این زن، که نخواست نامش فاش شود، به رادیو آزادی گفت در حکومت پیشین در وزارت کار و امور اجتماعی وظیفه داشت، اما پس از تسلط طالبان مجبور به خانه‌نشینی شد.
اول فقط در خانه خیاطی می‌کردم، بعد دکان گرفتم تا به همین شاگردان درس بدهم.
او که مادر پنج کودک است می‌گوید با آن‌که شوهرش نیز خیاطی می‌کند، او اما بخش بزرگی از مصارف خانواده را تأمین می‌کند.
«خودم گند افغانی و هر نوع لباس می‌دوزم، به شاگردانم هم آموزش می‌دهم، هم چرمی‌دوزی می‌کنم و هم خیاطی. مردم لباس های عروسی هم می‌آورند، خلاصه هر نوع لباسی می‌دوزم. اول فقط در خانه خیاطی می‌کردم، بعد دکان گرفتم تا به همین شاگردان درس بدهم. حتی یک ویترین کوچک هم پیشروی دکان گذاشته‌ام و وسایل خیاطی می‌فروشم، اول اقتصاد ما خوب نبود، حالا خیلی بهتر شده است.»
او می‌افزاید که در این کارگاه بیش از بیست زن و دختر که بسیاری از آنان از سوی حکومت طالبان از کار و آموزش بازداشته شده‌اند با او کار می‌کنند.
من در بخش قابلگی درس می‌خواندم. یک سال می‌شود که خیاطی را شروع کرده‌ام.
یک دختر ساکن کابل که از آموزش بازمانده و در این کارگاه کار می‌کند، می‌گوید این مصروفیت از نظر روانی و اقتصادی برایش بسیار کمک‌کننده بوده است.
او که هم نخواست نامش ذکر شود، به رادیو آزادی گفت: «یک سمستر مانده بود که در پوهنتون را تمام کنم که ممنوعیت وضع شد. من در بخش قابلگی درس می‌خواندم. یک سال می‌شود که خیاطی را شروع کرده‌ام، چون خیلی امیدوار بودم درسم آغاز شود اما نشد. یک دختر نیازهای زیادی دارد و باید روی پای خودش بایستد. با همین چند لباسی که می‌دوزیم، مصرف خود را بدست می‌آوریم. از نظر ذهنی هم برایم بسیار کمک کرده است.»
آنان می‌گویند با آن‌که بارها با توصیه‌ها، نظارت‌ها و حتی تلاشی ها از سوی وزارت امر به معروف و نهی از منکر طالبان روبه‌رو شده‌اند، اما تأکید می‌کنند که کارشان را ادامه داده‌اند.
نه تنها در پایتخت کابل، بلکه در شماری از ولایت ها نیز بسیاری از زنان به گلدوزی یا خیاطی روی آورده‌اند.
یک باشنده ولایت هرات و مسئول یک کارگاه خیاطی می‌گوید که در حکومت جمهوری پیشین در اداره های مختلف عدلی و قضایی هرات وظیفه داشت، اما پس از آن‌که توسط طالبان از کار برکنار شد، در ولسوالی جبرئیل این ولایت کارگاه گلدوزی ایجاد کرد که ۲۵ زن و دخترِ دیگرِ که از کار و آموزش بازمانده نیز با او کار می‌کنند.
او هم به‌شرط ذکر نشدن نامش به رادیو آزادی گفت: «من در جبرئیل یک کارگاه تولیدی دارم که در آن ۱۵ نوع لباس می‌دوزم. ۲۵ دختر با من کار می‌کنند. حالا همه زنان در خانه‌های‌شان خیاط شده‌اند. آن‌قدر خیاطان زیاد شده که به همان اندازه مشتری نیست. اینجا هر روز زنان بیشتر زیر فشار قرار می‌گیرند.»
طالبان پس از بازگشت دوباره به قدرت در اگست ۲۰۲۱، زنان را در بسیاری اداره های دولتی و غیردولتی از کار بازداشتند و مراکز آموزشی آنان را بستند.
همچنین دختران را از آموزش بالاتر از صنف ششم محروم کردند، حجاب را بر آنان اجباری ساختند، سفر بدون محرم شرعی را ممنوع کردند و ورود آنان را به پارک‌های تفریحی، حمام‌های زنانه و ورزشگاه ها ممنوع قرار دادند.
این محدودیت‌ها بر زنان و دختران افغان در داخل و خارج از کشور به‌طور گسترده محکوم شده است.
اما حکومت طالبان می‌گوید حقوق زنان و دختران را در چارچوب «شریعت اسلامی» تأمین کرده است؛ ادعایی که برای زنان افغان و جامعه جهانی پذیرفتنی نیست.