ده‌ها کودک بی سرپرست در فاریاب در بی سرنوشتی به سر می‌برند.
آنان پدران و مادران شان را در جنگ از دست داده اند.
اما مشکل اصلی این است که پرورشگاه دولتی در فاریاب نیست.
محمد نسیم از ولسوالی المار ولایت فاریاب اکنون در یکی از پرورشگاه‌های خصوصی در شهر میمنه مرکز ولایت فاریاب زندگی می‌کند.
او می‌گوید پدرش راننده موترهای مسافربری بود و حدود چهار سال قبل در اثر انفجار ماین کنار جاده با مادرش کشته شد.
حالا او با ده‌ها هم قطارش در یتیم خانه‌ای در میمنه شب و روزش را سپری می‌کند.
محمد نسیم می‌گوید: "من در هشت سالگی پدرم را از دست دادم، پدرم موتر داشت مسافر می‌برد از المار به میمنه. وقتی آمدن به خانۀ ما در یک انفجار پدرم مرد و حالی بی سرپرست ماندم و بعد از چندسال خبر شدیم که یتیم خانه جور شده و حالا در آنجا زندگی می‌کنیم."
بیشتر از ۵۰ کودک دیگر نیز در یتیم خانه در میمنه هستند که قصه‌های مشابهی دارند.
عبدالباسط عثمانی ۳۶ ساله با ایجاد پرورشگاه خصوصی در شهر مینمه توانسته که برای کودکان بی سرپرست محل بود و باش و زمینۀ آموزش فراهم کند.
عثمانی گفت: «منحیث یک انسان مسئولیت احساس کردیم. در قسمت تربیه و پرورش ایتام برنامه‌ها ایجاد کردیم، این یتیم خانه را ساختیم، در اینجا تقریباً ۵۰ طفل بی سرپناه هستند.»
حمیدالله عظیمی سرپرست دفتر ساحوی حقوق بشر در فاریاب است. او به رادیو آزادی می‌گوید که بیش از ۶۰۰ طفل یتیم در سه پرورشگاه خصوصی در میمنه و اندخوی زندگی می‌کنند.
اما او می‌گوید که نبود پرورشگاه دولتی از چالش‌های فرا راه است.
عظیمی افزود: "یکی از چالش‌هایی که در فاریاب وجود دارد، نبود یک پرورشگاه دولتی است. طوری که سابق وجود داشت، حالا ندارد دفتر ولایتی کمیسیون مستقل حقوق بشر فاریاب همواره از اطفال بی سرپرست حمایت و دادخواهی نموده است."
عظیمی از مسئولان محلی خواست که برنامه‌های جدیی را برای ساختن یتیم خانه‌های دولتی در فاریاب تطبیق کنند.
