هیدر بار، معاون بخش زنان سازمان دیدبار حقوق بشر می‌گوید، اخراج حدود ۸۵۰ هزار زن و دختر مهاجر افغان از پاکستان و برگشت آنها به افغانستان، جایی که آنها حق کار، تحصیل، رفتن به پارک، دسترسی به خدمات صحی و کمک‌ها را ندارند، ظلم بزرگی است.
او روز شنبه در صحفۀ ایکس خود نوشته است که حقوق زنان و دختران در افغانستان به گونۀ سیستماتیک نقض شده است و آیندۀ آنها معلوم نیست.
این درحالیست که پس از آغاز روند خروج اجباری بیش از ۳ میلیون مهاجر غیرقانونی افغان از پاکستان، در میان آنها شماری از زنان و دخترانی شامل اند که برای دسترسی به حق کار، تحصیل و دیگر حقوق اولیه‌شان به پاکستان مهاجرت کرده بودند.
برخی از این زنان در صحبت با رادیو آزادی می‌گویند، وضعیت اقتصادی خوبی ندارند و اینجا در افغانستان به فرصت‌های کار و تحصیل دسترسی ندارند و به همین دلیل نسبت به آینده‌شان ناامید هستند.
آسیه یک تن از این زنان که اخیراً از پاکستان اخراج شده، می‌گوید که برای آیندۀ فرزندانش به پاکستان رفته بود، اما حالا که دوباره به افغانستان برگشته، مشکلات زندگی‌شان بیشتر شده است:
"از اینجا ویزه را با قیمت بسیار گزاف گرفتم تا آیندۀ فرزندانم حد اقل در فضای امن سپری شود. اما دولت پاکستان ویزۀ ما را تمدید نکرد، مجبور به برگشت به افغانستان شدیم و حالا اینجا با مشکلات اقتصادی و اولادهایم به مشکلات تحصیلی مواجه هستند."
درهمین حال ثریا سادات، یکی از مهاجرین افغان در پاکستان می‌گوید، اخراج اجباری مهاجران افغان بر زندگی زنان مهاجر تاثیر منفی می‌گذارد:
"برخی از زنان فعال مدنی بودند و پست های دولتی داشتند و برگشت آنها به افغانستان فاجعۀ انسانی به بار می‌آورد من از دولت پاکستان می‌خواهم تا از اخراج مهاجرین افغان جلوگیری کند."
این تنها مهاجران افغان در پاکستان نیستند که با شرایط سخت‌گیرانۀ دولت میزبان روبه‌رو شده و مجبور به ترک این کشور شدند.
پریسا رحمتی، یک تن از مهاجرانی که از ایران برگشته است، به رادیو آزادی می‌گوید که مهاجرین افغان نه در کشورهای همسایه و نه در کشور خودشان زندگی خوبی دارند:
"اکثریت کسانیکه حتا ویزه هم داشتند اخراج شدند، من به دلیلی که نتوانستم ویزه‌ام را تمدید کنم اخراج شدم، وضعیت اینجا بسیار ناگوار است و پوهنتون‌ها بسته است و من از درس عقب ماندم و نمی‌دانم چه آیندۀ سختی در انتظار ماست."
او می‌گوید که قبل از اینکه به ایران مهاجرت کند، در پوهنزی طب پوهنتون هرات درس می‌خواند، اما اکنون که برگشته، فرصت فعالیت‌های اجتماعی و تحصیلی را ندارند.
این درحالیست پیش از این برخی از خانواده‌ها درصحبت با رادیو آزادی گفته بودند که برای تحصیل دختران‌شان به کشورهای همسایه مهاجرت کردند.
پس از به قدرت رسیدن طالبان، مکاتب بروی دختران بالاتر از صنف ششم بسته شد و زنان از کار در بیشتر اداره‌های دولتی منع شدند و حکومت طالبان در دسامبر سال گذشته نیز دختران و زنان را از رفتن به پوهنتون و کار در تمام اداره‌های غیر دولتی منع کرد.
علاوه بر این طالبان با صدور بیش از ۵۰ فرمان زنان را از حضور در اجتماع، فعالیت‌های ورزشی، سیاسی و فرهنگی و سفرهای طولانی بدون محرم منع کردند.
با این وجود حکومت طالبان بارها مدعی شده که حقوق زنان و دختران در چارچوب شریعت اسلام تأمین است.
هرچند این ممنوعیت‌ها و محدودیت‌های طالبان از سوی سازمان‌های مختلف بین‌المللی و کشورها نقض حقوق بشری خوانده شده است، اما با آن هم طالبان هیچ یک از این محدودیت‌ها را برنداشته اند.
