ماری میلکونین و شوهرش نجده توفینکیان که سوری های ارمنی الاصل اند به دلیل خشونت ها در سوریه به ارمنستان گریخته اند.
ماری می گوید:
«وقتی این حقیقت را بپذیری که ازین پس این خانه ات است، دیگر با آن عادت می کنی. تلاش می کنی مردم را بشناسی و زندگی ات به وضعیت عادی بر می گردد. به نظر می رسد که دخترانم با من هم نظر اند.»
این خانواده از میان تقریباً یک صدهزار ارمنی ساکن سوریه تصمیم گرفت تا با هزاران تن دیگر به کشور اصلی شان پناه برد.
ماری می گوید چندین ماه را در بر گرفت تا این خانواده به زندگی در ارمنستان عادت کند.
«ما در ماه اپریل این جا آمدیم. شاید تولد طفل ما تا حدی زیادی در آمدن ما به این جا نقش داشت. این جا آرام تر و مصوون تر است.»
ماری می گوید که ایشان از مردم در سوریه نمی ترسیدند بلکه از وضعیت در آن کشور در هراس بودند.
به گفتهء ماری نگرانی آن ها در مورد آینده بود که اصلاً نامشخص به نظر می رسید.
در ماه اپریل امسال، این زوج جوان با دختر خوردسال شان از شهر حلب در سوریه به شهر یریوان در ارمنستان کوچیدند.
این زوج دوسال قبل وقتی برای سپری کردن ماه عسل شان به ارمنستان رفته بودند درخواست شهروندی کرده بودند، اما با وصف آن که اسناد شان در جریان افتاده، هنوز زندگی شان سر و سامان نیافته است.
نجده توفینکیان شوهر ماری از مشکلات بر سر راه در ارمنستان قصه می کند:
«در واقع، این جا شغل کافی وجود ندارد. فرصت ها درین کشور محدود اند، اما مصارف زندگی گزاف است. اگر معاشات و مصارف را مقایسه کنی، این سوال مطرح می شود که چگونه می توان با معاش که می گیری زنده گی ات را به پیش ببری.»
حالا، والدین نجده از سوریه به دیدن این خانواده می آیند و در نظر دارند تا در ارمنستان سکونت گزینند.
پرسش اصلی در برابر همهء اعضای این خانواده این است که آیا ایشان می توانند در کشور جدید شان که آن را وطن خود می خوانند، به زندگی ادامه بدهند یا نه.
شوهر ماری، نجده توفینکیان امیدوار است که حکومت آن ها و دیگر مهاجران را که از سوریه به ارمنستان پناه می آورند، کمک کند.
«آرزومندم که حکومت ما از سوری های ارمنی الاصل استفاده کند. برخی از آن ها آدم های با ظرفیت عالی کار استند.»
ماری می گوید:
«وقتی این حقیقت را بپذیری که ازین پس این خانه ات است، دیگر با آن عادت می کنی. تلاش می کنی مردم را بشناسی و زندگی ات به وضعیت عادی بر می گردد. به نظر می رسد که دخترانم با من هم نظر اند.»
این خانواده از میان تقریباً یک صدهزار ارمنی ساکن سوریه تصمیم گرفت تا با هزاران تن دیگر به کشور اصلی شان پناه برد.
ماری می گوید چندین ماه را در بر گرفت تا این خانواده به زندگی در ارمنستان عادت کند.
«ما در ماه اپریل این جا آمدیم. شاید تولد طفل ما تا حدی زیادی در آمدن ما به این جا نقش داشت. این جا آرام تر و مصوون تر است.»
ماری می گوید که ایشان از مردم در سوریه نمی ترسیدند بلکه از وضعیت در آن کشور در هراس بودند.
به گفتهء ماری نگرانی آن ها در مورد آینده بود که اصلاً نامشخص به نظر می رسید.
در ماه اپریل امسال، این زوج جوان با دختر خوردسال شان از شهر حلب در سوریه به شهر یریوان در ارمنستان کوچیدند.
این زوج دوسال قبل وقتی برای سپری کردن ماه عسل شان به ارمنستان رفته بودند درخواست شهروندی کرده بودند، اما با وصف آن که اسناد شان در جریان افتاده، هنوز زندگی شان سر و سامان نیافته است.
نجده توفینکیان شوهر ماری از مشکلات بر سر راه در ارمنستان قصه می کند:
«در واقع، این جا شغل کافی وجود ندارد. فرصت ها درین کشور محدود اند، اما مصارف زندگی گزاف است. اگر معاشات و مصارف را مقایسه کنی، این سوال مطرح می شود که چگونه می توان با معاش که می گیری زنده گی ات را به پیش ببری.»
حالا، والدین نجده از سوریه به دیدن این خانواده می آیند و در نظر دارند تا در ارمنستان سکونت گزینند.
پرسش اصلی در برابر همهء اعضای این خانواده این است که آیا ایشان می توانند در کشور جدید شان که آن را وطن خود می خوانند، به زندگی ادامه بدهند یا نه.
شوهر ماری، نجده توفینکیان امیدوار است که حکومت آن ها و دیگر مهاجران را که از سوریه به ارمنستان پناه می آورند، کمک کند.
«آرزومندم که حکومت ما از سوری های ارمنی الاصل استفاده کند. برخی از آن ها آدم های با ظرفیت عالی کار استند.»
