او که به‌تازگی پنج کنسرت در شهرهای مختلف استرالیا برگزار کرده، در گفت‌وگو با رادیو آزادی گفت:
"من چشم‌به‌راه روزی هستم که صدای موسیقی بار دیگر به زندگی افغانستان رنگ ببخشد و محدودیت‌های وضع‌شده بر هنر و موسیقی برداشته شود. آن وقت من می‌توانم صدای خود را از کابل یا ورزشگاه غازی، به بلندی‌های بابا و هندوکش برسانم.آن روز خواهد آمد."
فرهاد دریا که در ایالات متحده زندگی می‌کند، هر از گاهی در کشورهای مختلف جهان کنسرت اجرا می کند، در دورهٔ جمهوری مخلوع نیز به افغانستان سفر می‌کرد و در آنجا برنامه‌های هنری برگزار می کرد.
او موسیقی را پلی نیرومند و مؤثر برای نزدیکی انسان‌ها به یکدیگر می‌داند:
موسیقی یکی از بزرگ‌ترین و مؤثرترین وسایل نزدیکی میان انسان‌هاست، بی‌آنکه کسی به قوم، زبان، ملیت یا تفاوت‌های ظاهری دیگری بیندیشد
"این پل، هرچند در آغاز دور و دراز باشد، رفته‌رفته کوتاه می‌شود، باریک‌تر می‌شود، تا جایی که به باریکی یک تار مو می‌رسد و حتی آن تار هم ناپدید می‌شود؛ و دیگر هیچ فاصله‌ای بین انسان‌ها باقی نمی‌ماند. موسیقی این معجزه را دارد."
فرهاد دریا همچنین ابراز امیدواری کرد که محدودیت‌ها بر آموزش دختران در افغانستان نیز پایان یابد و به گفتهٔ او، زنگ مکتب بلندتر و پرطنین‌تر از گذشته به صدا درآید.
این اظهارات در حالی صورت می‌گیرد که طالبان پس از بازگشت به قدرت در افغانستان، پخش و شنیدن موسیقی را ممنوع کرده‌اند و آن را حرام می‌دانند.
طالبان همچنین دختران را از ادامهٔ آموزش بالاتر از صنف ششم محروم کرده‌اند و در کنار دیگر محدودیت‌ها، براساس قوانین امر به معروف و نهی از منکر طالبان، شنیدن صدای زن را ممنوع دانسته‌اند و خواندن آواز، نعت و حتی قرائت توسط زنان را در انظار عمومی ممنوع اعلام شده است.
