با نزدیک شدن فصل زمستان در افغانستان، تعداد از خانواده‌های نیازمند می‌گویند که برای رسیدن این فصل هیچ گونه آماده گی ندارند.
خودش را فاطمه معرفی می‌کند، از ولسوالی پغمان ولایت کابل است، شوهرش را در دور اول حاکمیت طالبان از دست داده است:
"یک پسر و سه دختر دارم، بیوه هستم، مزار شریف فرار کردم، پدر اولاد‌ها کشته شد، زندگی ام خیلی به ناکامی گذشت، پسرم ۴ ساله از پدر ماند، یک دخترم دونیم ساله بود، یکی یک و نیم ساله، دیگرش ۲۰ روزه از پدر ماند، وقت کار می‌کردم، حالا پیر و زهیر شده‌ام."
در افغانستان، همه فصل‌ها برای مردم آسیب‌پذیر، دشواری‌های خود را دارد، اما در فصل زمستان و سردی هوا این مشکلات چندین برابر می‌شوند.
فاطمه از دشواری‌های فصل زمستان قصه می‌کند و می‌گوید که در منطقه شان پغمان همین حالا هوا سرد است و آنان نیاز دارند تا مواد سوخت برای گرم کردن خانه شان داشته باشند.
"ما نی چوب داریم و نی زغال، شب‌ها چای‌جوش را آب داغ پر می‌کنم و زیر صندلی می‌گذارم تا من و نواسه‌ام علی، پاهای ما را گرم کنیم."
علی نواسه دختری، فاطمه است که به گفته او پدر اش را هنگامی که ۲۵ روزه بوده از دست داد.
سپس مراقبت از او به عهده مادر بزرگ اش فاطمه ماند، او می‌گوید که حالا علی ۱۳ ساله شده اما از این که هیچ امکانات حتی لباس و بوت مناسب ندارد رنج می‌برد.
خانواده افغان در کنار سفره غذا.
"علی می‌گوید، ننه! موهایم سپید شده، آخر ما چگونه می‌شود؟"
فاطمه می گودی خودش سوی فصل پیری گام می‌گذارد، فصلی که برای زن مستمند و درد دیده، هیچ آسان نیست:
"تکلیف قلبی دارم، فشار و چربی خون بلند، گرده‌هایم را منگ گرفته و کیسه‌ی صفرایم سنگ دارد، پول یک دانه دوا را ندارم، به خصوص دوای قلبم را."
یگانه پسر فاطمه هم از دشواری‌های روزگار، شکایت دارد:
"راننده موتر هستم موتر را هفته ۱۵ صد افغانی اجاره کرده ام، گاهی نفر پیدا می‌شود و گاهی نی، اقتصاد مردم خراب است و کمتر تکسی می‌گیرند، هشت نفر در خانه هستیم یک بوجی آرد، ۱۰ روز نمی‌شود."
بیشتر در این باره:
با نزدیک شدن فصل سرما، سیلاب زده‌گان در غور منتظر دریافت کمک‌های زمستانی اندروزگار سخت بیجا شده های داخلی افغانستان؛ فقر و بیکاری مانع برگشت آنان به مناطق اصلی شده استنشریهٔ ریلیف ویب: باید به بیجا شده‌گان در بادغیس کمک های فوری فراهم شوداو از گرانی نرخ مواد غذایی و سوخت هم چنین می‌گوید.
"یک خروار زغال ۴ هزار بود حالی ۷ هزار و ۸ هزار شده، یک خروار چوب کم کیفیت ۱۲ هزار و ۱۳ است."
چند روز پیش، مولوی صدراعظم، معیین وزارت زراعت و مالداری حکومت طالبان، در یک کنفرانس جهانی درباره کاهش فقر و توسعه زراعت در چین، از جامعه بین‌المللی خواست که اگر می‌خواهند فقر در جهان ریشه‌کن شود، بهتر است از افغانستان شروع کنند.
پیش از این، دفتر هماهنگی امور بشردوستانه سازمان ملل (اوچا) در گزارشی در ۲۷ اکتوبر اعلام کرده بود که در حال حاضر بیش از ۲۳ میلیون نفر در سراسر افغانستان به کمک‌های بشردوستانه نیاز دارند.
هرچند وزارت امور شهدا و معلولین حکومت طالبان، هفته گذشته اعلام کرد که این وزارت در پنج ماه گذشته مبلغ ۱۰ میلیارد و ۴۰۹ میلیون افغانی را میان یتیمان، معلولین و بیوه‌های کشور توزیع کرده است، اما همچنان صدها و حتی هزاران خانواده مانند "فاطمه" وجود دارند که هیچ کمکی دریافت نکرده‌اند و از همین حالا نگران هستند که چگونه زمستان پیش رو را سپری خواهند کرد.
مردم از جامعه جهانی و ادارههای کمک رسان می‌خواهند که پیش از فرارسیدن زمستان به مردم افغانستان توجه کنند.