'روز ملاله یوسفزی'؛ قرار گرفتن در جایگاه او ممکن رؤیای هر دختر افغان باشد

سازمان ملل متحد دوازدهم جولای را به نام 'ملاله یوسفزی' نام‌گذاری کرد.

شاید شماری زیادی از دختران افغان بخواهند همانند ملاله یوسفزی باشند. اما آنان را نبردهای جاری و شرایط ناگوار کنونی در افغانستان از آینده ناامید کرده‌است.

۸ سال پیش تلاش شد تا این صدا به خاموشی گراید، اما با آن‌هم تاهنوز به‌گوش‌ها می‌رسد.

ملاله از کودکی می‌کوشید تا در آینده الگویی به دختران باشد.

او در گفت‌وگویی با رادیو مشال می‌گوید که همه دختران باید به زبان مادری‌شان آموزش ببینند.

او می‌گوید: "من اکنون در خانه‌ام به زبان مادری خود گپ می‌زنم و این‌جای خوشحالی برای من است. اما هستند شماری زیاد از دختران حرف زدن به زبان مادری‌اش یک‌سو، حتا به آن زبان آموزش نمی‌بینند و این بسیار جای بدبختی است."

اما این‌جا در افغانستان نیز ذهنیت و اندیشه ملاله، دختران افغان را به زندگی امید داده‌است.

رزما باشنده شهرکابل می‌گوید که دختران افغان باید از شجاعت و دلیری ملاله یوسفزی الگو بگیرند.

او می‌افزاید: "می‌تواند یک الگوی خوبی به تمام دختران افغانستان باشد به‌خاطر که او از شجاعت بسیار زیادی برخوردار بود چون ما در دوره حساس قرار داریم."

ملالی در ۱۲ جولای ۱۹۹۷ در محله سوات شهر مینگوره پشتونخوا چشم به جهان گشود.

او دانش‌آموز ۱۵ ساله بود که با کمک نهادهای خیریه محلی صدای خود را برای آموزش دختران در سوات بلند کرد.

او یکی از جوانان فعال در بخش تعلیم و آموزش دختران در سطح منطقه بود که به دلیل همین کار و فعالیت‌اش در ۹ اکتوبر ۲۰۱۲ در نتیجه حمله افراد مسلح به شدت زخم برداشت.

او دو هفته در یک شفاخانه نظامی پاکستان بستر بود، پس از آن جهت مداوا به انگلستان فرستاده شد.

ملاله یوسفزی پس از مداوا در رسانه‌های بین‌المللی خبرساز شد.

شماری زیادی از رسانه‌های خارجی درباره زندگی و مبارزه‌اش که از کودکی آغاز کرده بود، گزارش‌ها و فلم‌های مستند تهیه کردند.

به ادامه این روند، حتا سازمان ملل متحد نیز در سال ۲۰۱۴ به ملاله یوسفزی جایزه نوبل را اهدا کرد.

او با گذشت زمان از سوی این سازمان سفیر صلح در بخش دختران برگزيده شد.

سازمان ملل متحد دوازدهم جولای را که برابر به تاریخ تولد ملاله است، به نام‌ او نام نهاد.

بزرگ‌ترین آرزوی او دست‌رسی دختران به آموزش بود.

فرزانه کوچی عضو ولسی جرگه می‌گوید پیشرفت دختران مانند ملاله به دختران افغان این ذهنیت را می‌دهد که بیش‌تر کار کنند، اما تفاوت در این است که نبردها جلو همه‌ آن‌ها را می‌گیرد.

او افزود که اگر جنگ به همین‌گونه ادامه یابد، آموزش دختران در کشور با مانع روبرو می‌شود!

او گفت: "هرجا طالبان رفته‌اند آنان در آن‌جا نه مکتب را رها کرده‌اند و نه هم دختران را به مکتب اجازه داده‌اند. شما می‌بینید در ولسوالی‌ كه طالبان می‌روند همه نهادهای آموزشی فلج شده‌اند."

اما طالبان همیشه تاکید کرده‌اند که فعالیت مکتب‌ها و نهادهای آموزشی را متوقف نکرده‌اند.

افزون بر جنگ در افغانستان، سنت‌ها، رسم و رواج‌ها و درگیری‌های خانوادگی تا حد زیادی مانع آموزش دختران شده‌است که می‌تواند تا حد زیادی با تلاش فعالانی مانند ملاله یوسف‌زی حل شود.