هراس از لغزش زمین، زلزله‌زدگان را از بازگشت به قریه‌های‌شان بازداشته است

آدم خان، یک دهقان ۶۷ ساله به خبرگزاری رویترز گفت که هیچ سرپناهی حتی یک خیمه هم برای بودوباش ندارد.

او افزوده: "شب گذشته باران بارید اما ما جایی برای پنهان شدن نداشتیم و بزرگترین ترس ما سنگ‌های بزرگی است که ممکن هرلحظه از گوه سقوط کنند."

در زلزله مرگبار ناوقت ۳۱ اگست که ولایت های شرقی افغانستان را تکان داد تنها در کنر بیش از ۲۲۰۰ نفر کشته و بیش از ۳۶۰۰ نفر دیگر زخمی شده اند.

پس لرزه های این زلزله باعث لغزش زمین شده و نگرانی شدید را به بازماندگان این زلزله ایجاد کرده است.

هرچند گروه های امدادرسان مواد غذایی و اکمالات را با هلیکوپترها به ساحه انتقال داده اند اما بیشتر آسیب دیدگان این زلزله می‌گویند که کمک های کافی به سرعت برایشان نرسیده است.

فقر و زیربناهای ناکافی در افغانستان باعث شده که بسیاری از قریه ها در فاصلۀ چند ساعت پیاده روی از نزدیکتر جاده واقع باشند و بسیاری از خانه ها از گِل و سنگ ساخته شده اند که در این زلزله تخریب شده اند.

نمای پس از زلزله در دره نور ولایت کنر

برخی از خانواده های آسیب دیده از این زلزله در کمپ های موقت جمع شده اند. شمس الرحمان یک دهقان ۴۰ ساله از قریه شهیدان می‌گوید که شش تن از اقارب نزدیک اش را از دست داده و در حال حاضر در فضای باز در کنار جاده، دور از قریه خود با ۹ تن از اعضای خانواده اش در بی سرنوشتی به سر میبرد.

او به رویترز گفت: "در خیمه‌های که برای ما کمک شده است، حتی کودکان ما جای نمی‌شوند."

براساس این خبرگزاری، با درنظر داشت وضعیت فعلی، برای برخی از آسیب دیدگان این بیجاشدن دایمی به نظر میرسد.

گل احمد ۵۱ ساله می‌گوید: "حتی اگر زلزلۀ دیگری هم رخ ندهد یک طوفان ساده یا حتی یک باران می‌تواند سنگ های بزرگ را از کوه بالای ما سقوط دهد از همینرو ما دوباره به قریه های خود برنخواهیم گشت و حکومت باید برای ما یک جای بودوباش فراهم کند."

سازمان های امدادرسان بین المللی به این باوراند که بدون سرپناه، خدمات صحی و غذای کافی، این فاجعه بیماری و فقر را در افغانستان که یکی از فقیرترین کشورهای جهان است، گسترش خواهد داد.

براساس این سازمان ها، بیشتر آسیب را کودکان متحمل می‌شوند، صادق دوازده ساله پس از گیرماندن در زیر آوار برای یازده ساعت، زنده کشیده شد، اما مادرکلان و پسر کاکایش در کنار او جان باختند.

او گفته که "فکر می‌کردم که من هم خواهم مُرد و در آن شب فکر کردم که قیامت برپا شده است."