گزارش از سحر لیوال
افغانستان از جملهء کشور های نا مساعد برای خبرنگاران به حساب می رود، اما با آن هم شکیلا ابراهیم خیل خبرنگارافغان می گوید، زنده گی یک مبارزه است، باید به آن دوام داد.
شکیلا سی ویک ساله که از سال ها بدینسو در تلویزیون خصوصی طلوع کار می کند، می گوید، در جریان کارش با مشکلاتی زیاد مواجه شده، اما با آن هم به کارش ادامه داده است.
او در یک مصاحبهء اختصاصی به رادیو آزادی گفت:
«شعار همیشه گی ما این بوده که نام دوم زندگی مبارزه است، زمانی که من کار می کردم، تمام کار های خانه را کنار گذاشته بودم و کار خود را طرف دیگر، در این هفت سال چیزی که در توان داشتم تلاش کردم، بدون اینکه به پول فکر کنم بیشتر به جنبه معنوی اش فکر کردم"
خانم شکیلا ابراهیم خیل می گوید، در هفده سالگی ازدواج کرده است و صاحب دوپسر و یک دختر است.
اما شوهر شکیلا دوازده سال قبل از امروز در جریان جنگ های داخلی کشته شد و شکیلا را همراه با سه طفل اش برای همیشه تنها گذاشت.
خانم ابراهیم خیل می گوید، از دوره محصلی به کار کردن در رسانه ها علاقمند بوده و این مساله سبب پیشرفت وی در عرصه کاری گردیده است.
شکیلا هفت سال قبل از پوهنحی ژورنالیزم کابل فارغ و به حیث خبرنگار به کار آغاز کرده است.
وی می گوید که در جریان هفت سال کاری اش با تهدید های زیادی مواجه شده اما به گفته وی بدون هیچ هراسی به کار اش ادامه داده است. وی می گوید:
«در کار خبرنگاری با چالش های زیاد پیش رو شدم، اول مشکلات خانوادگی بود ، دوم با مشکلات امنیتی، نا امنی مشکل بزرگ است نه تنها من، بلکه تمام خبرنگاران با این مشکل مواجه شده اند، چندین بار تهدید شدیم اما دست از کار نکشیدم.»
شکیلا می گوید، او هم مانند سایر مادران افغان در پرورش اولاد هایش با مشکلات مواجه بوده است.
وی گفت، بعد از وفات شوهر اش همراه با سه طفل اش با خانواده پدرش زنده گی می کند.
شکیلا می گوید با اظهار اینکه حالا سه طفل اش بزرگ شده اند و در مکتب درس می خوانند، می گوید:
«همیشه کوشش کردیم تا اطفال مه از کارم دور نگاه کنم، چون می ترسم که آنان تهدید نشوند، آن ها را به خدا سپرده ام، خداوند همیشه نگهبان شان باشد.»
در مورد کار ها و عادت های خانم ابراهیم خیل از سید فاروق که از پنج سال بدینسو با شکیلا ابراهیم خیل همکار است پرسیدم.
وی گفت، خانم ابراهیم خیل تلاش می کند تا موارد جدید را دریابد و زودتر از همه آن را به اطلاع مردم برساند.
سید فاروق گفت، شکیلا دوست دارد روی مسایل عاطفی گزارش تهیه کند و به گفته وی بعضی اوقات او هنگام تهیه چنین گزارش ها اشک می ریزد.
وی می گوید:
«شکیلا بسیار یک زن زحمت کش است و همیشه کوشش می کند کار کند و تلاش می کند گزارش های را تهیه کند که خبرنگاران دیگر به آن متوجه نشده اند، بسیار مسایل عاطفی را گزارش می دهد و در هنگام تهیه گزارش اشک می ریزد.»
شکیلا ابراهیم خیل از تمام زنان افغان بخصوص خبرنگاران زن در افغانستان خواسته است، به خاطر بدست آوردن موفقیت تلاش کنند و در مقابله با مشکلات شجاع باشند.
سوم ماهء می مصادف است، با روز بین المللی مطبوعات، این روز درحالی در افغانستان برگزار می شود که به گفته برخی از خبرنگاران، این کشور محیط نا امن به خبرنگاران به خصوص خانم های که در این عرصه کار می کنند خوانده می شود.
به اساس معلومات ادارهء حمایت از رسانه های آزاد در افغانستان «نی» در یازده سال گذشته سی وچهار خبرنگار به شمول دوازده خارجی در این کشور کشته شده اند.
افغانستان از جملهء کشور های نا مساعد برای خبرنگاران به حساب می رود، اما با آن هم شکیلا ابراهیم خیل خبرنگارافغان می گوید، زنده گی یک مبارزه است، باید به آن دوام داد.
شکیلا سی ویک ساله که از سال ها بدینسو در تلویزیون خصوصی طلوع کار می کند، می گوید، در جریان کارش با مشکلاتی زیاد مواجه شده، اما با آن هم به کارش ادامه داده است.
او در یک مصاحبهء اختصاصی به رادیو آزادی گفت:
«شعار همیشه گی ما این بوده که نام دوم زندگی مبارزه است، زمانی که من کار می کردم، تمام کار های خانه را کنار گذاشته بودم و کار خود را طرف دیگر، در این هفت سال چیزی که در توان داشتم تلاش کردم، بدون اینکه به پول فکر کنم بیشتر به جنبه معنوی اش فکر کردم"
خانم شکیلا ابراهیم خیل می گوید، در هفده سالگی ازدواج کرده است و صاحب دوپسر و یک دختر است.
اما شوهر شکیلا دوازده سال قبل از امروز در جریان جنگ های داخلی کشته شد و شکیلا را همراه با سه طفل اش برای همیشه تنها گذاشت.
خانم ابراهیم خیل می گوید، از دوره محصلی به کار کردن در رسانه ها علاقمند بوده و این مساله سبب پیشرفت وی در عرصه کاری گردیده است.
شکیلا هفت سال قبل از پوهنحی ژورنالیزم کابل فارغ و به حیث خبرنگار به کار آغاز کرده است.
وی می گوید که در جریان هفت سال کاری اش با تهدید های زیادی مواجه شده اما به گفته وی بدون هیچ هراسی به کار اش ادامه داده است. وی می گوید:
«در کار خبرنگاری با چالش های زیاد پیش رو شدم، اول مشکلات خانوادگی بود ، دوم با مشکلات امنیتی، نا امنی مشکل بزرگ است نه تنها من، بلکه تمام خبرنگاران با این مشکل مواجه شده اند، چندین بار تهدید شدیم اما دست از کار نکشیدم.»
شکیلا می گوید، او هم مانند سایر مادران افغان در پرورش اولاد هایش با مشکلات مواجه بوده است.
وی گفت، بعد از وفات شوهر اش همراه با سه طفل اش با خانواده پدرش زنده گی می کند.
شکیلا می گوید با اظهار اینکه حالا سه طفل اش بزرگ شده اند و در مکتب درس می خوانند، می گوید:
«همیشه کوشش کردیم تا اطفال مه از کارم دور نگاه کنم، چون می ترسم که آنان تهدید نشوند، آن ها را به خدا سپرده ام، خداوند همیشه نگهبان شان باشد.»
در مورد کار ها و عادت های خانم ابراهیم خیل از سید فاروق که از پنج سال بدینسو با شکیلا ابراهیم خیل همکار است پرسیدم.
وی گفت، خانم ابراهیم خیل تلاش می کند تا موارد جدید را دریابد و زودتر از همه آن را به اطلاع مردم برساند.
سید فاروق گفت، شکیلا دوست دارد روی مسایل عاطفی گزارش تهیه کند و به گفته وی بعضی اوقات او هنگام تهیه چنین گزارش ها اشک می ریزد.
وی می گوید:
«شکیلا بسیار یک زن زحمت کش است و همیشه کوشش می کند کار کند و تلاش می کند گزارش های را تهیه کند که خبرنگاران دیگر به آن متوجه نشده اند، بسیار مسایل عاطفی را گزارش می دهد و در هنگام تهیه گزارش اشک می ریزد.»
شکیلا ابراهیم خیل از تمام زنان افغان بخصوص خبرنگاران زن در افغانستان خواسته است، به خاطر بدست آوردن موفقیت تلاش کنند و در مقابله با مشکلات شجاع باشند.
سوم ماهء می مصادف است، با روز بین المللی مطبوعات، این روز درحالی در افغانستان برگزار می شود که به گفته برخی از خبرنگاران، این کشور محیط نا امن به خبرنگاران به خصوص خانم های که در این عرصه کار می کنند خوانده می شود.
به اساس معلومات ادارهء حمایت از رسانه های آزاد در افغانستان «نی» در یازده سال گذشته سی وچهار خبرنگار به شمول دوازده خارجی در این کشور کشته شده اند.
