صدها خانواده‌ی بیجا شده از شمال افغانستان به کابل می‌خواهند به خانه‌های‌شان برگردند.
اما این خانواده‌ها می‌گویند که بدون کمک‌های نهادهای مددرسان برگشت به خانه‌های‌شان ممکن نیست.
محمد ظاهر ۴۵ ساله باشنده اصلی روستای کوهی خانه شهر میمنه و یکی از قربانیان جنگ است.
او یک ماه پیش زمانی که خانه‌اش در آن شهر در جنگ ویران شد مجبور شد با خانواده‌اش به کابل بیاید: "حالا خانه نداریم بنشینیم مجبور شدیم به کابل بیاییم. در آفتاب سوزان قرار داریم یک چشم خواب کرده نمی‌توانیم."
هفت عضو این خانواده زیر یک خیمه فرسوده در پارک شهر نو کابل زندگی می‌کنند.
عالیه ۱۳ ساله یک عضو این خانواده است. او می‌گوید که جنگ او را از آموزش محروم کرده و اکنون نگران آینده‌اش است: "در همینجا استیم از درس و تعلیم ماندیم. می‌خواهیم به خانه خود برویم و به درس‌های خود ادامه بدهیم تا سرنوشت ما خوب شود."
شاه گل از بیجاشده‌گان شهرک سخی آباد شهر مزار شریف در کمپ سرای شمالی است. او نیز می‌خواهد به زادگاهش شهر مولاعلی برگردد، اما تمام دارو ندارش را از دست داده: "کمپل نداریم، خیمه درست نداریم، فرش نیست، مشکلات زیاد است."
تنها خانواده محمد ظاهر و شاه گل نیست که خواهان برگشت به خانه‌های اصلی‌شان شده‌اند، بلکه صدها خانواده دیگر انتظار برگشت را دارند.
حلیمه از ولایت سمنگان نیز یکی از اعضای این خانواده‌هاست: "ببنید یک لقمه نان کسی نمی‌دهد، آب نمی‌دهد کمک‌های که می‌رسد دهن دروازه چور می‌شود. از شب تا صبح دختر کلانم نان نخورده گریه می‌کند."
مسوولان می‌گویند که در هر یکی از کمپ‌های شهر کابل سه صد تا چهار صد خانواده زندگی می‌کنند.
علی احمد مسوول کمپ شهر نو می‌گوید که در ده روز پسین ده‌ها خانواده از این کمپ‌ها دوباره به محل‌های اصلی‌شان رفته اند.
اما شماری از آنان هم دوباره برگشته اند: "۴۷ موتر که هر موتر شامل ۱۶ فامیل تا ۲۰ فامیل می‌شود ما به خانه‌های‌شان روان کردیم ولی تعداد ۷۰ فیصد شان دوباره آمدند و وارد کمپ‌ها شدند. دلیل آن فقر و ناداری است."
افزایش جنگ‌های شدید میان طالبان و نیروهای دولتی طرفدار حکومت اشرف غنی یک ماه پیش بسیاری از خانواده‌ها را در شمال افغانستان آواره کرد_آوارگی که تاکنون ادامه دارد و بیجاشده‌گان دیده به کمک‌های نهاهای خیریه دوخته اند تا بتوانند دوباره به محل‌های‌شان برگردند.
