شماری از زنان خارجی با آنکه مادر اند، در بخش های نظامی و ملکی در افغانستان کار می کنند.
تیمی هالیستر از بیست و یک سال به اینسو در قوای هوایی امریکا کار می کند.
او با آن که یک نظامی است می گوید: زمانی که فرزندان اش را بیاد می آورد، اشک از چشمانش جاری می شود.
به محل کار خانم هالیستر رفتم تا در مورد زنده گی اش صحبت کنم. او مانند سایر عساکر خارجی در افغانستان، لباس نظامی به تن داشت.
وقتی از وی پرسیدم که کار در افغانستان با توجه به دوری از خانواده، برایش دشوار است؟ در پاسخ گفت: با کار در افغانستان مشکلی ندارد اما دوری از فرزندانش برای او دشوار است:
« این بسیار دشوار است که انسان از خانواده اش دور باشد، بخصوص برای من که فرزندان من خورد سال استند.
بعضی اوقات آنها بسیار به یادم می آیند اما با دیدن عکس های شان دلم را تسلی می دهم.
بخاطر که یاد آنها مرا زیاد آزار ندهد خود را مصروف کار و ورزش می سازم.»
این زن امریکایی که از تقریباً یک سال به اینسو در افغانستان کار می کند، می گوید که به خواست خودش به این کشور آمده است.
تیمی هالستر گفت که در بخش اداری تحصیل کرده و درجه ماستری گرفته است.
او با گفتن مبارکباد روز بین المللی زن برای تمام زنان جهان، آرزو کرد تا کاش این روز را در کشورش امریکا سپری می کرد اما به گفته خودش مصروفیت ها در کار این اجازه را به وی نمی دهد.
او در مورد نحوه تجلیل از روز بین المللی زن در کشورش چنین گفت:
« ما در تجلیل از روز زن، مادران خود را به خانه دعوت می کنیم و برای آنان غذا پخته می کنیم، برای شان تحفه و گل می دهیم و در این روز بیشتر از آنان مواظبت می کنیم.»
وقتی از وی پرسیدم که آیا مشکلات زنان افغان و زنان امریکایی یک سان است یا خیر؟ با لبخندی جواب داد و گفت: با آنکه زنان در سراسر جهان با مشکلات مختلف روبرو اند اما زنان امریکا از زنده گی بهتری برخوردار اند من نیز در زنده گی شخصی ام هیچ مشکلی ندارم:
«در خانه من و شوهرم کار ها را انجام می دهیم زمانی که شوهرم از فرزندان ما مراقبت می کند من آشپزی می کنم و زمانی که او آشپزی می کند من از اطفالم مراقبت می کنم. من شوهر خوبی دارم او متوجه من هم می باشد.»
خانم تیمی هالستر همچنان افزود، به استثنای کابل به هیچ یک از ولایت های دیگر افغانستان سفر نکرده اما آرزو دارد تا از بعضی مناطق این کشور دیدن کند.
او با ابراز تاسف عمیق گفت: برای مادرانی که فرزندان شان را در جریان جنگ از دست داده اند، خیلی ها متاثر است.
زمانی که از کودکان فقیر افغان که روی جاده ها مصروف کار های شاقه اند و یا هم دست به گدایی می زنند، صحبت به میان آمد، اشک از چشمان این زن جاری شد و در مورد آنها چنین گفت:
« زمانی که کودکان افغان را در کنار جاده ها می بینم بسیار متاثر می شوم، این اطفال برای پیدا کردن نفقه برای فامیل شان کار می کنند که بسیار درد آور است من این اطفال را با فرزندان خود مقایسه می کنم و برای آنان خیلی متاسفم می شوم.
به حیث یک مادر برایم خیلی مشکل است که این کودکان را در کنار جاده ها در حالت ناگوار بیبینم.»
تیمی هالیستر تنها خانمی امریکایی نیست که در کنار داشتن فرزندان به کار های نظامی مصروف است بلکه ده ها زنی امریکایی دیگر نیز در بخش نظامی در افغانستان کار می کنند.
پس از سقوط رژیم طالبان زنان افغان نیز در بخش های مختلف حکومت به کار گماشته شده اند و به اساس گزارش ها در حال حاضر تنها سه هزار زن افغان در بخش نظامی و امنیتی کار می کنند.
سحرلیوال
تیمی هالیستر از بیست و یک سال به اینسو در قوای هوایی امریکا کار می کند.
او با آن که یک نظامی است می گوید: زمانی که فرزندان اش را بیاد می آورد، اشک از چشمانش جاری می شود.
به محل کار خانم هالیستر رفتم تا در مورد زنده گی اش صحبت کنم. او مانند سایر عساکر خارجی در افغانستان، لباس نظامی به تن داشت.
وقتی از وی پرسیدم که کار در افغانستان با توجه به دوری از خانواده، برایش دشوار است؟ در پاسخ گفت: با کار در افغانستان مشکلی ندارد اما دوری از فرزندانش برای او دشوار است:
« این بسیار دشوار است که انسان از خانواده اش دور باشد، بخصوص برای من که فرزندان من خورد سال استند.
بعضی اوقات آنها بسیار به یادم می آیند اما با دیدن عکس های شان دلم را تسلی می دهم.
بخاطر که یاد آنها مرا زیاد آزار ندهد خود را مصروف کار و ورزش می سازم.»
این زن امریکایی که از تقریباً یک سال به اینسو در افغانستان کار می کند، می گوید که به خواست خودش به این کشور آمده است.
تیمی هالستر گفت که در بخش اداری تحصیل کرده و درجه ماستری گرفته است.
او با گفتن مبارکباد روز بین المللی زن برای تمام زنان جهان، آرزو کرد تا کاش این روز را در کشورش امریکا سپری می کرد اما به گفته خودش مصروفیت ها در کار این اجازه را به وی نمی دهد.
او در مورد نحوه تجلیل از روز بین المللی زن در کشورش چنین گفت:
« ما در تجلیل از روز زن، مادران خود را به خانه دعوت می کنیم و برای آنان غذا پخته می کنیم، برای شان تحفه و گل می دهیم و در این روز بیشتر از آنان مواظبت می کنیم.»
وقتی از وی پرسیدم که آیا مشکلات زنان افغان و زنان امریکایی یک سان است یا خیر؟ با لبخندی جواب داد و گفت: با آنکه زنان در سراسر جهان با مشکلات مختلف روبرو اند اما زنان امریکا از زنده گی بهتری برخوردار اند من نیز در زنده گی شخصی ام هیچ مشکلی ندارم:
«در خانه من و شوهرم کار ها را انجام می دهیم زمانی که شوهرم از فرزندان ما مراقبت می کند من آشپزی می کنم و زمانی که او آشپزی می کند من از اطفالم مراقبت می کنم. من شوهر خوبی دارم او متوجه من هم می باشد.»
خانم تیمی هالستر همچنان افزود، به استثنای کابل به هیچ یک از ولایت های دیگر افغانستان سفر نکرده اما آرزو دارد تا از بعضی مناطق این کشور دیدن کند.
او با ابراز تاسف عمیق گفت: برای مادرانی که فرزندان شان را در جریان جنگ از دست داده اند، خیلی ها متاثر است.
زمانی که از کودکان فقیر افغان که روی جاده ها مصروف کار های شاقه اند و یا هم دست به گدایی می زنند، صحبت به میان آمد، اشک از چشمان این زن جاری شد و در مورد آنها چنین گفت:
« زمانی که کودکان افغان را در کنار جاده ها می بینم بسیار متاثر می شوم، این اطفال برای پیدا کردن نفقه برای فامیل شان کار می کنند که بسیار درد آور است من این اطفال را با فرزندان خود مقایسه می کنم و برای آنان خیلی متاسفم می شوم.
به حیث یک مادر برایم خیلی مشکل است که این کودکان را در کنار جاده ها در حالت ناگوار بیبینم.»
تیمی هالیستر تنها خانمی امریکایی نیست که در کنار داشتن فرزندان به کار های نظامی مصروف است بلکه ده ها زنی امریکایی دیگر نیز در بخش نظامی در افغانستان کار می کنند.
پس از سقوط رژیم طالبان زنان افغان نیز در بخش های مختلف حکومت به کار گماشته شده اند و به اساس گزارش ها در حال حاضر تنها سه هزار زن افغان در بخش نظامی و امنیتی کار می کنند.
سحرلیوال
