فضل‌المنان عارفی ۵۹ ساله از سالمندترین محصلان پوهنتون جوزجان است.
او محصل سال دوم دیپارتمنت ترکمنی است و پدر پنج فرزند.
عارفی تا صنف هشتم در مکتب قزل ایاق ولسوالی خواجه دوکوه درس خواند و بعد نتوانست که ادامه دهد.
می‌گوید: "پیش از این در جهاد بودم بر علیه عساکر شوروی سابق دو سال جهاد کردم. بعدا از ناحیه دست راست و یک چشم معیوب شدم و رفتم به پاکستان."
او در ختم سال ۲۰۱۶ از پاکستان به کشور برگشت.
عارفی پس از برگشت از مهاجرت از صنف نهم شامل مکتب سواد حیاتی شد و از صنف دوازدهم با درجه عالی فارغ شد.
او باور دارد که آموختن علم حالا هم دیر نیست.
وی در رابطه به چالش‌های درس خواندن در بزرگسالی می‌گوید: "مسن بودن سخت است چه کنیم یک ذره سختی می‌کند، چرا که در فکر آدم می‌آید در بین نواسه‌ها درس بخواند. و یک چیزی دیگر هم مشکل است زمانی که امتحان گرفته می‌شود بعضی جوابات در ذهن آدم نمی‌آید مگر من عادت نقل گرفتن را ندارم چیزی که به یادم آمد نوشته می‌کنم."
عارفی با خانواده‌اش هم اکنون در روستای حامد آباد شهر شبرغان زندگی می‌کند.
فرزندانش شاگرد مکتب اند.
او خودش بیکار است و به کمک دوستان و اقارب روزگارش را می‌گذراند.
عارفی به امید ختم تحصیل و یافتن کار است تا روزی صاحب معاش شود.
تنها عارفی نیست که در سطح کشور با وجود بزرگسالی درس می‌خواند.
دو تن از اشتراک کنندگان امتحان کانکور امسال در ولایت پکتیکا هم ۵۴ و ۶۲ ساله بودند.
