٔ زراعت را کنار گذاشته و در گوشه‌ای از شهر شبرغان به حرفهٔ پشم‌ریسی روی آورده‌اند.
این شمار زنان که در یک دستگاه پشم‌ریسی دور هم نشسته‌اند، کارهای شاقه انجام می‌دهند و از وضعیت زندگی خود شکایت دارند.
حلیمه ۴۷ ساله، باشندهٔ روستای خواجه برهان شهر شبرغان، یکی از آن‌ها است که می‌گوید:
«خوراکه ضرورت داریم، روغن، برنج و آرد نیاز داریم. همهٔ ما زنان محتاج، غریب، مسکین و بیچاره هستیم. من خودم پیداگر خانه هستم و ۷۰ زن در این کارگاه پشم‌ریسی کار می‌کنیم.»
نخ‌ریسی فرآیند تبدیل الیاف طبیعی مانند پشم یا پنبه به نخ است که از آن برای بافت پارچه و تولید محصولات نساجی استفاده می‌شود. این هنر سنتی در بسیاری از جوامع روستایی در افغانستان هنوز رواج دارد.
در جوزجان، ده‌ها کارگاه پشم‌ریسی فعالیت دارد و اغلب کارگران این کارگاه‌ها زنان هستند.
شفیقه، یکی دیگر از این زنان، که ۴۰ سال دارد و نزدیک به دوسال عمرش را در کارگاه پشم‌ریسی سپری می‌کند، می‌گوید:
«ما از حکومت می‌خواهیم که برای ما کمک کند، چرا که من خودم سرپرست خانه هستم و اطفال خورد دارم. مزدی که به‌دست می‌آورم کفایت نمی‌کند.»
فاطمه، یک خانم دیگر که در گوشه‌ای از کارگاه پشم‌ریسی نشسته و سرگرم کار است، می‌گوید که بیشتر روزها نان خشک و چای تلخ را به عنوان غذای چاشت مصرف می‌کند.
درآمد روزانهٔ خانم فاطمه ۴۰ افغانی است و او نگران مبتلا شدن به بیماری تنفسی است.
روی آوردن زنان به شغل‌هایی مانند نخ‌ریسی به دلیل محدودیت‌های شدید طالبان بر حضور آن‌ها در جامعه، افزایش یافته است.
«پشم‌ریسی کار خیلی سختی است. اگر آدم احتیاط نکند، زود مریض می‌شود و سرفه می‌گیرد. در جریان کار از پشم خاک بلند می‌شود. مبادا مریض شویم؛ پولی که از پشم‌ریسی به‌دست می‌آوریم، هزینهٔ دوا هم نمی‌شود.»
شماری از زنان می‌گویند که در شرایط فعلی، پیشبرد امور زندگی و تهیهٔ معیشت برای زنانی مانند زنان زراعت‌پیشه بسیار دشوار است.
به گفتهٔ آن‌ها، پشم‌ریسی هم حالا مانند گذشته نیست؛ زنان مزد اندک و ناچیزی دریافت می‌کنند.
بیشتر در این باره:
نگرانی یونسکو از محدودیت آموزش دختران در افغانستان؛ « ادامه این روند میلیون‌ها دختر را تحت تاثیر قرار می‌دهد»تاثیر قانون امر به معروف و نهی از منکر؛ ملل متحد: زنان در افغانستان تحت فشار های فزایندهٔ روانی قرار گرفته اندملاله یوسفزی از کشور های اسلامی خواست طالبان را به خاطر سیاست‌های زن ستیزانه، پاسخگو قرار بدهنددر افغانستان، حقوق بشر و آزادی‌های اساسی گروهی از زنان به‌ویژه در سه سال گذشته آسیب‌پذیرتر شده‌اند.
وضعیت زنان روستایی به دلیل وخامت اوضاع اقتصادی، گسترش فقر و بیکاری، و محدودیت‌های وضع شده بر کار و فعالیت زنان بدتر از قبل شده است.