صنایع و تولیدات دستی زنان در ولایت نیمروز با رکود اقتصادی مواجه است و بازار فروش آن در ماههای اخیر به سردی گراییده است.
برخی از فعالان حقوق زن در این ولایت می گویند که اکثر زنان تجارت پیشه فعالیت های شان را متوقف کرده اند.
یکی از زنان قالین باف ولایت نیمروز در مورد میگوید:
"ترس ما از امارت این است که شاید ما را برای کار نگذارند. مانند من ده ها بیوه زن دیگر هم هستند که امرار معاش خود را از همین طریق به دست می آوردند اما در حال حاضر خرید و فروش آن هم بسیار کم شده است."
مریم یکتن از زنان قالین باف در شهر زرنج مرکز ولایت نیمروز است. حدود ۲۵ سال است که قالین بافی پیشه این زن ۴۶ ساله نیمروزی شده است .
او به رادیو آزادی گفت که قبل از بازگشت طالبان به قدرت در افغانستان بیش از ۲۰ شاگرد داشت اما اکنون تعداد شاگردان اش به ده تن می رسد و در آمد اش کم شده :
"قالین های دو متره، سه متره و چهار متره می بافیم ، قالین های چهار متره را در مدت شش ماه می بافیم.
قالین های دو متره را در مدت سه ماه می بافیم ، جا نماز را در مدت بیست و پنج روز تمام می کنیم.
رومیزی و غیره را در مدت ده روز تمام می کنیم . قالین هایی راکه ما می بافیم در نیمروز به ده هزار بفروش می رسانیم اگر به ولایات دیگر ببریم قیمت شان بالاتر می شود و اگر به کشور های خارج صادر شوند قیمت شان به یک لک تا یک ونیم لک می باشد."
زنان نیمروز قالین های رنگارنگ می بافند. این قالین ها در گذشته بازار پر رونق داشت اما در ماههای اخیر مردم کمتر قالین میخرند.
شاه بی بی هم که از ۱۵ سال بدین سو در شهر زرنج مصروف قالین بافی است از نبود بازار فروش قالین شکایت دارد .
"این قالین ها اول می تابیم بعدا لوله می کنیم بعدا پرز آنها را می گیریم در کل کار بسیار سختی را انجام می دهیم. ما می توانیم قالین های که داخل طاقچه گذاشته می شود را ببافیم ، خورجین، سفره، شال، جوال و غیره می توانیم ببافیم درصورتیکه امکانات در دسترس ما قرار داشته باشد . این مبلغی که برای ما می ماند کفاف خانواده ما را نمی کند."
پس از سر نگونی نظام جمهوریت و بازگشت طالبان به قدرت ، فعالیت های زنان تجارت پیشه با رکود اقتصادی مواجه شده است .
ستاره یکتن از این زنان است که از پنج سال بدین سو در گوشه ای از شهر زرنج مرکز نیمروز با پنج زن دیگر مصروف خامک دوزی اند .
او محدودیت های وضع شده در مورد سفر زنان از سویی طالبان را مانع پیشرفت اقتصادی اش میداند.
"بیشتر کارهای ما زر دوزی می باشد و خیلی سخت است و باید ظریف دوخته شوند. زر دوزی و چپه دوزی اگر خوب دوخته شوند به قیمت خوبی به فروش می روند . قیمت کلی که بالای ما می افتد شش الی هفت هزار می باشد. اینها را ولایات مختلفی می برند برای فروش. اگر ما بتوانیم خود ما به ولایات و کشور های دیگر ببریم فایده خوبی می کنیم. ما از مجبوری اینها را به قیمت کم در همین ولایت به فروش می رسانیم . خواست ما این است که از ما حمایت کنند."
ثریا محمدی فعال حقوق زن در نیمروز به رادیو آزادی گفت که با روی کارآمدن حکومت طالبان ، فعالیت های زنان صنعت پیشه در این ولایت محدود و کم رنگ شده است :
فعالین زن در نیمروز: پیش از تسلط طالبان زنان در این ولایت دستگاه های قالین بافی و سیستم منظم بازار یابی داشتند٬ حالا همه چیز از بین رفته است
"قبل از سقوط حکومت ، ما در ولایت نیمروز خانم های تجارت پیشه و خانم های که در صنایع دستی فعالیت داشتند کارگاه های مختلفی داشتند که به صورت رسمی دارای جواز بودند که در بخش های مختلفی مانند قالین باقی، خامک دوزی و غیره مشغول به کار بودند اما بعد از سقوط حکومت اکثریت این کارگاه ها بسته شدند و فعالیت های که قبلا بود کلا کم رنگ شد."
خواستم تا در مورد اینکه فعالیت های زنان تجارت پیشه در نیمروز تا چه اندازه محدود شده و آیا حکومت طالبان برنامه ای برای حمایت زنان تجارت پیشه روی دست دارد ، نظر مسولان محلی طالبان را هم بپرسم اما مفتی حبیب الله الهام سرپرست اداره اطلاعات و فرهنگ این ولایت به پیام ها و تماس های رادیو آزادی پاسخ نداد .
حال که بسیاری از زنان صنعت پیشه مانند مریم که از نبود بازار فروش صنایع دستی شان شکایت دارند از حکومت طالبان نیز خواستار حمایت زنان تجارت پیشه اند:
"خواست ما از امارت اسلامی این است که ما را حمایت کنند برای ما کارگاه های قالین بافی ایجاد کنند تا ما این حرفه را ادامه بدهیم و خرج خود و خانواده خود را مهیا کنیم."