خانم لورا بوش بانوی نخست سابق امریکا که اینک ریاست افتخاری شورای زنان افغان- امریکا را در انستیتوت بوش به عهده دارد می گوید، پانزده سال قبل یک زن افغان به خاطر خندیدن و یاشنیده شدن صدای گام هایش در محضر عام، مورد ضرب و شتم قرار می گرفت و احتمال داشت به خاطر بیرون شدن بدون همراهی یک مرد از خانه، کشته شود. زنان با چادری پوشانیده شده بودند و در قطار نانوایی ها می ایستادند و یاد گرفته بودند که چگونه همدیگر را از طریق صدا و یا چهره های پسران همراه شان بشناسند.
خانم لورا بوش تحت عنوان"چگونه زنان افغان، کشورشان را در پیشرفت کمک می کنند" می نویسد:
ولی امروز یکی از این زنان، نسیمه رحمانی حقوقدانان و آموزگار پیشتاز است وروی دکتورایش کار می کند و نسیمه رحمانی تنها نیست. پانزده سال قبل صرف پنجهزار دختر به مکاتب ابتدایی می رفتند و به زودی تعداد آنها به حدود سه ملیون رسید.
به نوشتهء خانم لورا بوش، در حال حاضر حدود 36 درصد معلمان را در افغانستان زنان تشکیل می دهد و رولا غنی بانوی نخست افغانستان پروژهء تاسیس یک پوهنتون زنان به رهبری زنان را آغاز کرده است. زنان 69 کرسی پارلمان افغانستان را در اختیار خود دارند، چهار وزیر زن در کابینهء افغانستان شامل است، والی دو ولایت افغانستان زن بوده و هزاران زن در افغانستان مشاغل و تجارت های شان را آغاز کرده اند.
به تاریخ هشتم مارچ که با روز بین المللی زن مصادف است، انستیتوت بوش کتاب تازهء خانم لورا بوش بانوی نخست سابق امریکا را که " ما زنان افغان هستیم: صدای امید" نام دارد را معرفی و پخش می کند.
در این کتاب خانم لورا بوش سرنوشت خانم های مانند نسیمه رحمانی، سکینه یعقوبی و عنابه رهیاب را تصویر نموده، از دستاوردهای چشمگیر و آزمون های باقی ماندهدر برابر زنان افغان قصه می کند.
خانم لورا بوش می گوید، دشوار است که در جهان کشور دیگر مانند افغانستان را یافت که در جریان مدت یک کوتاه، مانند زنان افغان به دستاورهای چشمگیر دست یافته باشند. در ایالات متحدهء امریکا زنان در سال 1920 میلادی حق رای دادن را یافتند، در سال 1969 میلادی بود که پوهنتون های مهم امریکا حق شمولیت را به زنان دادند و تا سال 1961 میلادی صرف 20 زن در کانگرس امریکا عضویت داشتند.
