برخی از زنان و دختران جوان در هرات به علت فقر اقتصادی به رنگ کردن کفش های مردم رو آورده اند.
زهرا ۲۰ ساله در حالی که کودک یک ساله اش روی پاهای او خوابیده، در جاده باغمراد شهر هرات کفش رنگ می کند.
این زن شش ماه می شود که به رنگ کردن کفش مجبور شده.
همسر ۳۲ ساله زهرا پس از تحمل بیکاری طولانی، هشت ماه پیش از راه قاچاقی به ایران ؛ رفت اما از آن زمان تاکنون ناپدید است.
زهرا مادر سه دختر است؛ دختر کلانش پنج ساله و دختر کوچک اش یک ساله است.
او همراه با پدر پیر و خواهر معلول اش در یک خانه کرایی زندگی می کند.
زهرا در باره زندگی اش به رادیو آزادی می گوید:
:" همسرم قبلا کارگری می کرد، روزانه سر گذر می رفت و یا هم کارهای ساختمانی و در نانوایی کار می کرد. اخیرا در هرات زیاد بیکاری کشید و مجبور شد که به ایران برود اما در مسیر راه گم شده است. زندگی بسیار سخت می گذرد، هر شب که کودکان خود را می خوابانم تا نصف شب نماز می خوانم و گریه می کنم. با خود می گویم که خدایا چرا اینقدر مشکلات سرم آمده است."
بیشتر از یک سال میشود که در هرات به میزان مشکلات اقتصادی و بشری افزوده شده و مردم مانند شوهر زهره در تلاش بیرون شدن از کشور هستند.
زهرا می گوید، دختر کوچکش یک هفته می شود که سینه بغل است ؛ اما او پول تداوی دخترش را ندارد.
تنها زهرا نیست که ناگزیر به رنگ کردن کفش های مردم در جاده های شهر هرات شده است.
فردینا ۲۱ ساله محصل سال دوم فاکولته طب پوهنتون هرات در حالی که چادر بلند سیاه پوشیده و ماسک سیاه بر صورت دارد، در مرکز شهر هرات، کفش رنگ می کند.
فردینا: قبلا در یکی از موسسات وظیفه خوب داشتم ٬ اما حالا مجبور هستم کفش رنگ کنم
وی در باره علت رو آوردن به کفش رنگ کردن به رادیو آزادی بیشتر می گوید:
:" قبلا وظیفه خوبی در یک موسسه داشتم که برای خانم ها کار می کرد و معاش خوبی می داد و می توانستم که خرج خانواده خودرا از آن طریق به دست بیاورم. امارت اسلامی اول دانشگاه ها را بسته کرد و پس از دانشگاه، موسسه را هم بسته کرد. فعلا کاری ندارم و مجبور شده ام که کفش رنگ بدهم. هر بار که کفش رنگ دادن میرم هزار بار گپ از هر کس می شنوم، به من گپ های رد و بی رد می گویند اما من مجبور استم و کوشش می کنم که خرج خانه به دست بیاورم."
فعالان حقوق زنان، علت مجبور شدن زنان و دختران جوان به کارهای شاقه و بدون دلخواه شان را، بحران اقتصادی و محدودیت های طالبان بر کار و تحصیل زنان می دانند.
یکی از مکاتب در ولایت هرات که به دلیل محدودیت های طالبان مسدود شده است و تعداد زیادی از دانش آموزان نیز مجبور شده اند تا به مدارس دینی بروند و یا هم روی سرک ها کار کنند
معصومه جامی یک تن از این فعالان است.
اوهشدار می دهد که ادامه این وضعیت، زنان و دختران را در سیاه چال ناامیدی و نابودی می اندازد.
:" اگر وضعیت به همین منوالی که است ادامه پیدا کند، برخی از خانم هایی که در افغانستان استند تبدیل به زنانی می شوند که به بیماری های روحی و روانی دچار استند، تبدیل به زنانی می شوند که به مواد مخدر روی میاورند، تبدیل به زنانی می شوند که مجبور به تن فروشی می شوند. این وضعیت یک جفا هم به اسلام و هم به زنان افغانستان است."
به گفته معصومه جامی، طالبان با مسدود ساختن پوهنتون ها و موسسات به روی زنان و دختران، امید به زندگی را از آنان گرفته اند.
در حالی طالبان مانع کار زنان در موسسات خارجی شده اند که نگرانی ها از افزایش فقر و گرسنگی شدید در افغانستان بیشتر شده.
برنامه جهانی غذای ملل متحد( دبلیو. اف.پی) روز دو شنبه هفته جاری با نشر گزارشی اعلام کرد که ۲۰ میلیون تن در افغانستان با تهدید شدید کمبود غذا رو به ور هستند.
بر بنیاد این گزارش، چهار میلیون تن به شمول سه میلیون و ۲۰۰ هزار کودک در افغانستان به سوء تغذیه حاد مبتلا شده اند.
در حالی که ماه ها می شود حکومت طالبان در برابر وضع محدودیت های فزاینده در برابر زنان و دختران حتی یک قدم عقب نشینی نکرده است، زنان افغان نسبت به آینده شان ناامیدتر شده اند.
زهرا می گوید، درد انتظار کشیدن برگشت همسر گم شده اش از یک سو و کار در جاده ها و گرسنگی کودکان اش از سوی دیگر، زندگی اش را تاریک ساخته است.
شاهپورصابر