لینک‌های قابل دسترسی

خبر تازه
جمعه ۱۰ حمل ۱۴۰۳ کابل ۰۴:۲۵

محمد کبیر معلمی که با عزم متین و ارادهء قوی، به قلهء آرزوهایش رسید


ده سال پیش از امروز قوای ایتلاف بین المللی به رهبری ایالات متحده امریکا به هدف از بین بردن شبکهء القاعده که حملات یازدهم سپتمبر بر ایالات متحده را انجام داده بود و سرنگونی رژیم حامی این شبکه، طالبان عملیات نظامی را در افغانستان آغاز کرد. یک سال پس از سقوط رژیم طالبان گرانت پودلکو خبرنگار رادیو آزادی از کابل دیدن کرد و یک صبح از محمد کبیر انوری معلم در یک مکتب و خانواده اش دیدن کرد.

انوری در باره تغییراتی مثبتی که پس از سقوط رژیم طالبان در زندگی او رونما شده، سخن گفت. امروز در دهمین سال روز آغاز عملیات نظامی ایتلاف به رهبری امریکا ما یک بار دیگر انوری را در کابل پیدا کردیم تا بدانیم که این سال ها را که در آن بی ثباتی و شورش طالبان افزایش یافته چگونه سپری کرده اند.

حملات انتحاری، ترورها و شورش طالبان در افغانستان رو به افزایش نهاده است.

بر اساس یک گزارش سازمان ملل متحد، بی ثباتی سیاسی و نبود امنیت در سطوح مختلف در این کشور قابل ملاحظه است.
تعدادی از جنگجویان طالب
تعدادی از جنگجویان طالب

ده سال بعد از آغاز عملیات نظامی قوای ایتلاف بین المللی به رهبری امریکا در افغانستان در این روزها در خبرها و گزارش ها از این کشور موارد اندکی از خوشبینی به چشم می خورد. اما اگر به آن سوی سرخط ها برویم قصه های از کامیابی و موفقیت نیز دیده می شوند.

مثلاً قصهء محمد کبیر انوری، همسرش رابعه و شش دخترش.

در نومبر سال 2002 انوری هر روز هژده ساعت و در دو جای کار می کرد تا این که بتواند زندگی بخور نمیری داشته باشد. او در یک مکتب معلم و همزمان با آن دکاندار بود. این خانواده به حدی نادار بود که همه اعضایش در چای صبح از یک پیاله استفاده می کردند.

در سال 2002 پس از سقوط رژیم محمد کبیر انوری برای آینده خوشبین بود.
وی در مورد می گوید:
« ما به این شرایط که آمده خوشبین هستیم، دورهء طالبان یک دورهء ترور، اختناق و وحشت بود. ما از دست آنها بسیار شکنجه و تکلیف را دیده بودیم و ما به آیندهء وطن خوشبین هستیم، فعلاً زمینهء کار برای مردم مهیا شده و امیدوار هستیم که به همین قسم پیش برود.»

همسرش رابعه نیز پس از پایان سال ها تعصب در برابر زنان در زمان حاکمیت طالبان، به آینده بهتر باور داشت.
« من شش دختر داریم، در زمان طالبان به حق زنان زیاد تر ظلم می شد، از خانه بیرون شده نمی توانستند، حق و حقوق برای شان داده نمی شد و حق و حقوق شان صد در صد پایمال بود. من خود را بد بخت ترین زن با شش دخترم احساس می کردم، اما فعلاً تغییراتی که آمده من خود را خوشبخت ترین فامیل احساس می کنم. چون قبلاً برایم بسیار رنج آور بود و نسبت به آیندهء اولاد هایم بسیار به تشویش بودم اما حالا اولاد هایم خوشبختانه مصروف درس و تعلیم هستند.»

دختر بزرگ این خانواده حسنیه در همان سال قصه می کرد که در زمان حاکمیت طالبان احساس می کرد که در داخل خانهء خود زندانی است.
« فعلاً من بسیار احساس خوشی می کنم. مدت 5 سال ما در خانه قید بودیم و دروازهء علم و دانش به روی ما بسته بود و ما حق بیرون رفتن از خانه را نداشتیم و حالا بسیار خوش هستیم که دروازه های مکاتب دوباره به روی ما باز شده و ما می توانیم درس بخوانیم.»

نه سال بعد امیدها و آرزوهای انوری، رابعه حسنیه و سایر اعضای خانواده تا حدی زیاد برآروده شده اند.

انوری 56 ساله با جبین گشاده و لباس نسبتاً مفشن حال مدیر لیسه عبدالعلی مستغنی است. رابعهء 52 ساله در همین مکتب استاد مضمون بیولوژی است.

انوری می گوید: پس از سقوط رژیم طالبان از صفر شروع بکار کردند و حال خودش و خانواده اش بهتر از دیروز اند:
« امروز فضل خداوند یک دخترم از فرانسه ماستری اش را گرفت، دختر دیگرم از پوهنتون فارغ شده، دو دخترم فعلاً در پوهنځی جامعه شناسی و فلسفه درس می خوانند یک دخترم صنف هفت و دیگرش صنف 9 است و تمام شان اول نمره هستند.»

انوری می گوید: حال به حیث مدیر برای 12 ساعت کار می کند و 25 هزار افغانی تنخواه دارد که در سال 2002 عایدش به حیث معلم سه هزار افغانی بود.

وی می گوید: حال زندگی نسبتاً با آسایشی دارد:
« هر کسیکه کار می کند، بخاطر یک آیندهء درخشان کار می کند، طبعاً هر کس یک احساس دارد، چه از طریق معلمی و چه از طریق وظایف دیگر که از طرف دولت برایش داده می شود و یا کسب و کاری که خودش دارد، اگر به وظیفهء خود علاقمندی داشته باشد و سعی تلاش نماید، به هر موقف که بخواهد می رسد. به این مقام که فعلاً رسیده ام، در اثر سعی، تلاش و پشت کارم بوده است.»

در سال 2002 این خانواده در یک اتاق در خانهء در کارته سخی کابل زندگی می کرد. انوری می گوید: مجبور شده بود تا خانه اش را بفروشد.
حال وی در یک خانه شریکی با کرایه هفت هزار افغانی زندگی می کند.

انوری می گوید: امروز یک مشکل و فردا دیگری را حل می کند. وی می گوید: همین فلسفه در ده سال گذشته به او بسیار کمک کرده است.

ده سال بعد از آغاز عملیات قوای بین المللی به رهبری امریکا در افغانستان حال 140 هزار سرباز خارجی به شمول 100 هزار سرباز امریکایی در این کشور حضور دارند. اما برای محمد کبیر انوری این طویل ترین جنگ در تاریخ امریکا نیست. وی روی آینده بهتر از امروز برای خانواده هشت عضوی اش فکر می کند.

« امروز اولاد هایم که به این مرحله رسیده اند، نتیجهء زحمات من و خانم بوده است. همین کار ها باعث شد که زنده گی من رونق پیدا کند»
XS
SM
MD
LG