یک گروه از زنان ماین روب در ولایت بامیان صدها هزار متر مربع زمین را از وجود ماین و دیگر مواد منفجر ناشده پاکسازی کرده اند.
زنانی که برای نجات جان انسان‌ها پا در ماین زارها گذاشته و دل زمین را می‌شکافند تا میراث ویرانگر چند دهه جنگ افغانستان را بیرون آورند.
این ناجیان مامور اند که روزانه صبح وقت از مرکز شهر بامیان راهی کوهستان‌های صعب‌العبور شوند، جایی که ماین و دیگر مواد منفجر ناشده زیر خاک در آنجا تهدید پنهان برای جان باشندگان این ولایت است.
بیشتر این دشمنان آهنین خفته در خاک، بمب‌های خوشه‌ی و ماین‌های منفجر ناشده در ساحات مختلف بامیان است که از زمان اتحاد جماهیر شوروی سابق باقی مانده.
حالا ماموریت این گروه ماین پاکی در درۀ سرخدر در پنج کیلومتری غرب شهر بامیان است، محلی که نخست در سال‌های ۱۹۸۰ سنگرهای مجاهدین در آن موقعیت داشت و پس از سال ۲۰۰۱ نیروهای زیر رهبری ناتو آن را برای تمرینات نظامی خود انتخاب کرده بودند.
زنان ماین پاک در کنار دیگر گروه‌های ماین روب مرد بخش وسیعی این ساحه را پاکسازی کرده اند که با رنگ‌های سفید علامت گذاری شده است.
بخش‌های هم در بلندای تپه با رنگ‌های آبی علامت گذاری شده که گفته می‌شود مهمات منفجر ناشده موجود است.
زنان ماین روب در این بخش‌ها با لباس‌های زرهی و تجهیزات ماین پاکی‌شان با احتیاط در جستجوی این مهمات اند.
در کنار خشونت‌های جاری در کشور، این میراث‌های خطرناک چهاردهه جنگ افغانستان نیز همواره از مردم این سرزمین قربانی می‌گیرد.
این امر برخی ماین پاکان زن در بامیان را واداشته که وارد این حرفه مشکل و خطرناک شوند.
فریضه محمدی ۲۱ ساله در روستای برسونه درۀ فولادی مرکز بامیان زندگی می‌کند.
او در رشتۀ حقوق در پوهنتون خصوصی بامیکا درس می‌خواند.
محمدی می‌گوید که برخی از کودکان در روستایش توسط انفجار اشیای ناشناخته معلول و یا هم کشته شدند.
او می‌گوید: "پاینتر از خانۀ ما یک همسایه ما بنام حبیب‌الله پسرش در داخل باغچه بازی می‌کرد. پسرش در داخل باغچه یک وسیله نا آشنا را با سنگ زده بود که منفجر شد و او بچه را پارچه پارچه کرد. من از آن بعد همیشه فکر می‌کردم که کاش من بتوانم چیزهای نا آشنا را تشخیص بدهم."
وارد شدن به این حرفه برای فریضه بدون درد سر هم نبوده.
او می‌گوید که در روزهای نخست با ممانعت‌های فراوان از سوی خانواده و مردم روستایش مواجه می‌شد: "وقتی که ما این لباس را بر تن می‌کنیم همه فکر می‌کنند که من در کوه برای وقت گذارندن می روم. اما حالا که خانواده من که فهمیده من را خیلی حمایت می‌کند."
فریضه می‌گوید حالا که مردم روستایش به اهمیت کار او پی برده اند همه علاقه مند این حرفه شده و هر کسی که با اشیای نا شناخته روبرو می‌شود او را در جریان می‌گذارد.
شکیلا علیزاده ۲۴ ساله یکی دیگر از این بانوان ماین روب است.
پدر شکیلا حدود ۱۰ سال پیش در جنگ با طالبان کشته شد و او تنها خودش نان آور دو برادر کوچکش است.
شکیلا می‌گوید که دو سال پیش پا فراتر از سنت‌های جامعه گذاشت و به گروه بانوان ماین روب پیوست، تا هم زمینۀ آموزش را برای برادرانش فراهم سازد و هم راه کار در بیرون از خانه را برای دیگر زنان هموار کند: "خانم‌ها در افغانستان از زیادتر کارها محروم استند و می‌گوید ما نمی‌توانیم. من این کار را انتخاب کردم ما زنان می‌توانیم. دوم از پول که از اینجا به دست می آورم برادرانم درس می‌خوانند."
بیش از ۲۵ خانم ماین روب در بامیان چهار سال پیش به همکاری سازمان ملل متحد در یکی از نهادهای ماین پاکی آغاز به کار کردند.
در حال حاضر این زنان ماین روب زیر چتر نهاد ماین پاکی عمر در بامیان کار می‌کنند.
فواد محمدی از مسئولان این نهاد می‌گوید زنان ماین روب تا کنون بیش از ۲ میلیون مترمربع زمین را از وجود ماین و مهمات منفجر ناشده پاکسازی کرده اند: "بر اساس مشکلات امنیتی در دیگر ولایت‌ها استخدام دختران در ماین پاکی ناممکن بوده. اما جای افتخار است که در بامیان برای اولین بار زنان در دو تیم دوشادوش براداران‌شان جهت پاکسازی ساحات ملوث با ماین فعالیت می‌کنند"
آقای محمدی می‌گوید تاکنون ۳۶ میلیون متر مربع زمین را در بامیان از وجود ماین و دیگر مواد منفجر ناشده پاک کرده اند که در نتیجه آن بیش از ۷۰۰ نوع مواد انفجاری را کشف و خنثی کرده اند.
قابل یاد آوری است که در نهاد ماین پاک عمر ۲۲ تیم ۱۲ نفری فعالیت دارند که دو تیم آنها را زنان تشکیل می‌دهد.
با وجود این تلاش‌ها هنوز هم وجود ماین‌ها و دیگر مهمات منفجر ناشده در ساحات مختلف افغانستان از مردم قربانی می‌گیرد.
زنان ماین روب در بامیان امیدوار اند که دیگر کسی خاک افغانستان را برای کشتار و معلول ساختن انسان‌های این سرزمین آماده نسازد.
