از سال ها به این طرف سیاست رسمی حکومت افغانستان، ایالات متحده امریکا و ناتو مذاکر با طالبان است. پس چرا طالبان به این اندازه از صلح گریزان هستند؟
رادیو آزادی باریان ایونس (Ryan Evans) از موسسه نیو امریکن فوندیش و مرکز بین المللی برای مطالعات رادیکالزم مصاحبه اختصاصی انجام داده و از وی پرسیده است، آیا نبود ستراتیژی روشن، تلاش های آشتی و مذاکره با طالبان را ضعیف ساخته یا اینکه دلایل دیگری وجود دارد؟
ریان ایونس جواب داد:
« زمانی که ایالات متحده امریکا نیروهای خود را در افغانستان افزایش داد، هرکس به این باور بود که نظریه ضد شورش علاج همه مشکلات افغانستان است. زمانی که این کار موثر واقع نشد، مذاکره طالبان به یک اختراع یا سکه جدید تبدیل شد. اما البته مذاکره به ذات خود هم نه توانست به وعده های خود وفا کند. زیرا مذاکره بصورت ضعیف ونادرست انجام شد.
در داخل افغانستان روی این موضوع اختلافات وجود داشت، مهمتر اینکه در میان جامعه بین المللی میان بعضی کشورها اختلاف نظر وجود داشت. شما این اختلافات عمده را در میان ادارات مختلف حکومت امریکا داشتید.
همچنان در سطح بین المللی، اینجا ترکیه، عربستان سعودی، آلمان، بریتانیا و ایالات متحده امریکا همه تلاش کردند یک نقش کلیدی در مذاکرات داشته باشند. خلاصه که در آشپز خانه آشپز زیاد یا به اصطلاح دیگر قصاب زیاد شد. اینجا بازیگران زیاد دخیل شدند، همه آنها بشکل واحد عمل نمی کردند، توسط جناح های مختلف وعده های زیاد داده شد بلاخره همه آشفته گردید. »
از ایونس سوال شد، شما گفتید که منطق یا استدلال ستراتیژی مذاکره برای طالبان روشن نبود، از مذاکرات هر کدام در وقت مختلف و برای دلایل مختلف حمایت می کردند. آیا همه این اختلافات به سیاست بازی به پایان رسید؟
ایونس جواب داد:
« در آغاز مذاکره به حیث یک طریقه برای جدا کردن قوماندان محلی و منطقوی و شورشیان محلی دیده می شد تا از یک حرکت وسیع آنها را با آهستگی بسوی یک زنجیر مدغم شدن و آشتی بکشاند. این کار بصورت نا هموار انجام گردید و هیچگاه به درستی توضیح نشد که چگونه این مذاکرات در سطح پایین تا سطح بالا به پایان برسد.
ما نمی دانیم که آیا هدف مذاکرات این بود که تحریک طالبان را بدو بخش میان شاهین و کبوتر تقسیم کند یا تلاش بود برای حفظ یک تحریک منسجم در تحت رهبری ملا عمر تا مستقیماً با سطح بالایی حرف بزنند. بناً شما جناح های مختلف در داخل حکومت امریکا و در میان کشورهای عضو آیساف داشتند که هر کدام به دلایل مختلف و طرق مختلف مذاکرات را تعقیب می کردند. »
از ریان ایونس سوال شد، شما گفتید که ایالات متحده امریکا از درس های مصیبت آمیز سال های 1980 جنگ شوروی در افغانستان نیاموخت. این درس ها چه بود و آیا واشنگتن هنوز می تواند کاری کند که از تکرار اشتباهات گذشته جلو گیری نماید؟
ایونس جواب داد:
« شوروی ها هم عین مشکل را مواجه بودند و آن در بالا رهبر افغانها بود که علیه مذاکره و هم علیه تطبیق اصلاحات ضروری بود که می توانست جنگ و اختلافات را تخفیف بدهد. آنها نیز با پاکستان متمرد و سرکش دچار بودند که از بازیگران غیر دولتی در افغانستان حمایت می کرد. علاقه یا دلبستگی پاکستان از آن به بعد و حالا چندان تغیر نکرده است. ما اکنون نیز عین تجربه را داریم.
قبل ازینکه به راه حل برسیم، خارج شدن نیروها را اعلان می کنیم. بناً طالبان مانند مجاهدین زمان خارج شدن شوروی میدانند که از موضع قوی برخوردار هستند و نمی خواهند مذاکره کنند. من تشویش دارم هر چیزی را که ما حالا انجام دهیم، بسیار کم است و بسیار ناوقت است. ما واقعاً در یک وضیعت آسیب پذیر قرار داریم. بهترین امید که می توانیم داشته باشیم اینست که حکومت افغانستان را از لحاظ تاکتیکی واز لحاظ ستراتیژیکی بشکلی تجهیز و حمایت نمایم تا آنها در عین حال که بعد از سال 2014 میلادی برای خود شان مذاکره می نمایند در میدان جنگ باقی بمانند. »
رادیو آزادی باریان ایونس (Ryan Evans) از موسسه نیو امریکن فوندیش و مرکز بین المللی برای مطالعات رادیکالزم مصاحبه اختصاصی انجام داده و از وی پرسیده است، آیا نبود ستراتیژی روشن، تلاش های آشتی و مذاکره با طالبان را ضعیف ساخته یا اینکه دلایل دیگری وجود دارد؟
ریان ایونس جواب داد:
« زمانی که ایالات متحده امریکا نیروهای خود را در افغانستان افزایش داد، هرکس به این باور بود که نظریه ضد شورش علاج همه مشکلات افغانستان است. زمانی که این کار موثر واقع نشد، مذاکره طالبان به یک اختراع یا سکه جدید تبدیل شد. اما البته مذاکره به ذات خود هم نه توانست به وعده های خود وفا کند. زیرا مذاکره بصورت ضعیف ونادرست انجام شد.
در داخل افغانستان روی این موضوع اختلافات وجود داشت، مهمتر اینکه در میان جامعه بین المللی میان بعضی کشورها اختلاف نظر وجود داشت. شما این اختلافات عمده را در میان ادارات مختلف حکومت امریکا داشتید.
همچنان در سطح بین المللی، اینجا ترکیه، عربستان سعودی، آلمان، بریتانیا و ایالات متحده امریکا همه تلاش کردند یک نقش کلیدی در مذاکرات داشته باشند. خلاصه که در آشپز خانه آشپز زیاد یا به اصطلاح دیگر قصاب زیاد شد. اینجا بازیگران زیاد دخیل شدند، همه آنها بشکل واحد عمل نمی کردند، توسط جناح های مختلف وعده های زیاد داده شد بلاخره همه آشفته گردید. »
از ایونس سوال شد، شما گفتید که منطق یا استدلال ستراتیژی مذاکره برای طالبان روشن نبود، از مذاکرات هر کدام در وقت مختلف و برای دلایل مختلف حمایت می کردند. آیا همه این اختلافات به سیاست بازی به پایان رسید؟
ایونس جواب داد:
« در آغاز مذاکره به حیث یک طریقه برای جدا کردن قوماندان محلی و منطقوی و شورشیان محلی دیده می شد تا از یک حرکت وسیع آنها را با آهستگی بسوی یک زنجیر مدغم شدن و آشتی بکشاند. این کار بصورت نا هموار انجام گردید و هیچگاه به درستی توضیح نشد که چگونه این مذاکرات در سطح پایین تا سطح بالا به پایان برسد.
ما نمی دانیم که آیا هدف مذاکرات این بود که تحریک طالبان را بدو بخش میان شاهین و کبوتر تقسیم کند یا تلاش بود برای حفظ یک تحریک منسجم در تحت رهبری ملا عمر تا مستقیماً با سطح بالایی حرف بزنند. بناً شما جناح های مختلف در داخل حکومت امریکا و در میان کشورهای عضو آیساف داشتند که هر کدام به دلایل مختلف و طرق مختلف مذاکرات را تعقیب می کردند. »
از ریان ایونس سوال شد، شما گفتید که ایالات متحده امریکا از درس های مصیبت آمیز سال های 1980 جنگ شوروی در افغانستان نیاموخت. این درس ها چه بود و آیا واشنگتن هنوز می تواند کاری کند که از تکرار اشتباهات گذشته جلو گیری نماید؟
ایونس جواب داد:
« شوروی ها هم عین مشکل را مواجه بودند و آن در بالا رهبر افغانها بود که علیه مذاکره و هم علیه تطبیق اصلاحات ضروری بود که می توانست جنگ و اختلافات را تخفیف بدهد. آنها نیز با پاکستان متمرد و سرکش دچار بودند که از بازیگران غیر دولتی در افغانستان حمایت می کرد. علاقه یا دلبستگی پاکستان از آن به بعد و حالا چندان تغیر نکرده است. ما اکنون نیز عین تجربه را داریم.
قبل ازینکه به راه حل برسیم، خارج شدن نیروها را اعلان می کنیم. بناً طالبان مانند مجاهدین زمان خارج شدن شوروی میدانند که از موضع قوی برخوردار هستند و نمی خواهند مذاکره کنند. من تشویش دارم هر چیزی را که ما حالا انجام دهیم، بسیار کم است و بسیار ناوقت است. ما واقعاً در یک وضیعت آسیب پذیر قرار داریم. بهترین امید که می توانیم داشته باشیم اینست که حکومت افغانستان را از لحاظ تاکتیکی واز لحاظ ستراتیژیکی بشکلی تجهیز و حمایت نمایم تا آنها در عین حال که بعد از سال 2014 میلادی برای خود شان مذاکره می نمایند در میدان جنگ باقی بمانند. »
