وال ستریت ژورنال
روزنامه وال ستریت ژورنال در مورد تلاش های صلح در افغانستان مقاله ای را با عنوان " شرط های طالبان برای صلح" نشر کرده است.
روزنامه می نویسد: بار گذشته یک تن می خواست با طالبان گفتگو کند و این گروه پیامی را توسط یک مرد به رییس شورای عالی صلح افغانستان فرستاده بود.
پیام در لنگی این مرد جابجا شده بود و رییس شورای عالی صلح زمانیکه می خواست پیام را دریافت کند، انفجاری صورت گرفت.
رییس این شورا در انفجار کشته شد و آشکار گردید که طالبان در مورد صلح چی فکر می کنند.
این حادثه در ماه سپتمبر پارسال رخ داد اما ظاهراً به نظر می رسد که پیام طالبان خیلی ها هم واضح نبود.
به نوشته روزنامه، دیپلومات های آلمانی و امریکایی از همان وقت دیدار های پنهانی را با نماینده های طالبان آغاز کرده و از آنها خواسته اند تا دفتر سیاسی را در قطر باز کنند و به این ترتیب، گفتگو ها را برای پایان جنگ آغاز نمایند.
وال ستریت ژورنال می نویسد: طالبان این را درک کرده اند که اداره بارک اوباما می خواهد تا جنگ افغانستان پایان یابد و با توجه به این، طالبان می خواهند تا شرایط خود را بالای جانب مقابل بقولانند.
به نوشته روزنامه، گشایش نماینده گی طالبان در قطر آنها را به صورت سیاسی دوباره فعال می سازد.
طالبان برای رهایی زندانیان خود از گوانتانامو پیشنهاد داده اند که به گفته روزنامه برای تلاش های امریکا جهت بستن این زندان کمک می کند.
وال ستریت ژورنال می نویسد: بعضی باور های در باره این گفتگو ها وجود دارد که طالبان ضعیف در میدان های جنگ، شاید برای ساختار سیاسی متعهد شوند.
روزنامه در اخیر مقاله نوشته است: ایالات متحده از حکومت افغانستان می خواهد تا در روند گفتگو ها با امریکا یکجا باشد.
گفتگو میان امریکا و طالبان، پیامی می دهد که در باره آینده افغانستان، پرسش بزرگ را به میان می آورد که در غیاب این کشور هم فیصله های صورت می گیرد.
نویسنده مقاله گفته که این همه نظریه طالبان را بیشتر معتبر ساخته که می گویند: حکومت افغانستان دست نشانده غرب است.
فارن پالیسی
نشریه فارن پالیسی مقاله ای را در شماره اخیر خود تحت عنوان "هشدار ها و وعده ها" نشر کرده است.
نویسنده در آغاز مقاله میپرسد: آیا کسی را تا حالا دیده اید که با وجود متحد بودن با واشنگتن، به امریکا ضرب الاجل تعیین کرده باشد.
به نوشته فارن پالیسی، حامد کرزی رییس جمهور افغانستان زمانیکه خشمگین می شود، با یک موضع نو ظاهر می شود.
او هفته گذشته گفت: باید در جریان یک ماه، تمام زندانیان بگرام به حکومت افغانستان تسلیم داده شوند.
نویسنده می پرسد که با پاکستانی ها چی خواهد شد؟ پس از حمله ماه نومبر نیرو های ناتو بالای منطقه قبایلی مهمند، اردوی پاکستان به سی آی ای دستور داد تا پایگاه هوایی شمسی را که برای حملات طیاره های بی پیلوت استفاده می شود، تخلیه کند.
فارن پالیسی می نویسد که این اقدام از جانبی کشوری صورت می گیرد که اردوی آن توسط امریکا آموزش و تمویل شده و به جیب های شان پول ریختانده شده است.
به نوشته نشریه، نه تنها متحدین بلکه، ایران هم هشدار داده که اگر غرب تحریم ها روی برنامه هسته یی این کشور را دور نکند، تهران هم تنگه هرمز را خواهد بست.
نویسنده مقاله می گوید: اگر بخاطر داشته باشند، این امریکا بود که همیشه ضرب الاجل تعیین می کرد.
فارن پالیسی بخشی از اظهارات باب وودوارد نویسنده کتاب "بوش در جنگ" را نشر کرده که گفته بود: ریچارد آرمیتاژ معاون وزارت خارجه امریکا، لست هفت تقاضا را به رییس استخبارات پاکستان سپرده بود.
مهم ترین این تقاضا ها، قطع رابطه پاکستان با طالبان و القاعده و حق استفاده امریکا از حریم هوایی و زمینی آن کشور بود که پاکستان همه این ها را پذیرفت.
اما حالا چی نادرست انجام شد؟ چطور به صورت فوری چندین ضرب الاجل به امریکا داده شد.
به نوشته فارن پالیسی، محافظه کاران پاسخ را می دانند: یعنی ما ضعیف استیم زیرا بارک اوباما می خواهد تا با کشور های معامله کند که تنها زور و فشار را درک می کنند.
تاریخ نشان داده که ضرب الاجل همواره یک وسیله قدرتمندان در برابر ضعیفان بوده است.اما حالا کشور های قدرتمند جهان می خواهند تا مانند حکومت های مطیع و فرمانبردار عرض وجود کنند و در ابتدا کمتر تمایل دارند تا کشور های ضعیف را تکان بدهند.
نشریه فارن پالیسی می نویسد: ضرب الاجل ها اکنون به یک وسیله ضعیفان و یک ساختار نا متوازن جنگ مبدل شده است.
روزنامه وال ستریت ژورنال در مورد تلاش های صلح در افغانستان مقاله ای را با عنوان " شرط های طالبان برای صلح" نشر کرده است.
روزنامه می نویسد: بار گذشته یک تن می خواست با طالبان گفتگو کند و این گروه پیامی را توسط یک مرد به رییس شورای عالی صلح افغانستان فرستاده بود.
پیام در لنگی این مرد جابجا شده بود و رییس شورای عالی صلح زمانیکه می خواست پیام را دریافت کند، انفجاری صورت گرفت.
رییس این شورا در انفجار کشته شد و آشکار گردید که طالبان در مورد صلح چی فکر می کنند.
این حادثه در ماه سپتمبر پارسال رخ داد اما ظاهراً به نظر می رسد که پیام طالبان خیلی ها هم واضح نبود.
به نوشته روزنامه، دیپلومات های آلمانی و امریکایی از همان وقت دیدار های پنهانی را با نماینده های طالبان آغاز کرده و از آنها خواسته اند تا دفتر سیاسی را در قطر باز کنند و به این ترتیب، گفتگو ها را برای پایان جنگ آغاز نمایند.
وال ستریت ژورنال می نویسد: طالبان این را درک کرده اند که اداره بارک اوباما می خواهد تا جنگ افغانستان پایان یابد و با توجه به این، طالبان می خواهند تا شرایط خود را بالای جانب مقابل بقولانند.
به نوشته روزنامه، گشایش نماینده گی طالبان در قطر آنها را به صورت سیاسی دوباره فعال می سازد.
طالبان برای رهایی زندانیان خود از گوانتانامو پیشنهاد داده اند که به گفته روزنامه برای تلاش های امریکا جهت بستن این زندان کمک می کند.
وال ستریت ژورنال می نویسد: بعضی باور های در باره این گفتگو ها وجود دارد که طالبان ضعیف در میدان های جنگ، شاید برای ساختار سیاسی متعهد شوند.
روزنامه در اخیر مقاله نوشته است: ایالات متحده از حکومت افغانستان می خواهد تا در روند گفتگو ها با امریکا یکجا باشد.
گفتگو میان امریکا و طالبان، پیامی می دهد که در باره آینده افغانستان، پرسش بزرگ را به میان می آورد که در غیاب این کشور هم فیصله های صورت می گیرد.
نویسنده مقاله گفته که این همه نظریه طالبان را بیشتر معتبر ساخته که می گویند: حکومت افغانستان دست نشانده غرب است.
فارن پالیسی
نشریه فارن پالیسی مقاله ای را در شماره اخیر خود تحت عنوان "هشدار ها و وعده ها" نشر کرده است.
نویسنده در آغاز مقاله میپرسد: آیا کسی را تا حالا دیده اید که با وجود متحد بودن با واشنگتن، به امریکا ضرب الاجل تعیین کرده باشد.
به نوشته فارن پالیسی، حامد کرزی رییس جمهور افغانستان زمانیکه خشمگین می شود، با یک موضع نو ظاهر می شود.
او هفته گذشته گفت: باید در جریان یک ماه، تمام زندانیان بگرام به حکومت افغانستان تسلیم داده شوند.
نویسنده می پرسد که با پاکستانی ها چی خواهد شد؟ پس از حمله ماه نومبر نیرو های ناتو بالای منطقه قبایلی مهمند، اردوی پاکستان به سی آی ای دستور داد تا پایگاه هوایی شمسی را که برای حملات طیاره های بی پیلوت استفاده می شود، تخلیه کند.
فارن پالیسی می نویسد که این اقدام از جانبی کشوری صورت می گیرد که اردوی آن توسط امریکا آموزش و تمویل شده و به جیب های شان پول ریختانده شده است.
به نوشته نشریه، نه تنها متحدین بلکه، ایران هم هشدار داده که اگر غرب تحریم ها روی برنامه هسته یی این کشور را دور نکند، تهران هم تنگه هرمز را خواهد بست.
نویسنده مقاله می گوید: اگر بخاطر داشته باشند، این امریکا بود که همیشه ضرب الاجل تعیین می کرد.
فارن پالیسی بخشی از اظهارات باب وودوارد نویسنده کتاب "بوش در جنگ" را نشر کرده که گفته بود: ریچارد آرمیتاژ معاون وزارت خارجه امریکا، لست هفت تقاضا را به رییس استخبارات پاکستان سپرده بود.
مهم ترین این تقاضا ها، قطع رابطه پاکستان با طالبان و القاعده و حق استفاده امریکا از حریم هوایی و زمینی آن کشور بود که پاکستان همه این ها را پذیرفت.
اما حالا چی نادرست انجام شد؟ چطور به صورت فوری چندین ضرب الاجل به امریکا داده شد.
به نوشته فارن پالیسی، محافظه کاران پاسخ را می دانند: یعنی ما ضعیف استیم زیرا بارک اوباما می خواهد تا با کشور های معامله کند که تنها زور و فشار را درک می کنند.
تاریخ نشان داده که ضرب الاجل همواره یک وسیله قدرتمندان در برابر ضعیفان بوده است.اما حالا کشور های قدرتمند جهان می خواهند تا مانند حکومت های مطیع و فرمانبردار عرض وجود کنند و در ابتدا کمتر تمایل دارند تا کشور های ضعیف را تکان بدهند.
نشریه فارن پالیسی می نویسد: ضرب الاجل ها اکنون به یک وسیله ضعیفان و یک ساختار نا متوازن جنگ مبدل شده است.