نناد پییج سر محرر رادیو اروپای آزاد / رادیو آزادی در یک مقالهء تحلیلی تحت عنوان اینکه "من شارلی هستم، کافی نیست" می نویسد:
در یکی از جلسات تحریر که روی پوشش خبری حملات تروریستی اخیر در پاریس بحث می شد، یکی از همکاران گفت:
"ما همه خودرا شرمنده احساس می کنیم. من می دانم که تعدادی شرمنده اند و یا هم می ترسند که از خانه هایشان بیرون شوند. لازم است تا در این مورد هم گزارشی تهیه شود."
نناد پییج می افزاید، لازم نیست بگویم که این همکارم مسلمان است و بیست سال قبل زمانیکه در سال 1995 در سربرنیتسا نیروهای صرب بوسنیایی قتل عام را انجام دادند، یک همکارم دیگر برایم گفته بود:
"من بیچاره ام، بدون اینکه کاری نادرستی را انجام داده باشم، اما خودرا ملامت احساس می کنم و نمی توانم به چشمان همکاران مسلمانم نگاه کنم".
نناد پییج می افزاید، لازم نیست بگویم که این همکارم یک صرب ارتدوکس بود و من یک کاتولیک کرویشیایی هستم.
نناد پییج این پرسش را مطرح می کند:
آیا تقصیر جمعی وجود دارد؟
و خود در پاسخ آن می نویسد، تقصیر جمعی و مجازات جمعی در تاسیسات بستهء مانند زندان ها وجود دارد.
در جریان جنگ دوم جهانی نازی ها مجازات جمعی مردم ملکی را در انتقام از قتل عساکرشان تطبیق کردند و بعد از جنگ دوم جهانی هم باشنده گان آلمانی در برخی کشورهای اروپای شرقی به خاطر جرایم نازی ها مجازات شدند.
در سال 2013 میلادی ولادیمیر پوتین رییس جمهور روسیه فرمانی را امضا کرد که بر اساس آن فامیل ها و دوستان کسانیکه در جرایم تروریستی مجرم شناخته می شوند، مکلف به پرداخت جبران خسارت شده اند.
قوانین کشورهای متمدن دموکراتیک مرتکبان جرایم را به طور انفرادی مجازات کرده، اصل مجازت جمعی را رد می کند.
نناد پییج می پرسد:
اما آیا مسوولیت جمعی وجود دارد و یا باید وجود داشته باشد؟
وی در پاسخ به این پرسش می نویسد، این واقیعت است که ملیون ها تن به شمول تعدادی زیادی از مسلمانان در پاریس و سایر کشورها راهپیمایی نموده، نفرت شان از تروریزم ابراز کردند.
اما این کافی نیست.
اعلامیه های رهبران نمی تواند، تندروی اسلامی و یاسایر ادیان (Orthodox radicalism) را شکست دهد. این پروسهء است که باید از فامیل، مکاتب، مسجد و کلیسا آغاز شود و براساس گزارش های خبرنگاران رادیو آزادی، اکثر مساجد در مناطق اروپا و آسیا به تاریخ نهم جنوری در یاد آوری مستقیم از حملات پاریس ناکام شدند و تظاهرات ضد تروریزم مانند پاریس در پاکستان و نایجریا صورت نگرفت. شورای مفتی های روسیه با آنکه بطور قهر آمیز آن را نکوهش کرد، اما بخشی از بار ملامتی را بر دوش کارمندان "شارلی ابدو" نهاد.
نناد پییج می نویسد، "واقعیت نخستین قربانیست" و آیا بی حرمتی به احساساتی "کسی" با تروریزم مساویست؟
نناد پییج می افزاید، تروریست ها نفرت و هراس را پخش می کنند و اگر هراس موفق شود، تروریزم نیز کامیاب می شود. به همان اندازهء که لازم است صرب ها برای تطبیق عدالت بر افرادی که مسوول قتل عام در صبرنیتسا اند تاکید کنند، مسلمانان نیز باید خواستار تطبیق عدالت بر تروریست های مسوول در پاریس و پشاور باشند.
نناد پییج مقاله اش را با این جملات پایان می دهد:
همکاران مسلمان و صرب من باید آرام بخوابند. ما هیچ کاری نادرست را انجام نداده ایم که به خاطر آن باید احساس ملامتی کنیم.
بلی تقصیر جمعی وجود ندارد، اما "من شارلی هستم، کافی نیست."
