امروز چهارشنبه (۲۳ سپتمبر) برابر است با روز جهانی زبان اشاره.
حسینه در یکی از مکاتب زبان اشاره دانش‌آموز است. او با اشاره می‌گوید که ناشنوایی گاهی او را ناامید می‌کند، اما به آموزش علاقه زیادی دارد: "او می‌گوید که خانواده یگانه جایی است که برای ما زمینه آموزش را فراهم می‌کند. خرسندم که خانواده‌ام زمینه آموزش را فراهم می‌کند. ما باید در بخش آموزش مستقل باشیم."
از حسینه پرسیدم که آرزوی بزرگش چیست. معلمش اشاره او را چنین برگردان کرد: "جوابش این است که ما در شرایط حساسی هستیم. در میز مذاکره باید روی مسایلی صحبت شود که در کشور ما صلح بیاید. به عنوان یک دختر از حکومت می‌خواهم که در صلح باید ما آسیب نبینیم."
بلال ۲۱ ساله ناشنوا و محصل هنرهای زیبا و معلم ناشنوایان است.
مقدسه خواهر کوچک بلال نیز چنین معلولیتی دارد.
خوشحال تایب پدر بلال می‌گوید: "زمانی که او احساس می‌کند که شنیده نمی‌تواند و صحبت هم نمی‌تواند، من خیلی ناراحت می‌شوم. زمانی که او با اشاره می‌گوید که من چه زمانی می‌توانم صحبت کنم، قلبم پاره‌پاره می‌شود. با آن هم من برایش روحیه می‌دهم. معلولین را برایش مثال می‌دهم که پا و دست ندارند. بعداً روحیه می‌گیرد."
اداره تعلیمات تخنیکی و مسلکی افغانستان می‌گوید که در تمام کشور ۱۶ مکتب برای معلولان و ناشنوایان وجود دارد. از این میان در دو مکتب به زبان اشاره تدریس می‌شود.
در مکتب ناشنوایان کابل ۵۸۰ دانش آموزش مشغول آموزش هستند.
سید امین طیب سخنگوی این اداره به رادیو آزادی گفت که در سراسر افغانستان نزدیک به هزار دانش‌آموز ناشنوا مشغول آموزش هستند. از آن جمله نزدیک به ۳۰۰ تن زن و دختر هستند.
ناهید معلم یکی از مکاتب ناشنوایان در کابل به رادیو آزادی گفت: "درس دادن به آنها کار مشکلی است. حوصله می‌خواهد، اما ما تلاش خود را می‌کنیم تا به زبان اشاره به آنها درس دهیم. اگر به طریقه‌های اول، دوم و سوم نفهمیدند، ما از طریقه‌های دیگری کار می‌گیریم تا به درس بفهمند، اما در اینجا آموختن زبان اشاره بسیار مهم است."
بر اساس معلومات سازمان ملل متحد، در تمام جهان ۷۲ میلیون تن به زبان اشاره صحبت می‌کنند.
۸۰ درصد آنها در کشور‌های پیشرفته هستند.
سازمان ملل متحد در سال ۱۹۵۱ روز ۲۳ سپتمبر را به نام روز زبان اشاره نامگذاری کرد.
سازمان ملل متحد هدف از نامگذاری این روز را ارزش دادن به آن و دادن حق به کارگیرندگان این زبان عنوان کرده است.
