شماری از قابله ها در افغانستان با شرایط دشوار کاری و تمامی محصلان این رشته با آینده مبهم و محرومیت از آموزش روبه‌رو اند.
برخی از این قابله ها می گویند که بدون امکانات کافی و با معاش اندک به ارائه خدمات مشغول هستند.
یک قابله در افغانستان که به دلیل نگرانی‌های امنیتی نمی‌خواهد نامش ذکر شود، به رادیو آزادی گفت:
همین مسلک قابله گی و خود قابله را به نظر کم می بینند،معاشات شان نظر به کارشان بسیار کم است،فشار کار بالای شان بسیار زیاد است نوکری های شان پی در پی مثل یک شب بعد یا دو شب بعد است و امتیازات هم ندارند و مورد مهم دیگر این است که نیاز است تا بالای ارتقای ظرفیت قابله ها باید کار شود.
این درحالیست که صندوق جمعیت ملل متحد «یو ان اف پی ای» می گوید که افغانستان به قابله های بیشتری برای حفظ جان ها،نیاز مبرم دارد.
این اداره در گزارشی به مناسبت پنجم می روزجهانی قابله ها بااشاره با افزایش بازگشت کننده ها به افغانستان گفته که قابله ها مجبور اند برای رسیدگی به زنانی که نیاز به خدمات صحی دارند، ساعاتی بیشتری را در کلینیک ها سپری کنند.
روز جهانی قابله ها در حالی فرا رسیده که حکومت طالبان درماه قوس۱۴۰۳ آموزش رشته‌های قابلگی را در انستیتوت های نیمه عالی، در افغانستان ممنوع کرد،تصمیمی که خشم نهادهای بین‌المللی را برانگیخت وضربه‌ای بر سلامت زنان در افغانستان خوانده شد.
یک محصل پیشین رشته قابله‌گی در ولایت بامیان که نخواست نام اش ذکر شود، به رادیو آزادی گفت:
ما نرسنگی خود را خلاص کردیم،درهمان یک هفته اول که انستیتوت ها را بسته کردند امتحانات سمستر ششم را سپری کردیم،فعلا امتحان صحت عامه باقی مانده همین طور منتظر هستیم که چه زمان از ما امتحان می گیرد،حالا تمام موسسات هم بسته شده که خلص سوانح و درخواست کار خود را می فرستادیم در خانه نشسته کاملا به افسردگی دچار شده ام.
شماری از داکتران امراض نسایی و ولادی می گویند که قابله‌ها نقش اساسی در کاهش مرگ‌ومیر مادران و نوزادان دارند و اگر آنان در کنار داکتران حضور نداشته باشند خدمات صحی به درستی انجام نمی شود.
نجم السماء شفاجو یکی از این داکتران و رئیس انجمن داکتران نسایی و ولادی افغانستان در این مورد به رادیو آزادی گفت: " اینها می توانند خدمات بسیار خوبی را ارائه کنند. درصورتیکه قابله در یک جامعه کم باشند یا نباشند یا به طور معیاری کارنکنند مسلما داکتر به تنهایی کار درست انجام داده نمی تواند و در نتیجه ضربه آن را مریض می بیند."
حکومت طالبان در بیش از سه ونیم سال گذشته دروازه های مکاتب بالاتر از صنف ششم و پوهنتون ها را بروی دختران بسته است و سال گذشته خورشیدی انستیتوت های طبی را نیز بروی دخترانی مسدود کرد که قرار بود پس از فراغت در بخش های رسیدگی به مادران و نوزادان فعالیت کنند.
این درحالیست که سازمان جهانی صحت «دبلیو اچ او» در ماه جوزای سال قبل گفته بود که مرگ و میرهای قابل پیشگیری، روزانه جان ۲۴ مادر و ۱۶۷ نوزاد را در افغانستان می‌گیرد.
محمد حسن غیاثی، معین پالیسی وزارت صحت عامه طالبان، چهار ماه پیش ادعا کرد که افغانستان با کمبود کارمندان صحی زن روبه‌رو نیست و نزدیک به ۳۰ هزار قابله در کشور حضور دارند که در نظام صحی شمولیت ندارند.
اما صندوق جمعیت سازمان ملل متحد «یو ان اف پی ای» نهُ ماه قبل گفته بود که افغانستان برای پوشش کامل نیازمندی‌های صحی مادران، به بیش از ۱۸ هزار قابله نیاز دارد.
این اداره بدون مشخص ساختن ارقام فعلی قابله ها در این کشور،گفته بود که اگر این خلا پُر نشود، جان مادران در هنگام زایمان به خطر می‌افتد.