دینا یکی از باشنده گان کابل است. وی می گوید از زمانی که برادرش افغانستان را ترک کرد او و پدر و مادر اش به افسرده گی دچار شده اند.
دینا که بیوه است و فرزندان یتیم دارد در صحبت با رادیو آزادی مدعی شد که برادرش که کارمند اداره سارنوالی بود و سرپرستی او فرزندان اش را به عهده داشت ، پس از حاکمیت دوباره طالبان در افغانستان و بعد از آن‌که به ادعای او طالبان برخی از همکاران برادرش را مورد آزار و اذیت قرار دادند؛ مجبور به ترک افغانستان شد:
"برادرم به علتی که همان وقت دفترشان را آمدند گرفتند، رئیس‌ها و کارمندان دفتر همه شان تیت و پاشان شدند، هر طرف رفتند، آنان هم بیچاره‌ها از ترس جان شان که باش تهدید نشوند ترسیدند، بعضی کارمندان را زیاد آزار و اذیت کردند، از آن خاطر بیچاره رفت قاچاق فرار کرد، چطور همین حالا کل ما افسرده شدیم".
بسیاری از جوانان خانواده ها برای یافتن فرصت های کار و تحصیل و حمایت مالی از خانواده های خود راه مهاجرت در پیش می گیرند.
طاهره باشنده دیگر شهر کابل است که از ماجرای مهاجرت برادرش قصه می کند که هنوز کودک زیر سن بوده و راه مهاجرت را در پیش گرفته ، می گوید همه بخصوص پدر و مادر اش نگران حال برادر وی هستند:
"آنجا که او طفل است، روح و روان آرام ندارد، روح و روان او که آرام نباشد معلومدار که کل اعضای خانواده ما را هم ناآرام می سازد، از اینکه او شاد باشد ما هر شب زنگ می زنیم برایش روحیه می دهیم، اوف از پدر و مادرم خبر ندارد".
زحل مهاجر افغان در پاکستان: هر شب همسرم دوا می‌گیرد اگر نگیرد حالت روحی و روانی شان خراب می شود
از سوی هم شماری از افغان های مهاجر در خارج از افغانستان می گویند که مشکلات و دوری از خانواده ها آنان را به بیماری های روانی روبرو ساخته است. زحل مهاجر افغان در پاکستان در این مورد به رادیو آزادی گفت :
"هر شب همسرم دوا می‌گیرد اگر نگیرد حالت روحی و روانی شان خراب می شود و از طرف دیگر مادر همسرم و مادر خودم که در افغانستان ماندند، همه اولادها به هر طرف تیت و پراگنده شدند، برداشت این و نبود فرزندان در کنار شان خیلی اذیت شان می کند".
شماری از متخصصین صحی نیز به این باور اند که تشویش سبب به میان آمدن بیماری‌های مختلف نزد اشحاص شده می تواند.
به گفته آنان مراجعه افرادی که به خاطر دوری از اعضای خانواده های شان به بیماری های فشار بلند و شکر مبتلا شده اند افزایش یافته است.
داکتر حسیب متخصص امراض داخله در این مورد به رادیو آزادی گفت:
"بچه‌اش مهاجر می باشد در این فکر می باشد شب و روز استرس می‌کند که مثلا شب چی خورد، روز چی خورد و صبح و شب را چی قسم سپری کرد، در کجا است، پیسه دارد ندارد، پناهده است چون کشور دور است از پیش اش به آن خاطر، طبعا این‌ها کلش باعث این می شود که حالت روحی شخص خراب شود و باعث این شود که فشارش بلند تر شود، یگانه علتی که فشار و شکر زودتر بلند می شود، استرس و تشویش می باشد".
تعدادی از خانواده های مهاجر افغان در شهر اسلام آباد پاکستان که منتظر رسیده گی به درخواستی های پناهنده گی شان هستند.
این درحالیست که بعد از حاکمیت دوباره طالبان در افغانستان موج مهاجرت قانونی و غیر قانونی افغانان به کشورهای مختلف یک بار دیگر شدت گرفت و تا هنوز این روند ادامه دارد.
افرادی که در این مدت مجبور به ترک کشور شدند بارها در گفتگو با رادیو آزادی ادعا کرده اند که مهاجرت شان ناخواسته و به گفته آنان به دلیل تهدیدات امنیتی بوده است، ادعای که طالبان همواره رد کردند و ادعا دارند که امنیت در افغانستان تامین است.
حکومت طالبان همچنان برای مصئون ماندن افرادیکه در حکومت‌پیشین و یا با موسسات و ادارات همکار با نیروهای خارجی و آمریکایی همکار بودند، عفو عمومی اعلان کرد.
اما بر بنیاد گزارش های نهادهای بین المللی حقوق بشری، حکومت طالبان به فرمان عفو عمومی رهبرشان پایبند نبوده و افراد زیادی از نظامیان و کارمندان حکومت پیشین گرفته تا معترضین، اعضای جامعه مدنی، خبرنگاران، فعالان حق آموزش و فعالان حقوق بشر را زندانی، بازداشت، شکنجه، لت و کوب کرده است.
ادعای که طالبان تاکنون نپذیرفته اند.
شدت فقر و بحران اقتصادی نیز دیگر علت مهاجرت ناخواسته افغانان پس از حاکمیت دوباره طالبان در افغانستان خوانده می شود.