رمضان، زمستان و زندگی دشوار خانواده‌های نیازمند در افغانستان

"پیش از این زمستان هم بود چیزی برای سوخت نداشتیم، فعلاً که رمضان مبارک آمده چیزی برای خوردن نیست به مشکلات وقت خود را سپری می‌کنیم."

بهشته، زن ۳۸ ساله‌ای که در کابل زندگی می‌کند و سرپرستی خانواده‌ای پنج‌نفره را برعهده دارد، از شرایط سخت اقتصادی می‌گوید.

"در وضعیت بسیار بد قرار دارم، بیکارهستیم خانه ما کرایی است مشکلات زنده گی دامنگیر ماست، مریضی در فامیل زیاد است دو نفر در فامیل مریض دارم خودم هم مریض هستم . نان آور فامیل نیست مشکلات اقتصادی بسیار زیاد شده، چیزی به خوردن نیست رمضان مبارک است چیزی هم به فروختن نمانده وسایل خانه که بفروشیم."

او می‌گوید که محدودیت‌های طالبان بر کار زنان، وضعیت اقتصادی‌اش را دشوارتر کرده است. مشکلات اقتصادی تنها برای بهشته نیست.

رقیه، زن ۳۴ ساله دیگری که در کابل زندگی می‌کند، شرایط مشابهی دارد:

بیشتر در این باره:

یونسیف: بیش از یک سوم جمعیت افغانستان درحال حاضر با ناامنی حاد غذایی مواجه هستند

"رمضان که می‌شود قیمتی به اوج خود می‌رسد، زیاد سختی و بدبختی را سپری می کنم بسیار مشکل است، سحری بیدار می‌شوم، نان و چای می‌خورم، این روز طولانی‌ را روزه می‌گیرم، در این ماه مبارک رمضان از نان و چای چی جور شود هیچ شیمه نمی ماند، زیاد گریه می کنم می‌گویم خدایا خودت یک رحم روشنی بالای ما مسلمانان کو، که به این وضعیت ما زنده گی می‌کنیم تا به چی وقت."

همزمان، برنامه جهانی غذا (WFP ) اعلام کرده که زنان افغان بیشترین آسیب را از بحران غذایی و کمبود بودجه متحمل می‌شوند.

این سازمان پیش‌تر هشدار داده بود که در زمستان امسال، تنها نیمی از نیازمندان را تحت پوشش قرار می‌دهد و کمک‌های غذایی به جای ۱۴ میلیون نفر، فقط به ۷ میلیون نفر خواهد رسید.

برخی کارشناسان اقتصادی می‌گویند که قطع کمک‌های خارجی، بحران اقتصادی را در افغانستان تشدید کرده است.

دونالد ترمپ رئیس جمهور ایالات متحده در ماه جنوری کمک‌های خارجی امریکا را در سطح جهان برای سه ماه به حالت تعلیق در آورد. او گفت که این کمک‌ها باید بررسی شوند و فعلاً به گفته او با ارزش‌ها و منافع امریکا همخوانی ندارند.

سهراب عزیزی، تحلیلگر اقتصادی، در گفتگو با رادیو آزادی چنین می‌گوید:

"افغانستان از نظر ساختار سیاسی از گذشته ها وابسته به کمک های خارجی بوده حتی در حکومت بیست ساله جمهوریت هم هفتاد فیصد بودجه حکومت از طرف جامعه جهانی کمک میشد، اما حالا با قطع شدن کمک های خارجی وضعیت در افغانستان بدتر شده به دلیل این که تا هنوز هیچ کشور حکومت طالبان را به رسمیت نشناخته و در انزوای سیاسی قرار دارد.به همین دلیل مشکلات اقتصادی با گذشت هر روز بیشتر می شود."

آقای عزیزی برای رسیدگی به مشکلات مردم افغانستان چنین راه حلی پیشنهاد می کند.

"اگر وضعیت همین قسم ادامه داشته باشد و یک حکومت همه شمول در افغانستان به وجود نیاید که جهان او را به رسمیت بشناسد و دیگر اینکه تعاملات و دروازه های تجارت بین کشور های جهان باز نشود و یک برنامۀ درست و استراتژیک اقتصادی جور نشود افغانستان بیشتر از این در فاجعه می‌ورد و آن وقت تمام مسئولیت بر حاکمان فعلی بر می گردد."

دفتر هماهنگی امور بشردوستانه سازمان ملل متحد (OCHA) نیز اعلام کرده که در سال ۲۰۲۵، نزدیک ۲۳ میلیون نفر در افغانستان، یعنی تقریباً نیمی از جمعیت این‌‎کشور به کمک‌های بشردوستانه نیاز خواهند داشت.