شماری از زنان بیوه و تجارت پیشه در شهر زرنج مرکز ولایت نیمروز میگویند در جریان دو سال گذشته که طالبان به قدرت برگشته و محدودیت های زیادی در برابر زنان وضع شده ، کسب و کار زنان از رونق افتاده و درآمد های شان هم کم شده است.
این بیوه زنان و بی سرپرست که خود نان آوران خانوده های خود و فرزندان شان اند میگویند که به سختی مخارج خانواده های شان را تامین میکنند.
حمیرا ی ۲۶ ساله باشنده ناحیه اول شهر زرنج مرکز نیمروز است که مصارف خانواده هشت نفره اش را از طریق حرفه قالین بافی تامین میکند.
اما او میگوید از وقتی که طالبان به قدرت برگشته اند٬ کسب و کار اش از رونق افتاده و درآمد اش هم کم شده است:
"من قالین بافی میکنم قبلا بهتر بود دو سال پیش قالین بافی بود و پنج نفر استاد و شاگرد همین کار را پیش می بردیم مشتری هم زیاد داشتیم مثلا کار های دستی ما وقتی زیاد میشد به هرات و کابل می فرستادیم و به فروش می رساندیم خوب فروش هم داشت اما فعلا کار ما از دست ما رفته زیاد خوب نیست مثل سابق کار نیست اقتصاد ما هم ضعیف است ولی کار می کنیم اما کار ما مثل سابق نیست و مشتری هم زیاد نداریم که صنایع دستی ما به فروش برسد."
شوهر حمیرا سه سال پیش در یک رویداد ترافیکی در مسیر نیمروز دلارام جان باخت.
اکثریت از این زنان بیوه که در گذشته نان آوران خانواده های شان را در رویداد های مختلف از دست داده اند به حرفه قالین بافی، خیاطی ، صنایع دستی و کشاورزی روی آورده اند تا بتوانند لقمه نانی برای خود و کودکان شان پیدا کنند.
تورپیکی یکی دیگری از این زنان است که در شهر زرنج مرکز نیمروز مصروف حرفه خیاطی است. اما او نیز از مشکل مشابه سخن می گوید:
"جلوتر خوب بود شاگرد ها زیادتر بود و مشتری بیشتری داشتم کار خود را به بازار عرضه میکردیم اما فعلا کم شده و اقتصاد ضعیف است و نمی توانیم کار خود را پیش ببریم از همین طریق من می توانستم مصارف خانه خود را تامین کنم هشت نفر نانخور داریم و مصارف شان به گردن من است باید بگویم من تنها نان آور خانه خود هستم."
شوهر تورپیکی سرباز پولیس قوماندانی امنیه نیمروز در نظام جمهوری مخلوح افغانستان بود که چهار سال پیش در جنگ با طالبان کشته شد.
جمیله در ولسوالی چخانسور ولایت نیمروز کشاورزی میکند تا لقمه نانی برای خانواده پنج نفره اش پیدا کند٬ اما میگوید که زندگی برایش به سختی میگذرد و نیاز به کمک دارد:
" تنها نان آور فامیل خودم استم و از همین طریق مصارف زندگی خود را تامین میکنم فعلا به دلیل کمبود آب و خشکسالی کشت و کشاورزی کم شده و من هم نمیتوانم زیاد کشاورزی کنم، خواست ما از حکومت و موسسه ها این است که ما را کمک کند تا بتوانم از طریق کشاورزی مصارف زندگی خود را تامین کنم."
ثریا محمدی یک فعال محلی در نیمروز با حمیرا و تورپیکی موافق است. او میگوید در بیش از دو سال گذشته که طالبان در افغانستان به قدرت برگشته، محدویت های زیادی را علیه زنان وضع کردند و این اقدام حکومت سرپرست طالبان تاثرات منفی را نیز بالای کار زنان مشاغل و تجارت پیشه به جا گذاشته است:
"اکثریت زنان بی سرپرست مخصوصا زنانی که شوهر های خود را در جنگ یا در حوادث مختلف از دست دادند، کسانی که در ادارات دولتی کار میکردند، در موسسات کار می کردند، اکثریت شان کار و ظیفه خود را از دست داده و به کار صنایع دستی مشاغل آزاد مثل کیک پذی ها قالین بافی ها و سایر کار ها روی آوردند ولی متاسفانه نظر به محدودیت های ایجاد شده بازار فروش برای شان وجود ندارد، دکان برای شان نیست، برای شان اجازه داده نمی شود که محصولات خود را در دکان ها در بازار عمومی به فروش برساند و همچنان این محدودیت ها بر کار و بار زنان تاثیر زیادی برجای گذاشته."
هر چند به تازه گی سازمان ملل متحد از کار و فعالیت زنان تجارت پیشه افغان زیر حاکمیت طالبان در افغانستان ستایش کرده است اما حال بسیاری از زنان بیوه و بی سرپرست و زنان مشاغل و تجارت پیشه در ولایت جنوب غربی نیمروز مانند حمیرا، از حکومت سرپرست طالبان و نهاد های مدد رسان میخواهد که با آنان کمک کنند تا کسب و کار شان دوباره رونق بگیرد:
"خواست ما از حکومت این است که ما را کمک کند تا دوباره کار ما رونق پیدا کند."
