شماری از هنرمندان موسیقی در شهر زرنج میگویند که با وجود افزایش میزان بیکاری، به شغل دیگری روی آورده و یا هم مجبور به ترک کشور شده اند.
زمری سلیمانخیل ۳۶ ساله هنرمند و آواز خوان محلی در نیمروز است که صدایش در محفل‌های خوشی مردم خاموش شده.
او حال در گوشه‌ای از شهر زرنج مرکز این ولایت با عالمی از غم و رنج در یک دکان گلی مصروف ترمیم تلویزیون است تا لقمه نانی برای خانواده‌اش پیدا کند.
او می‌گوید از وقتی که طالبان به قدرت برگشته اند از هنر موسیقی فاصله گرفته:
"فعلاً که موسیقی تعطیل شد. {طالبان} گفتند که بیشتر فعالیت نکنید، فعلاً در ولایت نیمروز به حساب تعمیرات السیدی و و ترمیم تلویزیون ایفای وظیفه می‌کنم."
این خواننده محلی افزود که در گذشته در محفل‌های خوشی و عروسی دعوت می‌شد. اما حال نمی‌تواند که مصارف خانواده هفت نفری‌اش را تامین کند.
مانند سلیمانخیل، ده‌ها هنرمند و خواننده محلی دیگر در نیمروز از هنر موسیقی دست کشیده و به حرفه دیگری روی آورده اند.
علی سلطان ۲۵ ساله رپ خوان محلی با سرنوشت مشابه روبرو است.
او به رادیو آزادی می‌گوید که نزدیک به دو سال است که از موسیقی به دور مانده و حال مجبور شده که از بهر پیدا کردن لقمه نانی به خانواده شش نفری اش، در شهر زرنج کار دیگری کند:
"رپ خواندن هم یک راهی بود که از شوق پیش می‌رفتیم و منبع درآمدی ما هم بود. شغل دوم را همیشه در نظر داشتیم. زمانی که طفل بودم شغل دوم من آرایشگری بود، آرایشگر مردانه و از زمانیکه نظام جمهوری سقوط کرد دیگر ما مجبور شدیم دست بزنیم به شغل آزاد چون مجبور هستیم. چون دیگر موسیقی ممنوع شده و فعلاً مشغول آرایشگری هستم."
اما او گفت که این شغلش هم بی‌مشکل نیست چونکه طالبان به سلمان‌ها هشدار داده اند که موی و ریش جوانان را به سبک غربی اصلاح نکنند.
طالبان چندی پس از برگشت‌شان به قدرت در اواسط تابستان پارسال، مانند حاکمیت اول‌شان در نیمه دوم دهه نود میلادی، موسیقی را در افغانستان حرام خواندند و ممنوع کردند.
ده‌ها هنرمند و خواننده در نیمروز هم از ترس طالبان مجبور به ترک کشور شده اند.
خیر محمد دلنواز یکی از آنها است که به ایران رفته است:
"ما به محفل‌ها، عروسی‌ها اشتراک می‌کردیم جوانان شاد بودند، خوشحال بودند، مردم خوشحال بودند و حال این عروسی‌ها شده مثل یک ختم قرآن، بین عروسی و عزاداری و غم و شادی باید فرق باشد که فعلاً عروسی و غم یک چیز شده."
حال برخی از هنرمندان موسیقی که در نیمروز مانده اند مثل زمری سلیمانخیل از حکومت طالبان می‌خواهند که به آنان اجازه فعالیت بدهند، در غیر آن همه به شمول او مجبور به ترک کشور خواهند شد:
"موسیقی به خاطری ضرور است که غذای روح است و جوانان بیشتر نیاز دارند که آرامش هم داشته باشد، هر فرد و هر جوان حق آرامش و آسایش را دارد، موسیقی آله است که بیشتر کسانیکه مشکل عصاب دارد و مشکل روانی دارند با شنیدن موسیقی آرامش پیدا می‌کند."
