خدیجه باشنده ولایت دایکندی به این امید که درد از دست دادن پدر را فراموش کند، به مواد مخدر پناه برد، اما بی خبر از آن که مشکل اعتیاد به مواد مخدر به درد سر بزرگ‌تر به آنان مبدل می‌شود و خانواده خدیجه را به ترک دایکندی وادار می‌سازد.
خدیجه می‌گوید، خانواده وی پس از فروش خانه و زمین شان در دایکندی، پول آنرا صرف مواد مخدر کرد و به دلیل نبود امکانات تداوی در آنجا، مجبور شدند به کابل بیایند: "خرد سال بودم که پدرم در صفوف اردوی ملی در فراه کشته شد، ما هم برای این که غم‌های ما کمتر شود، کم کم از تریاک استفاده می‌کردیم. می‌خواستیم غم‌ها را کمتر سازیم، بی‌خبر و بی‌پروا از این‌که به غم اعتیاد گرفتار می‌شویم. زمین‌های ما را در آنجا فروختیم، و بعداً متوجه شدیم که اگر بیش از این استفاده نمایم آبروی ما هم در خطر است و خانواده ام گرسنه می‌ماند. از همین خاطر تصمیم گرفتيم که بیایم شفاخانه و ترکش کنم."
بررسی‌های سازمان ملل متحد در رابطه به سطح اعتیاد زنان به مواد مخدر نشان می‌دهد که میزان اعتیاد به مواد مخدر در میان زنان به سرعت در حال افزایش است.
این بررسی ها نشان می‌دهند که از میان سه معتاد مواد مخدر در جهان، یک معتاد آن زن است، اما از میان پنج زن معتاد به مواد مخدر، تنها یک تن آن به مراکز و امکانات تداوی ترک اعتیاد دسترسی دارد.
عبدالشکور حیدری معاون تخنیکی ریاست کاهش تقاضا به مواد مخدر وزارت صحت عامه افغانستان می‌گوید، سطح مراجعه زنان به مراکز تداوی معتادان در افغانستان به مراتب کمتر از مردها است: " تخمینی‌که شده، از صد معتاد مواد مخدر در افغانستان، چهل تن آنان زنان و اطفال استند که ۳۷ فیصد آن زن‌ها و سه فیصد شان نیز اطفال استند. محاسبه ما نشان می‌دهد که از هر سه معتاد مواد مخدر یک تن آن زن است. در جهان از هر هفت معتادی که به مراکز تداوی مراجعه می کند، دو تن شان زن‌ها و پنج تن آنان را مردها تشکیل می‌دهند، اما در افغانستان از هر هفت مراجعین ما تنها یک تن آن زن می‌باشد. دلیل آن این است که ما در افغانستان برای زنان مراکز کمتر تداوی معتادان را در اختیار داریم."
در مناطق ناامن کشور، جایی‌که کشت، تولید و استعمال مواد مخدر بیشتر است، تعداد زنان معتاد به مواد مخدر نیز در این مناطق بیشتر می‌باشد، اما تیم‌های آگاهی عامه وزارت صحت عامه به دلیل همین ناامنی‌ها به این مناطق رفته نمی‌تواند و مراکز تداوی معتادان نیز در آن وجود ندارد.
داکتر خالده موظف در یکی از شِفاخانه های تداوی ترک اعتیاد می‌گوید، یک مشکل جدی این است که هنوز نیز زنان معتاد، به ویژه خانواده‌های آنان مراجعه به مراکز تداوی ترک اعتیاد را ننگ می‌دانند: "بیشتر مردم به خانم خود اجازه تداوی را نمی‌دهند، زیرا فکر می‌کنند که اگر به مراکز تداوی بروند، شاید از اعتیاد آنان دیگران آگاه شوند. مشکل دیگر عدم آگاهی عامه است که در رابطه به اعتیاد و اضرار مواد مخدر معلومات ندارند، مشکلات اقتصادی است و خانم‌ها نمی‌توانند از محلات دور دست به مراکز تداوی مراجعه کنند و مانع دیگر این است که شوهران بعضی از زنان نیز معتاد استند و نمی‌خواهند که خانم‌های شان تداوی شوند."
یکی از عوامل اصلی اعتیاد زنان به مواد مخدر، تشویق آنان توسط شوهران شان به استفاده مواد مخدر است و یا این که استفاده مواد مخدر توسط یکی از اعضای خانواده در محیط خانه سبب می‌شود، تا زنان و اطفال آن خانواده ناخواسته به مواد مخدر معتاد شوند.
گزارش: مرسلین ارسلا
