سمیرا که در گوشه‌ای از شهر کابل با پنج فرزندش زندگی می‌کند، ۱۷ سال می‌شود همسرش را از دست داده و تنها سرپرست کودکانش است.
سمیرا به رادیو آزادی می‌گوید، یک و نیم سال می‌شود کارش را از دست داده و هیچ عایدی برای مخارج روزانه‌اش ندارد:
"مدت یک‌ونیم سال می‌شود بی‌کار استم، قیمیتی به حد آخر به اوج خود رسیده، ناامنی، بی‌کاری، جنگ، دربه‌دری، خشک‌سالی، هیچ نمی‌دانم سرنوشت با ما چه بازی را انجام می‌دهد، نصف‌های شب بیدار می‌شوم با خود فکر می‌کنم که آخر چه خواهد شد، بیخی روانی شدیم، یک امیدواری برای ما بود که امروز نی فردا برای ما کار پیدا خواهد شد، اما بیخی امید ما قطع شد."
هزاران خانواده در افغانستان مانند سمیرا از قحطی و افزایش فقر شکایت می‌کنند و می‌گویند هیچ کمکی از نهادهای کمک‌رسان دریافت نکرده‌اند.
صابره: ما فعلاً در غم همو نان و دسترخوان خود استیم و گرم کردن خانه‌های خود که طفل‌های ما از بین نروند
صابره، سرپرست یکی از این خانواده‌ها در شهر تالقان تخار به رادیو آزادی گفت:
"هیچ چیزی در دسترس ما قرار ندارد، نه کار مه کدام نهاد خیریه و نه کدام کمکی از کدام طرفی، در وضعیت خراب، مشکلات و تمام جار و جنجال که شما فکر می‌کنید ما مواجه هستیم، دیگه از بخش طبابت و مواد بهداشتی خو دور باشد، ما فعلاً در غم همو نان و دسترخوان خود استیم و گرم کردن خانه‌های خود که طفل‌های ما از بین نروند، دیگه صدای ما را جامعهٔ جهانی هم نشنید."
در همین حال کمیتهٔ بین‌المللی نجات (آی آر سی) می‌گوید، افغانستان از جمله شش کشوری است که در بالاترین سطح قحطی قرار دارند.
به گفته این کمیته، افغانستان، سومالیا، یمن، نایجریای شمالشرقی، یوتیوپیا و سودان جنوبی از جملهٔ شش کشوری هستد که نزدیک به یک میلیون نفر در آنها در آستانهٔ قحطی قرار دارند که اگر اقدام فوری صورت نگیرد، آنها در معرض گرسنگی قرار خواهند گرفت و این نشان دهندهٔ افزایش ده برابری قحطی نسبت به پنج سال پیش یعنی ۲۰۱۷ است.
بر اساس گزارش آی آر سی، میلیون‌ها نفر دیگر در حال حاضر برای تأمین غذای کافی تلاش می‌کنند، خانواده‌ها گرسنه می‌مانند و کودکان دچار سوءتغذیه حاد می‌شوند.
کمیتهٔ بین‌المللی نجات در گزارشش گفته است که گرسنگی به بالاترین سطح خود در تاریخ مدرن جهان رسیده است و علت آن، شیوع بیماری کرونا، حوادث طبیعی و درگیری‌های مکرر در اوکراین است.
ادارهٔ یاد شده همچنان می‌گوید، در قرن بیست و یکم، قحطی قابل پیش‌بینی و پیش‌گیری است و جهان دارای امکانات و سیستم‌های هشدار دهندهٔ قوی برای شناسایی زمان آمدن قحطی و ابزارهایی برای اقدام سریع برای جلوگیری از آن است، اما آنچه که کمبود است اراده و منابع سیاسی برای انجام این کار است.
آی آر سی افزوده، هنوز فرصتی برای نجات جان صدها هزار نفر وجود دارد و جامعهٔ جهانی باید از هم اکنون برای تغییر مسیر این بحران‌ها اقدام کند و اطمینان حاصل کند که سال ۲۰۲۳ سال قحطی های متعدد نیست.
کمیتهٔ بین‌المللی نجات در حالی از افزایش قحطی به ویژه افغانستان ابراز نگرانی می‌کند که این کمیته و دیگر نهادهای امدادرسان در افغانستان پس از تصمیم طالبان مبنی بر منع زنان از کار در اداره‌های غیردولتی، فعالیت‌هایشان را در افغانستان به گونۀ قسمی یا کامل متوقف کرده اند.
