تلاشهای حکومت افغانستان و کمک کنندگان بین‌المللی برای آموزش دختران در افغانستان در سالهای اخیر به طور قابل ملاحظه کاهش یافتهاست.
دیدبان حقوق بشر یا هیومن راتیست واچ این مطلب را در یک گزارش تازه که امروز سه شنبه به نشر رسیده بیان کردهاست.
در گزارش آمدهاست، ۱۶ سال پس از مداخله نظامی نیروهای به رهبری امریکا در افغانستان که منجر به سقوط رژیم طالبان در افغانستان شد، باز هم تخمین میگردد که یک سوم دحتران افغان شامل مکتب نیستند.
دیدبان حقوق بشر میگوید، تلاشها برای آموزش دختران در افغانستان به خاطری کاهش یافته که وضعیت امنیتی در این کشور رو به وخامت بوده و مؤسسات امداد رسان بین‌المللی کمکهای شان را قطع کردهاند.
خشونت علیه یک شاگرد مکتب در افغانسان
این گزارش در ارتباط به دسترسی دختران به آموزش در افغانستان، تحت عنوان "اگر داکتر نشوم و تو یک روز ممکن که بیمار شوی" در ۱۳۲ صفحه به نشر رسیدهاست.
این گزارش بر اساس مصاحبه با ۲۴۹ دختر بین یازده تا هژده سال در چهار ولایت افغانستان، ترتیب گردیدهاست.
هرچند، در حال حاضر تعداد زیادی دختران نسبت دوران طالبان به مکتب میروند، اما حکومت افغانستان از هدف که برای آموزش دختران تعیین کرده، خیلی عقب ماندهاست.
بر اساس احصائیه دولت افغانستان سه و نیم میلیون کودک از نعمت سواد محروم اند و به مکتب نمیروند که ۸۵ در صد آنها را دختران تشکیل میدهند. سی و هفت در صد دختران بالغ با سواد اند، در حالیکه پسران بالغ با سواد، ۶۶ در صد را تشکیل میدهند.
در گزارش دید بان حقوق بشر آمدهاست که دختران برای کسب آموزش در افغانستان مشکلاتی زیادی رو به رو اند.
دید بان حقوق بشر، با در نظر دشت اینکه اکثریت خانوادهها حاضر نیستند که دختران شان را معلمان مرد آموزش دهند، در این گزارش مینویسد که زنان کمتر از ۲۰ در صد معلمان را در نصف از ولایات افغانستان تشکیل میدهند که این هم یکی از موانع به شمار میرود.
گزارش در ادامه مینویسد، به دلیل نگرش تعبیض آمیز که به آموزش دختران ارزش داده نمیشود و یا آنها را اجازه نمیدهند، اکثریت دختران جبراً در خانه نگهداشته میشوند.
بر اساس گزارش یک سوم دختران مکتب رو پیش از ۱۸ سال جبراً ازدواج میکنند که اکثریت آنها پس از آن به مکتب نمیروند.
در گزارش هیومن رایتس واچ مشخص شده که با وجود این همه مشکلات خانوادههای وجود دارند که به آموزش دختران شان علاقمند اند.
افغانستان
مشکل دیگر این است که یک چهارم از کودکان به خاطر فقر و تنگ دستی، نان آور خانه اند. طوریکه دختران به عوض تحصیل به بافت، گلدوزی و گدایی میپردازند.
طالبان و دیگر گروههای شورشی تقربیا بر ۴۰ در صد ولسوالیهای افغانستان کنترول داشته و یا شورش و آشوب برپا کردهاند.
درگیری بین نیروهای حکومتی و طالبان و شورشیان مخالف باعث بیجا شدن هزاران خانواده شده و بیش از یک میلیون افغان در داخل کشور بیجا و سرگردان اند.
در محلاتی که طالبان حاکمیت دارند رفتن دختران به مکتب خیلی محدود و یا ممنوع است.
اما دید بان حقوق بشر تلاشهای کابل و کمک کنندهگان بین المللی را برای توسعه به گفته این نهاد "آموزشدر سطح محل" که یک شبکه از راه اندازی صنوف درسی است، ستایش کردهاست.
این شبکه به کودکان بخصوص دختران اجازه میدهد که در محلاتی دور از مکاتب دولتی به آموزش دسترسی پیدا کنند.
اما در گزارش آمدهاست که این شبکهها هم مشکلاتی دارند.
صنوف تخصصی که از سوی کمک کنندهگان تمویل میشوند و سازمانهای غیر دولتی آن را تطبیق میکنند، از نظام معارف دولتی دور مانده و آنهم به تهدید تامین مالی سازمانهای غیر دولتی یا این جی او رو به رو میباشند.
برای مطالعه گزارش دید بان حقوق بشر به زبان انگلیسی اینجا را کلیک کنید.