در حالی که وزارت دفاع امریکا بر بیرون کردن اعضای خانوادۀ گیرماندۀ نظامیان‌شان در افغانستان تاکید می‌کند، شماری از خانواده‌های قربانی رویداد میدان هوایی کابل در ۲۶ اگست خواستار کمک اند.
خانوادهٔ یکی از جان باخته‌گان در آن رویداد، می‌گوید امریکا باید آنان را کمک کند تا به جای مصونی بروند.
هیله بانویی که محمدولی صافی شوهرش را در رویدادانتحاری ۲۶ اگست امسال میلادی در میدان هوایی کابل از دست داد.
آن روز را با چشمان پر از اشک به یاد می‌آورد.
می‌گوید با آمدن طالبان شوهرش می‌خواست در عملیات تخلیۀ گروهی به امریکا برود.
هیله می‌گوید شوهرش پشت دروازه‌های میدان هوایی کابل بود و خودش مصروف محفل نامزدی خواهرش، بی‌خبر از این که خبر مرگ شوهر او را سیاه پوش می‌کند.
او می گوید: "روز پنجنشبه شوهرم تنها به میدان هوایی رفت، زمانی که انفجار در میدان صورت گرفت. این که در انفجار زخمی شده بود یا نی، اما هشت یا هفت مرمی به دهنش اثابت کرده بود که سه مرمی در بغل، دو در شانه اش، یک در گردنش و یکی هم در سرش اثابت کرده بود. خودم فرزندانم بسیار نارحت بودیم چیغ فریاد می زدیم و بلاخره ساعت ۱۲ شب جنازه‌اش را به لغمان آوردند."
محمدولی صافی از ولایت لغمان یکی از قربانیان رویداد انتحاری ۲۶ اگست در میدان هوایی کابل.
او ۳۳ ساله بود، صاحب پنج فرزند، چهار دختر و یک پسر بود. کوچک‌ترین فرزند او اکنون چهار ماهه است.
خانم محمدولی می‌گوید؛ او از سال ۲۰۱۱ تا ۲۰۱۳ با یکی از نهادهای امریکایی به حیث مربی در مهترلام بابا مرکز ولایت لغمان همکار بود.
پس از ۱۵ اگست و حاکمیت طالبان در کابل امریکا اعلام کرد که در کنار خروج نیروهای نظامی‌اش آن افغانانی را که با این کشور در بخش‌های مختلف کار کرده اند، نیز با هواپیماهای نظامی از کشور بیرون خواهد کرد.
هیله می‌گوید محمد ولی صافی که واجد شرایط این روند بود و کیس اس‌آی‌وی نیز داشت، با دریافت ایمیل تاییدی مانند هزاران افغان دیگر با خانواده‌اش چندین شب را پشت دروازهٔ میدان هوایی کابل صبح کرد، اما به علت تجمع و بی‌نظمی بیش از حد نتوانست داخل میدان شود.
بلاخره در آخرین ایمیلی که آقای صافی دریافت کرده بود، مجبور شد تا روز پنجشنبه ۲۶ اگست تنها و بدون خانواده‌اش به میدان هوایی برود_ سفری که برگشت نداشت.
هیله به رادیو آزادی می‌گوید، با از دست دادن شوهرش دیگر سرپناهی و حمایت کنندهٔ یی در زندگی ندارد.
او از جامعۀ جهانی خواستار کمک است.
هیله می گوید: "از همان روز بدبختی من آغاز شد. چی بگویم روزهای سخت است، فعلا پدر و برادرم سرپرستم است و در خانه ما ۳۵ نفر زندگی می کنیم که فقط سه اتاق دارد، در شرایط دشواری قرار دارم از جامعهٔ جهانی می‌خواهم تا به من کمک کند."
با این حال مسید صافی برادر محمدولی صافی می‌گوید، پدرش را در دور اول طالبان از دست داد، چند سال پسانتر مادر نیز آنان را تنها گذاشت و اکنون هم برادرش که تکیه‌گاه او و خواهرش بود، رخت سفر ابدیت بست.
او می‌گوید: "غم‌اش بسیار بزرگ است. ما دو برادر و یک خواهر بودیم و همین برادر برای ما همه چیز بود. خداوند پدر و مادر ما را نیز از ما گرفت و برادر که برای ما پدر و مادر بود، بسیار با لیاقت بود، حال یتیمان‌اش باقی ماند و خانم برادرم که خیلی جوان است لایق بیوه شدن نبود."
چند روز پیش از این رویداد امریکا از احتمال رخ‌دادن حمله‌های انتحاری بر میدان هوای کابل خبر داده بود.
سرانجام در حمله ای که در ۲۶ ماه اگست_پنج روز پیشتر از پایان کامل خروج نیروهای خارجی از افغانستان_ در برابر یکی از دروازه‌های نظامی میدان هوایی کابل رخ داد، بیش از ۱۷۲ تن به شمول ۱۳ نظامی امریکایی کشته شدند.
به تازه‌گی جان کربی، سخنگوی پنتاگون ناوقت چهارشنبه در یک نشست خبری گفت که ده‌ها تن از اعضای خانواده سربازان آمریکایی هنوز در افغانستان هستند و ماموریت برای تخلیه آن‌ها ادامه دارد.
او همچنین گفت، با آنکه ماموریت نظامی امریکا در افغانستان پایان یافته، اما روند بیرون کردن بازمانده‌گان نظامیان امریکایی در افغانستان و آن کسانی که با حکومت امریکا کار کرده ند، ادامه خواهد یافت_روندی که شاید کسانی چون هیله خانم محمدولی صافی چشم به راه آن اند تا بتوانند با استفاده از آن از افغانستان بیرون شوند.