صدها خانواده نیازمند در غور می گویند که پروسه توزیع کمک های بشر دوستانه در این ولایت عادلانه نیست و اینکه کمک ها به مستحقین نمی رسند.
پس از سرنگونی نظام جمهوریت و برگشت طالبان به قدرت ، اقتصاد افغانستان دچار مشکل شد و کمک های مالی جهانی نیز به این کشور به طور چشمگیری کاهش یافت.
یکی از زنان در ولایت غور در صحبت با رادیو آزادی چنین گفت: "نان خوردن خود را به گدایی پیدا می‌کنیم. اگر وضعیت خانه ام را ببینید اشک تان در میاید. من هر روز به دروازه همین نانوایی میایم مشتری هایی که بخود نان می خرند برای ما هم کمی از نان های خود میدهند."
سنوبر یکی دیگر از زنان فقیر در غور است. او ۵۰ سال عمر دارد و یکی از هزاران زنی است که در جریان چندین هفته هر روز در صف چند صد متری برای دریافت کمک٬ در مقابل ساختمان اداره مهاجرین اداره محلی طالبان در غور انتظار کشیده، اما تا حال کمک دریافت نکرده است.
او از ولایت بادغیس است اما در غور زندگی می کند.
سنوبر به رادیو آزادی می گوید که شوهرش سرباز پولیس بود و ده سال پیش در جنگ با طالبان در جوند باغیس کشته شد. او گفت همه تلاش هایش برای دریافت کمک تا هنوز بیهوده بوده:
"من به ریاست مهاجرین عریضه کردم، رد کردند به حوادث کردم عریضه من گم شده، همین دیروز یک عریضه فوری کردم بازهم برای من کمکِ نکردند. هیچ برای من کمک نشده. در موسسات هرکسیکه واسطه دارد به واسطه خود کمک میدهد."
سنوبر حال با پنج فرزند قد و نیم قدش در گوشه ای از شهر فیروز کوه مرکز ولایت غور در خانه کرایی زندگی می کند.
او می گوید که اگر به او کمک نرسد ممکن فرزندانش به علت گرسنگی بمیرند:
"ما نان نداریم، آب نداریم، ما دوشک نداریم، کمپل نداریم،بالون گاز نداریم، تا شام به شهر گشت می زنیم، پلاستیک جمع آوری می کنیم می بریم به خود ما چای می‌کنیم. اگر برای ما کمک نشود ممکن اولادهایم بمیرند."
این تنها قصه سنوبر نیست.
روزانه صدها نفر در صف های طولانی در شهر فیروزکوه مرکز ولایت غور منتظر دریافت کمک اند.
موسسات کمک کننده از جمله WFP , افغان‌اید و اکتید برای افراد نیازمند در غور مقدار مواد غذایی مثل آرد ، روغن ، لوبیا و برنج کمک می کنند .
غلام رسول ۴۵ ساله از ولسوالی الله یار غور است.او که مسئولیت سنگین تامین مخارج خانواده ۱۵ نفری را دارد با سنوبر همسرنوشت است:
"وضعیت اقتصادی ما خیلی ضعیف است، هیچ چیزی به خوردن نداریم. طفل های خورد و بزرگ داریم. بخدا از هرنگاه به مشکلات مواجه هستیم. وتنها خودم نان آور خانواده هستم. کهن سالم و سرچوک که می روم برای من کار میسر نمی‌شود حتیٰ توان کار را هم ندارم ."
غلام رسول همچنان گفت که کمک ها به افراد نیازمند نه بلکه به افراد واسطه دار و زورمند داده می شود. او نیز نگران آینده فرزندانش است:
"من عریضه دادم دو سه هفته وتا یک ماه هیچ‌کس به آن اعتنا نکرد. حتیٰ عریضه ما امضا نشده به دست ما داده نشده و به داخل ولایت که بردند گم شده ودیگر عریضه ما را ندادند و هیچ چیزی برای خوردن نداریم. اگر به ما کمک نشود ما تمام اطفال خود را از گرسنگی از دست می دهم. چیزیکه ما دیدیم کسانیکه واسطه وشناخت که دارند پول دار که باشند آنها بیشتر کمک می‌گیرند."
محمد احمدی یک فعال مدنی غور به رادیو آزادی گفت که روند توزیع کمک های بشر دوستانه در این ولایت عادلانه و شفاف نیست و کمک ها به مستحقین داده نمی شود:
"متاسفانه از دوره‌ی که حکومت پیشین سقوط کرد و امارت اسلامی روی کار آمد کمک های زیادی در غور سرازیر شد ولی متأسفانه این کمک ها به مستحقین ویا کسانیکه واقعن نیازمند کمک بودند به آنها نرسیده، کسانیکه واسطه داشتن و نفر داشتن در موسسات، این کمک ها به آنها داده شده در کل مردم غور از توزیع کمک ها راضی نیستند."
مقام های محلی طالبان در غور می پذیرند که در توزیع کمک ها مشکلات وجود دارد.
عبدالواحد حماس سخنگوی والی طالبان در غور است . او در این مورد به رادیو آزادی بیشتر می گوید:
" نماینده هر اداره از ریاست های مهاجرین، حوادث زراعت و غیره با آنها( موسسات کمک کننده ) همراه بودند و هدف این بوده که از این طریق افراد نیازمند و مستحقین مشخص شود تا با آنها کمک برسند و این کوشش شده است."
سازمان ملل متحد بار ها در مورد وضعیت بد اقتصادی مردم افغانستان ابراز نگرانی کرده است.
به اساس گزارش ها این سازمان گفته است که پس از سقوط نظام جمهوریت و بازگشت طالبان به قدرت ، میلیون ها نفر در افغانستان در زیر خط فقر زندگی می کنند.
به تازه گی سازمان جهانی غذا هم در گزارشی خود گفته است که نیمی از نفوس این کشور به غذای کافی دسترسی ندارد.
سنوبر که به دلیل خشکسالی از ولسوالی جوند باغیس به مرکز غور آواره شده می گوید که برای زنده ماندن به مواد خوراکی کمکی سخت نیازمند است:
"ما از گرسنگی، بیچاره‌گی و بی سرپرستی به غور آمدیم.خواهش ما این است که اگر به ما کمک نمی‌دهند عودت مارا بدهند تا دوباره به جای اصلی ما برویم وگرنه کودک هایم می‌میرند."
