روزنامه وال ستریت ژورنال در شماره اخیر خود مطلبی دارد تحت عنوان، افغان ها در مورد آینده پروژه های مهم زیربنایی بعد از بیرون رفتن قوای خارجی از افغانستان نگرانی دارند.
روزنامه پروژه های مختلف را که توسط امریکا تمویل می شود و با قطع گریدیدن کمک امریکا این پروژه ها نیز متوقف خواهند شد، نام می برد.
یکی از بزرگ ترین پروژه ها برق جنریتوری کندهار می باشد که امریکا سالانه بیش دو صد ملیون دالر برای تهیه دیزل آن مصرف می کند.
به نوشته روزنامه در کندهار یک پارک صناعتی ساخته شده است که 66 فابریکه مختلف در آن کار می کنند، از جمله فابریکه های پلاستیک سازی، بوتل سازی تولید ظرف و غیره.
به نوشته روزنامه، بعد از بیرون رفتن قوای امریکا از افغانستان پول پرداخت دیزل برق کندهار هم دوام نخواهد کرد که در نتیجه آن تمام این فابریکه ها در شور اندام متوقف خواهند شد.
یک تاجر افغان بنام فیض الحق مشکانی به روزنامه گفته است، با قطع شدن پروژه برق امریکا در کندهار بسیار مردم تجارت خود را از دست می دهند. مشکانی که فابریکه خود را در تابستان سال جاری در شور اندام افتتاح می کند، 122 نفر را استخدام کرده است.
او می گوید، شب روز تشویش دارد که با قطع شدن برق جنریتور کندهار سرنوشت فابریکه و کارمندان او چه خواهد شد.
تاجران دیگری که در پارک صناعتی ملیون ها دالر سرمایه گذاری کرده اند، شکایت های مشابه دارند.
به نوشته روزنامه در ولایت هلمند هم یک تجار که با مبلغ گزاف فابریکه ریسندگی پخته را فعال نموده و ده ها نفر را بکار گرفته است، شکایت دارد که با بیرون رفتن قوای امریکا از این ولایت فابریکه ها در این ولایت هم به مشکلات بزرگ ربرو خواهند شد.
تجار در این دو ولایت می گویند، اگر در ساحه تولید انرژی اقدامات زیربنایی صورت نگیرد بعد از خروج قوای امریکا تولیدات در این دو ولایت و شاید هم ولایات دیگر افغانستان به سقوط روبرو شود.
نشریه انستیتوت جنگ و صلح در شماره اخیر خود می نویسد که فرمان رییس جمهور کرزی در مورد رسانه ها، خبرنگاران را نگران ساخته است.
به نوشته نشریه فرمان رییس جمهور کرزی در رابطه با بهتر ساختن سطح مطبوعات شاید زمینه را برای سانسور مساعد بسازد.
ژورنالسستان به آزادی بیان و آزادی رسانه ها که در قانون اساسی افغانستان ضمانت شده است، اشاره کرده می گویند که حکومت نباید این حق رسانه ها را پامال کند.
اما به نوشته نشریه، حکومت هم بر آزادی رسانه ها تاکید می کند اما به نظر مقامات حکومت، آزادی رسانه ها چنین معنی ندارند که زبان های ملی و رسم و رواج های ملی یک کشور دستخوش سلیقه های مختلف شود و نفوذ خارجی بر زبان ها و عنعنات ملی، این ارزش ها را به مرور زمان به نابودی روبرو بسازند.
روزنامه پروژه های مختلف را که توسط امریکا تمویل می شود و با قطع گریدیدن کمک امریکا این پروژه ها نیز متوقف خواهند شد، نام می برد.
یکی از بزرگ ترین پروژه ها برق جنریتوری کندهار می باشد که امریکا سالانه بیش دو صد ملیون دالر برای تهیه دیزل آن مصرف می کند.
به نوشته روزنامه در کندهار یک پارک صناعتی ساخته شده است که 66 فابریکه مختلف در آن کار می کنند، از جمله فابریکه های پلاستیک سازی، بوتل سازی تولید ظرف و غیره.
به نوشته روزنامه، بعد از بیرون رفتن قوای امریکا از افغانستان پول پرداخت دیزل برق کندهار هم دوام نخواهد کرد که در نتیجه آن تمام این فابریکه ها در شور اندام متوقف خواهند شد.
یک تاجر افغان بنام فیض الحق مشکانی به روزنامه گفته است، با قطع شدن پروژه برق امریکا در کندهار بسیار مردم تجارت خود را از دست می دهند. مشکانی که فابریکه خود را در تابستان سال جاری در شور اندام افتتاح می کند، 122 نفر را استخدام کرده است.
او می گوید، شب روز تشویش دارد که با قطع شدن برق جنریتور کندهار سرنوشت فابریکه و کارمندان او چه خواهد شد.
تاجران دیگری که در پارک صناعتی ملیون ها دالر سرمایه گذاری کرده اند، شکایت های مشابه دارند.
به نوشته روزنامه در ولایت هلمند هم یک تجار که با مبلغ گزاف فابریکه ریسندگی پخته را فعال نموده و ده ها نفر را بکار گرفته است، شکایت دارد که با بیرون رفتن قوای امریکا از این ولایت فابریکه ها در این ولایت هم به مشکلات بزرگ ربرو خواهند شد.
تجار در این دو ولایت می گویند، اگر در ساحه تولید انرژی اقدامات زیربنایی صورت نگیرد بعد از خروج قوای امریکا تولیدات در این دو ولایت و شاید هم ولایات دیگر افغانستان به سقوط روبرو شود.
نشریه انستیتوت جنگ و صلح در شماره اخیر خود می نویسد که فرمان رییس جمهور کرزی در مورد رسانه ها، خبرنگاران را نگران ساخته است.
به نوشته نشریه فرمان رییس جمهور کرزی در رابطه با بهتر ساختن سطح مطبوعات شاید زمینه را برای سانسور مساعد بسازد.
ژورنالسستان به آزادی بیان و آزادی رسانه ها که در قانون اساسی افغانستان ضمانت شده است، اشاره کرده می گویند که حکومت نباید این حق رسانه ها را پامال کند.
اما به نوشته نشریه، حکومت هم بر آزادی رسانه ها تاکید می کند اما به نظر مقامات حکومت، آزادی رسانه ها چنین معنی ندارند که زبان های ملی و رسم و رواج های ملی یک کشور دستخوش سلیقه های مختلف شود و نفوذ خارجی بر زبان ها و عنعنات ملی، این ارزش ها را به مرور زمان به نابودی روبرو بسازند.