لینک‌های قابل دسترسی

خبر تازه
جمعه ۱۰ حمل ۱۴۰۳ کابل ۰۹:۲۱

داشتن سرپناه، یک رویای تحقق ناپذیر در کمپ چهار راهی قمبر


کمپ بی جا شدگان در چهارراهی قمبر
کمپ بی جا شدگان در چهارراهی قمبر
داشتن سرپناه برای طاووس خان به یک رؤیای تحقق ناپذیر و یک آرزوی دست نیافتنی مبدل شده است.

خان نمایندهء بی جاشدگان کمپ چهارراهی قمبر است.

حدود پنج سال قبل بود که او از جنگها در هلمند گریخت و به این کمپ در شهر کابل پناهگزید.

اما هنوز سرپناه ندارد.

او با خانوادهء خود در زیر یک خیمه زندگی می کند، خیمهء که مانند بسیاری از خیمه های دیگر درین کمپ به شدت فرسوده شده و پارگی های اش چشم هر بیننده را به خود می دوزد.

همه دار و ندارش یک گلیم کهنه است با چند تکه لباس و دیگ و کاسهء محقر.

طاووس خان می گوید: بیش از نه صد خانواده درین کمپ در شرایط رقبار زندگی می کنند که عمدتاً باشندگان ولایات هلمند، ارزگان و کندهار استند.

او در صحبت با رادیو آزادی می گوید: باوصف که در کابل مرکز افغانستان زندگی می کنند، کمک اندکی دریافت کرده اند.
«نی حکومت به ما توجه کرده، نی وزیر مهاجرین و نه هیچ ارگان دیگر هیچ توجه نکرده است. به خدا که سگ هم در چنین جایی گذاره نمی کند.»

طاووس خان حکومت افغانستان را ملامت می کند که در قسمت رساندن کمک های اساسی و تهیهء سرپناه به این بی جاشده گان کوتاهی کرده است.
«رییس صاحب جمهور یا به وزیر خود توجه می کند، یا به رییس خود توجه می کند و یا هم به والی خود توجه می کند. به این طور مردم غریب احتیاج ندارد. بیبین اگر رییس جمهور صاحب ما را افغان می دانست، بچهء افغان می دانست به ما توجه می کرد. پنج سال می شود که در زیر این ترپال ها و خیمه ها استیم.»

اسلام الدین جرأت سخنگوی وزارت امور مهاجرین و عودت کنندگان افغانستان این شکایت را می پذیرد. اما، به نوبت خود بار مسوولیت را بر دوش ارگان های دیگر می اندازد.
« وزارت مالیهء افغانستان و یا هم پارلمان افغانستان چنین یک بودیجهء را در اختیار وزارت امور مهاجرین به منظور رفع تمامی نیازمندی های این بی جاشدگان داخلی در اختیار ما نگذاشته است. می خواهم به زبان عامیانه صحبت کنم که چنین پولی در اختیار وزارت مهاجرین نبوده که مستقیماً برویم و از داخل مندوی کابل مواد خریداری و به این مردم توزیع کنیم.»

اما کمشنری عالی سازمان ملل متحد در امور مهاجرین در کابل می گوید که در گذشته هم با این بی جا شدگان کمک شده و پیش از زمستان امسال هم با آنها کمک های غذایی و غیرغذایی خواهد شد.

نادر فرهاد سخنگوی این اداره در صحبت با رادیو آزادی نوعیت این کمک ها را مشخص می سازد.

«مواد غذایی آن گندم، روغن و در بعضی از موارد بعضی از حبوبات هم داده می شود. ولی خریطهء که حاوی موادغیرغذایی است عبارت است از حداقل برای یک خانواده شش کمپل، دوتا خیمه، سیت آشپزخانه، ذغال،گاز، لباس طفلانه، زنانه، این ها شامل خریطه هایست که برای خانواده های مستحق و مستضعف مانند کسانی که در کمپ چهارراهی قمبر استند، توزیع می شود.»

در زمستان پارسال، چندین تن به شمول کودکان جان شان را در کمپ بی جاشدگان از دست دادند.

اگر امسال این کمکهای وعده داده شده به آنها نرسد چی خواهد شد؟ جواب این سوال را، نسبت به هر کس دیگر، طاووس خان خوب می داند.
« امسال یک پنجاه شصت نفر از بیرون می روند. دیگر خلاص است. دیگر از عهدهء وزیر صاحب بدر می شود. روزی حشر که خداوند قاضی شود، باز آن روز ما گریبان وزیر صاحب و رییس جمهور صاحب را می گیریم.»

هم وزارت امور مهاجرین و هم کمشنری عالی سازمان ملل متحد در امور مهاجرین در کابل از تلاشها به خاطر حل مشکل این بی جاشدگان سخن می گویند.

سخنگوی وزارت مهاجرین وعدهء ظاهراً امیدوار کننده می دهد.
«بالاخره در همین سال جاری هجری خورشیدی یک پلان مکمل و جامع را در مورد استقرار مجدد این بی جا شدگان داخلی روی دست داریم. امیدواریم که بتوانیم در ولایات اصلی نه بلکه در ولایات همجوار و یا هم در مراکز شهرها نمرات زمین در شهرک های وزارت امور مهاجرین برای این ها توزیع شود.»

اما طاووس خان می گوید: هیچ کس نمی داند که این وعده کی عملی خواهد شد.

او همچنان منتظر داشتن یک سرپناهست.

«اگر سرپناه نباشد، آیندهء من و خانواده ام خراب است.»
XS
SM
MD
LG