در حالیکه نیروهای بین المللی الی پایان سال آیندهء میلادی از افغانستان خارج می شوند، روابط بین طالبان افغان و پاکستان بیش از هر زمان دیگر مهمتر می شود.
بروس ریدل (Bruce Riedel) تحلیلگر سابق ادارهء استخبارات امریکا (سی. آی. ای) و متخصص ارشد امنیت ملی امریکا و بروکینگز انستیتوشن (Brookings Institution)، روابط پاکستان و طالبان افغان را یک سلسلهء از پیوند های خیلی مغلق و بغرنج خوانده، می نویسد:
بدون شک ادارهء استخبارات نظامی پاکستان (ISI) بیش از هر سازمان استخبارتی و کشور دیگر بر طالبان نفوذ دارد و برای رهبری طالبان یک پناهگاه خیلی امن را فراهم کرده است. برای آن ها در مسایل نظامی و امنیتی مشورت می دهد و در زمینهء تدارک منابع مالی با طالبان مساعدت می کند.
به نوشتهء بروس ریدل، اما نفوذ ادارهء استخبارات نظامی پاکستان (ISI) بر طالبان کامل نبوده، این مساله روشن نیست که بتواند طالبان را برای پذیرفتن مصالحهء سیاسی در افغانستان قانع سازد.
پاکستان از سال های 1990 به اینسو با طالبان روابط نزدیک داشته، ادارهء آی. اس. آی. (ISI) در سال هال 1980 ملا محمد عمر را در یکی از کمپ های مجاهدین مورد آموزش و تریننگ قرار داد. پاکستان از جمله تنها سه کشوری بود که امارت اسلامی طالبان را به رسمیت شناخت.
بعد از حادثهء 11 سپتامبر و به تعقیب آن شکست طالبان در افغانستان، ملا محمد عمر به طالبان امر کرد تا پراگنده شده و از برخورد مستقیم با دشمن خودداری کنند و اکثریت طالبان به خانه هایشان رفتند. اما رهبری آن ها از ولایت کندهار به پاکستان فرار کرد.
به نوشتهء بروس ریدل، اکثریت رهبری طالبان در ایالت بلوچستان در شهر کویته جابجا شدند، جایی که ملا محمد عمر در آن مستقر شده بود.
ملا محمد عمر در سال 2004 به احیای طالبان در تبعید شروع کرد و جنگ را دوباره در افغانستان آغاز کرد. کمک پاکستان برای طالبان خیلی مهم و حیاتی به شمار می رفت و بدون مساعدت پاکستان طالبان هرگز نمی توانستند دوباره احیا شوند.
بعد از سال ها تماس غیر مستقیم بین طالبان واشنگتن، کابل و سایر جوانب ذیدخل، در تابستان سال جاری حکومت قطر برای طالبان اجازه داد، دفتر شان را در آن کشور بگشایند، اما اختلافات در مورد شیوهء گشایش، لوحه و بیرق باعث آن شد، تا مذاکرات مستقیم آغاز نشود.
بروس ریدل می نویسد، آمران پاکستانی طالبان یعنی اردو و ادارهء آی. اس. آی. آن کشور، از پیامد های جاری خوشحال اند، چون آن ها زنده گی رهبران طالبان و تیم آن ها را در دوحه در اختیار داشته و کنترول می کنند. به گفتهء امرالله صالح رییس سابق ادارهء امنیت ملی افغانستان، مذاکره کننده گان طالب در دوحه بازیگران مستقل نیستند.
به نوشتهء بروس ریدل، اما در داشتن کنترول پاکستان بر طالبان هم محدودیت های وجود دارد، حتی زمانیکه ملا محمد عمر در سال های 1990 بر اریکهء قدرت در افغانستان قرار داشت، وی از به رسمیت شناختن و پذیرفتن مشروعیت خط دیورند خودداری کرد. همچنان طالبان افغان به طالبان پاکستانی که با اردوی آن کشور و ادارهء آی. اس. آی. می جنگنند، تا حدی مساعدت می کند.
بروس ریدل (Bruce Riedel) تحلیلگر سابق ادارهء استخبارات امریکا (سی. آی. ای) می نویسد:
و این پرسش باقی می ماند که آیا پاکستان خواهد توانست طالبان افغان را برای پذیرفتن یک مصالحهء سیاسی در افغانستان قانع سازد؟
اگر طالبان توافقی را نپذیرند که پاکستان از آن حمایت می کند، مطمیناً زنده گی برای ملا محمد عمر و نزدیکانش خیلی دشوار خواهد شد.
بروس ریدل (Bruce Riedel) تحلیلگر سابق ادارهء استخبارات امریکا (سی. آی. ای) و متخصص ارشد امنیت ملی امریکا و بروکینگز انستیتوشن (Brookings Institution)، روابط پاکستان و طالبان افغان را یک سلسلهء از پیوند های خیلی مغلق و بغرنج خوانده، می نویسد:
بدون شک ادارهء استخبارات نظامی پاکستان (ISI) بیش از هر سازمان استخبارتی و کشور دیگر بر طالبان نفوذ دارد و برای رهبری طالبان یک پناهگاه خیلی امن را فراهم کرده است. برای آن ها در مسایل نظامی و امنیتی مشورت می دهد و در زمینهء تدارک منابع مالی با طالبان مساعدت می کند.
به نوشتهء بروس ریدل، اما نفوذ ادارهء استخبارات نظامی پاکستان (ISI) بر طالبان کامل نبوده، این مساله روشن نیست که بتواند طالبان را برای پذیرفتن مصالحهء سیاسی در افغانستان قانع سازد.
پاکستان از سال های 1990 به اینسو با طالبان روابط نزدیک داشته، ادارهء آی. اس. آی. (ISI) در سال هال 1980 ملا محمد عمر را در یکی از کمپ های مجاهدین مورد آموزش و تریننگ قرار داد. پاکستان از جمله تنها سه کشوری بود که امارت اسلامی طالبان را به رسمیت شناخت.
بعد از حادثهء 11 سپتامبر و به تعقیب آن شکست طالبان در افغانستان، ملا محمد عمر به طالبان امر کرد تا پراگنده شده و از برخورد مستقیم با دشمن خودداری کنند و اکثریت طالبان به خانه هایشان رفتند. اما رهبری آن ها از ولایت کندهار به پاکستان فرار کرد.
به نوشتهء بروس ریدل، اکثریت رهبری طالبان در ایالت بلوچستان در شهر کویته جابجا شدند، جایی که ملا محمد عمر در آن مستقر شده بود.
ملا محمد عمر در سال 2004 به احیای طالبان در تبعید شروع کرد و جنگ را دوباره در افغانستان آغاز کرد. کمک پاکستان برای طالبان خیلی مهم و حیاتی به شمار می رفت و بدون مساعدت پاکستان طالبان هرگز نمی توانستند دوباره احیا شوند.
بعد از سال ها تماس غیر مستقیم بین طالبان واشنگتن، کابل و سایر جوانب ذیدخل، در تابستان سال جاری حکومت قطر برای طالبان اجازه داد، دفتر شان را در آن کشور بگشایند، اما اختلافات در مورد شیوهء گشایش، لوحه و بیرق باعث آن شد، تا مذاکرات مستقیم آغاز نشود.
بروس ریدل می نویسد، آمران پاکستانی طالبان یعنی اردو و ادارهء آی. اس. آی. آن کشور، از پیامد های جاری خوشحال اند، چون آن ها زنده گی رهبران طالبان و تیم آن ها را در دوحه در اختیار داشته و کنترول می کنند. به گفتهء امرالله صالح رییس سابق ادارهء امنیت ملی افغانستان، مذاکره کننده گان طالب در دوحه بازیگران مستقل نیستند.
به نوشتهء بروس ریدل، اما در داشتن کنترول پاکستان بر طالبان هم محدودیت های وجود دارد، حتی زمانیکه ملا محمد عمر در سال های 1990 بر اریکهء قدرت در افغانستان قرار داشت، وی از به رسمیت شناختن و پذیرفتن مشروعیت خط دیورند خودداری کرد. همچنان طالبان افغان به طالبان پاکستانی که با اردوی آن کشور و ادارهء آی. اس. آی. می جنگنند، تا حدی مساعدت می کند.
بروس ریدل (Bruce Riedel) تحلیلگر سابق ادارهء استخبارات امریکا (سی. آی. ای) می نویسد:
و این پرسش باقی می ماند که آیا پاکستان خواهد توانست طالبان افغان را برای پذیرفتن یک مصالحهء سیاسی در افغانستان قانع سازد؟
اگر طالبان توافقی را نپذیرند که پاکستان از آن حمایت می کند، مطمیناً زنده گی برای ملا محمد عمر و نزدیکانش خیلی دشوار خواهد شد.
