حضور کم‌رنگ امدادگران زن در مناطق زلزله زدۀ ولایت کنر؛ زنان محلی چه می‌گویند؟

این زنان در صحبت با رادیو آزادی تاکید کردند که حضور امدادگران و رضاکاران زن در منطقه بسیار محدود است و این کمبود به یک چالش جدی برای رسیدگی به نیاز های آنان مبدل شده است.

ثنا، یکی از زنان آسیب ‌دیده و باشنده ولسوالی چوکی ولایت کنر که ۹ عضو خانواده ‌اش را از دست داده، می‌گوید نمی‌تواند مشکلات و نیازهای خصوصی و زنانه خود را با امدادگران مرد در میان بگذارد: «ما را که به خیمه انتقال دادند در اینجا با ما هر نوع کمک می ‌شود دوا و غذا داده می‌ شود؛ اما تمام این کارها را مردان می‌کنند، ما به زنان ضرورت داریم، (زنان )هستند اما تعداد شان اندک است، ما نمی‌توانیم هر ضرورت خود را به مردان بگوییم.»

شفیقه دختر دیگر از ولسوالی چوکی که ۱۷ تن از اعضای خانواده اش در این زلزله‌‌ مرگبار کشته شده اند، نیز شکایت مشابه دارد: «وقتی زلزله شد من نفهمیدم مرا کی به شفاخانه آورد، وقتی به هوش آمدم برایم گفتند فقط یک خواهر و برادرت زنده‌اند، باز مرا به کمپ آوردند اما اینجا تمام کمک‌ها از سوی مردان صورت می‌گیرد، اگر زنان در اینجا مقرر شوند بسیار خوب می‌شود.»

عایشه یک دختر جوان که به‌عنوان کمک ‌رسان در منطقه فعالیت می‌کند، نیز بر ضرورت حضور زنان امدادگر تأکید کرده می‌گوید که بدون همکاری و حضور فعال زنان، کمک‌رسانی به خانواده‌ها، به‌ویژه به زنان و دختران، ناقص خواهد ماند: او به رادیو آزادی گفت: «زمانی که زلزله شد ما خبر شدیم و اینجا آمدیم در شفاخانه هم با بیماران به حیث پایواز کمک کردیم، ولی وقتی بخاطر کمک به خیمه‌ها آمدیم اینجا کمبود زنان (کمک رسان) خیلی زیاد محسوس است، فقط تعداد محدود هستند، آن‌ها هم از طرف شب خانه می‌روند، اینجا همه کمک‌ها را مردان انجام می‌دهند، از تمام خواهران می‌خواهیم که بیایند با ما کمک کنند اگر نرس باشد و یا کسی که بتواند در دیگر بخش‌ها کمک کند.»

رحیم الله هشت عضو خانواده‌اش را در زلزله از دست داد

یکی از مردان رضا‌کار که در عملیات نجات و کمک‌ رسانی سهم داشته و نخواست نامش در گزارش گرفته شود می‌گوید نبود امدادگران زن حتی در بخش‌های مانند مراسم تدفین زنان مشکلات بزرگی ایجاد کرده است.

«ما نمی‌توانیم در مورد مشکلات زنان بدانیم، یک زن فقط می‌تواند ازین مشکلات آگاه شود کسی که در کنارشان بنشیند و بپرسد که چه مشکل دارید، من اگر ده بار هم بپرسم کسی برای من نمی‌گوید، حتی روز اول در جایی که ما کمک ‌رسانی می‌کردیم، زنان نبودند، برای غسل دادن اجساد زنان ما ساعت‌ها منتظر ماندیم، آنجا فقط دو زن منطقه بودند که خودشان زخمی بودند آن‌ها این اجساد را غسل دادند و کفن پوشاندند. سپس ما آن‌ها را دفن کردیم.»

زنان آسیب‌ دیده از زلزله و رضا‌کاران محلی در حالی بر ضرورت حضور امدادگران زن تأکید می‌کنند که سازمان دیدبان حقوق بشر (هیومن رایتس واچ) نیز گفته است که قوانین وضع‌ شده‌ طالبان کار برای زنان امدادگر در عملیات نجات را دشوار ساخته است.

این سازمان روز جمعه ۵ سپتمبر در شبکه‌ ایکس نوشته است که مقام‌ های طالبان باید اطمینان دهند که زنان در تمام فعالیت‌ های امدادرسانی سهیم باشند.

پیش از این، سوزان فرگوسن، نماینده‌ ویژه‌ زنان سازمان ملل متحد در افغانستان نیز در ۲ سپتمبر گفت که باید از نقش حیاتی زنان امدادگر حمایت شود، در غیر آن‌صورت به گفته او زنان و دختران متضرر در روزهای آینده ممکن است از دسترسی به کمک ‌های نجات ‌بخش و اطلاعات ضروری محروم بمانند.

ذبیح الله مجاهد سخنگوی حکومت طالبان به پرسش های رادیو آزادی در مورد شکایات این زلزله‌زده‌گان و رضاکاران محلی پاسخ نداد.

حکومت طالبان پس از بازگشت دوباره به قدرت در افغانستان، کار زنان را در بیشتر ادارات دولتی و نهادهای غیردولتی بین‌المللی، که بسیاری از آن‌ ها سازمان‌های امدادرسان هستند، ممنوع کرده است.

ناوقت شب یک‌شنبه گذشته ۳۱ اگست زلزله‌ای به شدت شش درجه ریشتر ولایت‌های شرقی افغانستان به‌ویژه کنر را لرزاند و تلفات و خسارات سنگین بر جای گذاشت.

بر اساس آمار رسمی حکومت طالبان، در این رویداد بیش از ۲۲۰۰ تن جان باختند، اضافه از ۳۶۰۰ تن دیگر زخمی شدند و بیش از ۶۷۰۰ خانه ویران شده‌اند.