"تالار جایی است که مراسم خوشی در آن برگزار می‌شود، اغلب مراسمی که ما برگزار می‌کنیم، مربوط شادی است، که عبارت از عروسی و شیرینی خوری و دیگر مراسم خوشی است."
ابراهیم احمدی مسئول تالار تاج محل در شهر زرنج مرکز نیمروز در جنوب غرب افغانستان است.
او به رادیو آزادی می‌گوید که طالبان چند هفته پیش به مالکان و مسئولان تالارهای عروسی در نیمروز دستور داده اند که در محفل های خوشی نباید موسیقی پخش و نشر شود و دیگر اینکه داماد حق ندارد که در بخش زنانه حضور پیدا کند.
احمدی می‌گوید که برگزاری محفل‌های خوشی در تالارها زمینه کار و درآمد را برای صدها نفر مساعد کرده بود، اما اکنون چند ماه است که چرخ اقتصادی به هم خورده است:
"برای افرادی که اینجا کار می‌کنند بیست نفر، بیست و پنج نفر در هر تالار کار می‌کنند. نفقه عیال آنها تهیه می‌شود، اشتغال‌زایی می‌شود، چرخش اقتصاد است در مجموع تالار، شما تصور کنید که یک قصاب که صد کیلو گوشت می‌فروشد، یک چوپان که بیست تا گوسفند می‌فروشد، یک نانوای که دو صد - سه صد قرص نان می‌فروشد، برنج فروشی که برنج می‌فروشد، در مجموع یک چرخش اقتصادی است به ولایت ما."
ابراهیم احمدی می‌گوید که حالا مشتریانش نسبت به چند ماه گذشته به طور چشمگیری کاهش یافته است:
"اکثریت مراسمی را که ما اینجا برگزار می‌کردیم در آن یک هزار و پنجصد نفر، دو هزار نفر اشتراک می‌کردند. اما طی چند ماه اخیر به حدی کاهش پیدا کرده که مثلاً مراسمی بود با ششصد سینی اما حال رسیده به یکصد و پنجاه سینی. تعداد کمی تالارها بسیار مشکل است که مصارف را پوره کند. معاش کارگر را پوره کند، بر علاوه از این باید ما صفایی شاروالی را بدهیم. مسئله مالیات است."
احمدی می‌گوید که به علت محدودیت های تازه، اکثر مردم محفل‌های خوشی شان را در خانه های شان برگزار می‌کنند.
موسی ۲۴ ساله باشنده شهر زرنج مرکز نیمروز چند روز قبل جشن محفل عروسی‌اش را به دلیل وضع محدودیت های طالبان در خانه‌اش برگزار کرد.
او به رادیو آزادی می‌گوید که باید فرق بین محافل خوشی و محافل ختم قرآن وجود داشته باشد که حالا چنین نیست و اینکه به گفته او جشن بی‌ساز و سرود معنا ندارد:
"به دلیل محدودیت هایی که امارت بر تالارها وضع کرده، نتوانستیم عروسی خود را داخل تالار بگیریم. یعنی محدودیت ها این است که اجازه نداریم داخل تالار هیچ موسیقی بشنویم و جشن بگیریم."
او بیشتر می گوید:
"حتی داماد اجازه ندارد که به بخش خانم ها برود. شما تصور کنید که جشن عروسی ای که به این رقم باشد که هیچ شادی و پایکوبی در آن نباشد این عروسی گفته نمی‌شود این جشن گفته نمی شود، یعنی در کل تفکیکی بین جشن‌های ما وجود ندارد فکر کنید جای که جشن باشد آدم فکر می‌کند ختم قرآن است."
در ولایت نیمروز شش تالار برای برگزاری محفل‌های خوشی مردم وجود دارد که در نزدیک به دو سال اخیر که طالبان به قدرت برگشته اند به دلیل وضع محدودیت های طالبان کسب و کار و درآمد شان کم رنگ شده است. در ماه جوزا، حکومت طالبان به مالکان تالارهای عروسی در کابل هم دستور دادند که از پخش موسیقی در مراسم عروسی و دیگر مراسم شادی خودداری کنند.
نسیم خالقی یک فعال مدنی می‌گوید که ادامه وضعیت تاثیرات منفی بیشتری در پی خواهد داشت:
" این حرکت باعث می‌شود که روند کاری تالارها یا این سکتور یا طیف تالار های عروسی کم شود و تاثیر بد اقتصادی بر روی جامعه بگذارد؛ چرا که ما می‌بینیم که این تالارها کارمند های زیادی دارند و کارمندان آنها در بخش های مختلف کار می‌کنند و همچنان این تالار ها در سکتور های مختلف وجه مشترک کاری دارند با قصاب با نانوا با امثال آنها و با کسانی دیگر، اگر کار و بار در تالار ها کم شود؛ تاثیر بد اقتصادی خود را بر جامعه دارد طبعاً."
