در افغانستان روز های عید به مردم فقیر و فامیل های که عزیزان خود را در جنگ ها از دست داده اند با غم و اندوه میگذرد.
فقر و گرسنگی حقیقتی است که بسیاری از افغان ها را می رنجاند و به همین دلیل نمی توانند که روز های عید را به خوشی تجلیل کنند و لباس و سودای عید بخرند.
عبدالسمیع بزرگ یک فامیل نادار است که با خانم و پنج طفل خود در منطقه قلعچه شهر کابل زندگی می کند:
" هیچ سودا نه خریدیم، تا حال هیچ بازار نرفتیم که بازار چی رقم هست، این رمضان خو سر افغانستان شب تاریک آمده، غریب که هرجای میبینی بیخی بدبخت شده. "
عبدالسمیع که کارگر است می گوید که در هر ماه ده و یا پانزده روز کار پیدا نمی کند و با دستان خالی و لب های خشک به خانه خود بر میگردد.
با وجود فقر خانه اش پاک و اطفال اش هم لایق و زیرک معلوم می شوند.
نثار احمد که پسر کوچک عبدالسمیع است خواسته های خود را به زبان کوچک خود زود زود برایم چنین می گوید.
حالی عادت گرفتیم که خواست های خود را مطابق توان خانواده خود بسازیم ولی بسیاری اوقات مایوس میشویم وقتی همسن و سال های خود را میبینم که لباس های جدید دارند و دارای امکانات خوب درسی می باشند:
" دیگرها را که میبینم کمپیوتر دارند و کالای نو میپوشند ولی من ندارم می خواهم که لباس های نو داشته باشم، کمپیوتر داشته باشم آرزو دارم که حکومت خوب باشد و حملات انتحاری نشود. "
این تنها نثار نیست که امید آینده درخشان را دارد بلکه هزاران طفل است در افغانستان که از نعمت های خوب زندگی برخوردار نیستند و برخی از آنها مجبور به انجام کارهای شاقه نیز میشوند.
پلوشه خانم عبدالسمیع می گوید، بخاطر اطفال خود حاضر است در خانه های مردم کار کند و نفقه اطفال خود را تامین کند:
" اگر جای کار پیدا شود می کنم اگر جای اعتباری باشد و نان حلال پیدا کنم خوب اگر کار نبود من و شوهرم به خانه مینشینیم. چیزی پیدا شود میخوریم که نشود هیچ همینطور به امید خدا نشستیم. "
پلوشه اضافه می کند که در طول همین ماه رمضان اصلاً توان آماده کردن یک غذای خوب را نداشته و بعضی اوقات با چای و نان خشک روزه را افطار کرده اند و بخاطر عید هم هیچ آماده گی نگرفته است.
در جواب این سوال که آیا خواست های اطفال خود را تا حد امکان تامین میکند یا نه ؟ خاموش ماند و بعد از یک مکث می گوید که امید اش به خدا است:
" هر کدام شان می گویند که مادر لباس نو می خواهیم در کورس های خوب شامل ما کن زیاد چیز ها می خواهند و من فقط می گویم خداوند مهربان است. "
این تنها فامیل عبدالسمیع نیست که از فقر زیاد برای عید آمادگی نگرفته است بلکه در افغانستان بخاطر جنگ و نا امنی های اخیر اکثر مردم بی جا و مکان شده اند و بدلیل بیکار موجود در کشور وضعیت زندگی شان خوب نیست.
گاهی موسسه های خیریه و تاجران به فقرا مساعدت میکنند اما برای اینکه تعداد خانواده های بی بضاعت رو به افزایش است این کمک های نا چیز جای را نمیگیرد، حکومت هم مصروف بازی های سیاسی است و مردم فقیر را به باد فراموشی سپرده است.
ذکیه حکیمی
