فاطمه سادات ۲۴ ساله باشندۀ ولایت هرات یکی از دخترانی است که یک سال قبل به دلیل محدودیت های سختگیرانۀ طالبان بر زنان در افغانستان، مجبور شد این کشور را به مقصد پاکستان ترک کند.
او که یکی از اعضای رهبری سازمان حمایت از جامعه مدنی و خبرنگاران افغانستان در تبعید است می گوید که شرایط زندگی در پاکستان برایش دشوار شده و هر لحظه ترس از اخراج اجباری دارد.
"بیشتر از یک سال می شود که پاکستان آمدیم، اما اینجا هم مشکلات و محدودیت های خود را دارد، شامل روند تمدید ویزه، مشکلات اقتصادی و روحی، آیندۀ نامعلوم و اخراج اجباری مهاجرین و دیپورت به افغانستان، که متاسفانه سازمان ملل روی این وضعیت چشم پوشی می کند."
بانو سادات در ادامه می گوید:
"خود شامل کسانی هستم که توسط پولیس پاکستان دستگیر شدم و می‌خواستند مرا به افغانستان دیپورت کنند در حالی که در افغانستان با خطرات زیادی مواجه هستم، جامعۀ جهانی، نهاد های حقوق بشری و نهاد های حامی زنان، زنان افغانستان را به فراموشی سپرده اند، زنان افغانستان در تاریکی و زیر سلطۀ گروه زن ستیز و متهجر بنام طالبان تنها مانده اند."
سمیرا زمانی ۲۷ ساله باشندۀ شهر کابل یکی از زنانی دیگریست که ده روز بعد از سقوط نظام جمهوریت مخلوع به ایران پناهنده شد.
او می گوید؛ نگران آینده اش است و با مشکلات زیادی دست و پنجه نرم می‌کند.
"بعد از آمدن به ایران و مهاجر شدن به اینجا با مشکلات زیادی مواجه بودم هم از لحاظ اقتصادی و به دلیل این که کار خود را از دست داده بودم، جای و مکان خود را از دست داده بودم، همیشه با این ترس هم خودم و هم دیگران، خانم های که تنها هستند با این مشکل مواجه هستیم که اگر ما اقامت نداشته باشیم با خطر تهدید اخراج مواجه هستیم و خطرات جانی که بعد از اخراج با آن روبرو می شویم، اگر از اینجا اخراج شویم."
خانم زمانی می گوید که تجلیل از هشت مارچ یا روز جهانی زنان، فرصتی خوبی‌ست تا آنان صدای خود را به جهانیان برسانند.
"این فرصتی است که ما یادآوری کنیم راجع به دست آورده های گذشته و همچنان تاکید کنیم به لزوم داشتن تلاش تا تحقق برابری جنسیتی و این خشونت هایی که وجود دارد بتوانیم به پایان برسانیم."
امسال هشت مارچ یا روز همبسته‌گی زنان جهان در حالی تجلیل می شود که زنان افغان در شرایط دشوار زندگی شان را در کشور ایران و پاکستان سپری می کنند و با گذشت هر روز مشکلات بیشتر دامنگیر شان می شود.
زنان در ترانسپورت شهری - تصویر از آرشیف
زنان افغان به دلیل قیودات سختگیرانه طالبان در افغانستان مجبور شدند که به کشور های دیگر پناهنده شوند.
از زمان به قدرت رسیدن طالبان در سه سال گذشته، این گروه دختران را از تحصیل در مقاطع بالاتر از صنف ششم و نهادهای تحصیلات عالی منع کرده است. همچنین، زنان از کار در بیشتر ادارات دولتی و سازمان‌های غیردولتی محروم شده‌اند.
طالبان مدعی اند که سیاست‌های آنان مطابق با شریعت اسلامی است، اما این اقدامات با انتقادات گسترده داخلی و بین‌المللی مواجه شده است.
نگاره میرداد یکی از فعالان حقوق زنان است. او در مورد وضعیت زنان افغان در گفتگو با رادیو آزادی چنین می گوید:
"متاسفانه این سال چهارم است که در حالی جهان این روز را تجلیل می‌کند که زنان افغانستان در تلخ ترین و تاریک ترین شرایط بسر می برند که از اساسی ترین حقوق شان محروم هستند، چالش ها بسیار زیاد است در داخل افغانستان و هم کسانی که خارج از افغانستان هستند مخصوصاً کسانی که در کشور های منطقه هستند، چالش های مهاجرت، تبعید و متاسفانه این مهاجرت اجباری است که تحمیل می‌شود بر مردم افغانستان، پس به این اساس شرایط بسیار بد و بدتر شده میرود با گذشت هر روز."
عبدالله احمدی یکی از فعالان حقوق بشری می‌گوید که زنان در نتیجۀ فشار های طالبان مجبور به ترک کشور شدند که در شرایط دشوار در کشور های دیگر بسر می برند.
"بعد از روی کار آمدن طالبان زنان از حقوق بنیادی و اصلی شان محروم شدند از جمله اجازۀ تحصیل، کار و سفر بدون محرم را ندارند و حتا از تفریخ گاها نمی توانند استفاده کنند، تحریم ها و این فشار ها باعث شده، تعدادی زیادی از زنان و خانم ها و حتا فعالان زن که تحت فشار بودند مجبور شدند کشور را ترک کنند و به کشور های همسایه پناه ببرند، متاسفانه در آن کشور ها هم بخاطر نداشتن مدارک قانونی هر لحظه امکان اخراج شان وجود دارد، متاسفانه وضعیت زنان در افغانستان وضعیت بسیار ناگوار است."
آقای احمدی برای رسیده گی به مشکلات زنان در افغانستان چنین راه حلی پیشنهاد می کند.
"فشار های دیپلوماتیک بر گروه طالبان وارد شود و اینها (طالبان) را وادار کنند که حقوق اساسی مردم افغانستان را خصوصاً به حقوق زنان احترام بگذارند و زمینه های آزادی را به زنان فراهم کنند و از طرف دیگر فشار های بیشتر و تحریم های هوشمندانه علیه سران طالبان، نه مردم افغانستان وضع شود تا این که اینها تحت فشار قرار بگیرند و مجبور شوند که به معیار های بین المللی تن بدهند، و از طرفی هم خدمات آموزشی به صورت آنلاین و به روش های دیگر به زنان و دختران افغانستان فراهم شود."