هشتم ثور یا سالروز پیروزی مجاهدین در افغانستان در حالی فرا رسیده که حضور مجاهدین در کرسی‌های دولتی محسوس است و آنان خواهان سهم بیشتر در حکومت اند، اما مردم میگویند که از دوران حکومت آنان خاطرات خوشی ندارند.
شماری از افغان‌ها میگویند که با پیروزی مجاهدین و سقوط رژیم کمونیستی آرزوهای زیادی برای آرامی و آسایش در سر داشتند اما به گفته آنان برعکس همه آرزوهای‌شان نقش برآب گردید.
دوتن از آنان در صحبت با رادیو آزادی خاطرات‌شان را این گونه بیان کردند:
" هشت ثور را ما و شما دیدیم یک چهار تن خود را مجاهد معرفی کردند در حالی که هیچ مجاهدی نبودند. "
" هشت ثور مشکلات‌اش برای همه مردم معلوم است میگویند چیزیکه عیان است چه حاجت به بیان است خدا گرفتگی شد هشت ثور آمد مردم در این فکر بود که شاید آرامی شود اما به جز تباهی و کشتار چیزی دیگر ندیدیم. "
حکومت مجاهدین در هشت ثور سال ۱۳۷۱ هجری خورشیدی پس از سقوط رژیم کمونیستی به رهبری داکتر نجیب الله به پیروزی رسید و مجاهدین در این روز وارد کابل شدند.
صبغت الله مجددی نخستین رئیس جمهور بود که در حکومت مجاهدین برای دو ماه بر اریکه قدرت تکیه زد و بعداً برهان الدین ربانی کرسی ریاست جمهوری را بدست آورد.
شالیزی دیدار یکی از قوماندانان مجاهدین وقت در صحبت با رادیو آزادی گفت پیروزی مجاهدین ثمره چهارده سال جهادی بود که در برابر رژیم کمونیستی و قشون سرخ شوروی وقت صورت گرفت:
" پس از قربانی‌های بسیار زیاد، زحمات و مهاجرت‌های و فشارهای بسیار زیاد بالاخره مجاهدین متحد شده و کامیاب شدند و هشت ثور به پیروزی رسیده و افتخار بسیار زیادی را کمایی کردند و مردم بسیار خوش بودند. "
آقای دیدار میگوید که پیروزی جهاد پیامد‌های را در داخل و خارج از کشور با خود داشته که وی از جمله به آزاد شدن کشورهای آسیای میانه و یکجا شدن آلمان شرق و آلمان غرب اشاره میکند.
اما قرار اظهارات شاهدان عینی این حکومت برای مدت زیادی با ثبات نمانده و سرانجام گروه‌های مجاهدین به جان هم افتادند.
اما چرا آنان که رهبران بزرگ جهاد بودند به چنین کاری دست زده و باعث بی‌ثباتی در کابل و دیگر ولایات افغانستان شدند.
نقیب الله یکی از اعضای ولسی جرگه افغانستان به این دلایل اشاره میکند:
" آنان نتوانستند که در بین خود وحدت را تامین کنند، همان دشمنان قسم خورده افغانستان که همسایه‌ها و حامیان‌شان که در سی سال در این عرصه کار کرده بودند یک رهبر را یکی در آغوش گرفت و دیگری را کشور دیگری اختلاف میان‌شان زیاد شد و همان بود که مجاهدین را بدنام ساخت. "
مجاهدین مدت چهارده سال در برابر رژیم کمونیستی که از حمایت مستقیم شوروی سابق برخوردار بود به قیام ادامه دادند و در این جریان قربانی‌های زیادی را متحمل شدند، اما آقای نقیب میگوید که رهبران جهادی بخاطر رسیدن به قدرت نیز تلاش داشتند.
به گفته برخی از اعضای جامعه مدنی در جریان جنگ‌های داخلی در افغانستان بیشتر افغان‌ها به خاک و خون کشانیده شدند خانه‌ها ویران گردید و روند مهاجرت‌ها بیشتر گردید.
سنگر امیر زاده رئیس شبکه فعالان جوان برای اصلاح و تغییر میگوید جهاد از تمام مردم افغانستان بود اما چند تن از رهبران جهادی نتوانستند اهداف جهاد را بگونه درست دنبال کنند:
" چند رهبر آمدن نظر به تجربه ناکافی و یا مداخله خارجی‌ها که هیچ تبرئه نمیشود متاسفانه که اینها پیش مردم افغانستان ملامت هستند اینها به مردم باید پاسخگو باشند متاسفانه نتوانستند همان اوتریته جهاد و مقاومت را حفظ بکند متاسفانه همین مسئله باعث شد که بعداً طالبان آمده و افغانستان را به قهقرا بردند. "
حکومت مجاهدین پس از کشمش‌ها و درگیری‌های داخلی میان تنظیم‌ها دیری دوام نکرده و سر انجام در میزان سال ۱۳۷۵ پایتخت بدست طالبان سقوط کرد.
اما پس از رژیم کمونیستی وقت، دولت مجاهدین و رژیم طالبان هنوزهم مردم در افغانستان درگیر جنگ و ناامنی بوده و آنان از حکومت میخواهند تا برای ثبات و امنیت در کشور برنامه‌های جامع را روی دست گرفته و برای آرامش کشور و بهبود زنده گی‌شان تلاش نماید.
گزارش: جاوید حسن زاده
