یار محمد پردیس شاعر افغان که اکنون در فرانسه زندگی میکند، می‌گوید، سالهاست که اشعار و زمزمه هایش را در ستایش ازصلح می سراید ، اما به گفتهٔ او هنوز هم مردم به آروزی شان برای رسیدن به صلح واقعی دست نیافته‌اند.
او در این مورد به رادیو آزادی گفت:
«هرگاه شعر آهنگ و یا زمزمه شود، تاثیر آن چندین برابر زیاد می‌شود، به همین خاطر در اشعار و زمزمه‌های ما از صلح بحث شده است، اما بدبختانه یک صلح با ثبات در افغانستان نیامد و به همین امید ما هم مهاجر شدیم، اکنون در مهاجرت زندگی می‌کنیم.»
برخی از افغانها میگویند، هرچند اکنون در افغانستان امنیت نسبی تامین است، اما وضعیت جاری آن‌ها را نگران ساخته است. آن‌ها می‌افزایند، صلح تنها به معنای ختم جنگ نیست، بلکه به باور آنان باید به اساس تعریف اصلی از صلح به هر انسان با درنظرداشت همه حقوق اساسی شان حق زندگی کردن داده شود.
زنان افغانستان میگویند تا زمانی که زمینه کار، تحصیل و آزادی های مدنی برای همه فراهم نشود، صلح واقعی وجود نخواهد داشت.
محمد عابد یک باشندهٔ شهر کابل در این مورد می‌گوید:
«درست است که آن جنگ طولانی به پایان رسید، اما اکنون هم رویدادهای امنیتی وجود دارد، اکنون هم غیرنظامیان هدف حملات قرار می‌گیرند، به نظر من صلح زمانی تامین می‌شود که مردم آرام باشند، مشکلات اقتصادی نداشته باشند و از همه آزادی‌ها برخوردار باشند.»
یک باشندهٔ ولایت لغمان که نمی‌خواهد نامش در گزارش گرفته شود نیز دیدگاه مشابهٔ دارد:
«صلح واقعی و با عزت آن است که فکر و اذهان مردم آرام باشد، حقوق مردم داده شود، زمینهٔ کار به مردم فراهم شود، مردم حقوق و زندگی خود را می‌خواهند، آزادی می‌خواهند، اگر چنین نباشد، امنیت در هدیره هم وجود دارد.»
بسیاری از افغانها به این عقیده اند که به دلیل وضع محدودیت ها، صلح واقعی در افغانستان تامین نشده است
چندین دهه جنگ در افغانستان، بیشتر افغانها را متضرر کرده است، میلیون‌ها تن در آن آسیب پذیر وخسارمند شده و صدها هزار تن در نتیجه آن کشته و معلول شدند.
نورآغا نوری که در نظام جمهوری مخلوع یک نظامی بود. یک دست وی در نتیجه انفجارقطع شده است. او نیز به این باور است که صلح تنها پایان جنگ نیست:
«در صلح مردم در آرامش کامل عدالت و همکاری زندگی می‌کنند، این وضعیت زمانی به وجود می‌آید که جامعه حقوق یک دیگر را بپذیرد، اختلاف‌ها با زور نه بلکه با گفت‌وگو حل شود.»
یک بانو محصل پوهنون کندز که اکنون از آموزش محروم است می‌گوید، جنگ در افغانستان متوقف شده، اما دروازه آرزوهای که در زنده گی داشت اکنون با وضع محدودیت های طالبان برزنان بسته شده است:
«زندگی قدیم بسیار خوب بود، لحظات خوشایند داشتیم بخاطر که آزادی داشتیم، به شمول من همه دختران در وطن آرامش داشتند، آیندهٔ شان روشن به نظر می‌رسید.»
طالبان با تسلط به قدرت در ماه اگست سال ۲۰۲۱ دروازه های مکاتب متوسطه و لیسه را به روی دختران بستند و بعدا به دختران و زنان اجازه ندادند به پوهنتون ها بروند.
سه سال می‌شود که حکومت طالبان دختران بالاتر از صنف ششم را از آموزش و تحصیل محروم کرده است.
اسامبلهٔ عمومی ملل متحد در سال ۱۹۸۱ با نشر اعلامیه‌ای ۲۱ سپتمبر را روز جهانی صلح نامیده است.
هدف از این کار این بود که برای تامین و ترویج صلح جمعی در جهان کار شود و از طریق این روز ویژه توجهٔ جهان به صلح بیشتر شود.
هرچند حکومت طالبان در افغانستان بارها بر برقراری صلح سراسری و تامین امنیت مدعی شده‌اند، اما به شمول مردم عام هرازگاهی ملل متحد و کشورهای مختلف در مورد وضعیت موجود در افغانستان نگران اند.
سرمنشی ملل متحد به مناسبت این روز با نشر پیامی ابراز امیدواری کرده است که روزی خشونت در سراسر جهان به پایان برسد.