دسترخوان مخاطبان؛ نشانه‌ای از فقر و گرسنگی در حاکمیت طالبان
حسیب‌الله یکی از باشنده‌های فیروزکوه، مرکز ولایت غور است.
"قبل از حاکمیت طالبان وظیفه و درآمد داشتم. به خوبی می‌توانستم فامیل خود را تغذیه کنم. بدبختانه، آن روز‌ها به پایان رسید. غذا بسیار قیمت است. من احساس شرمنده‌گی می‌کنم از این‌که نمی‌توانم غذای مورد نیاز کودکانم را فراهم کنم. این واقعاً عذابم می‌دهد."
پشتنه زن بیوه‌ای است که در کندهار زندگی می‌کند.
او و سه فرزند‌‌‌ش در چاشت کچالو می‌خورند. پشتنه تا وضع ممنوعیت طالبان بر تگدی، گدایی می‌کرد. طالبان برای او هر ماه خریطه‌ی از آرد، برنج و روغن فراهم می‌کند، اما او می‌گوید که این کمک‌ها بسنده نیست.
"در گذشته می‌توانستیم به صورت منظم گوشت، برنج و ترکاری خریداری کنیم."
احمد ضیاء باشندهٔ ولایت غربی فراه می‌گوید: "اکنون بی‌کار هستم و نمی‌توانیم بسیاری از مواد غذایی را تهیه کنیم. فعلاً خوشبخت خواهیم بود، اگر بتوانیم یک بار در ماه گوشت خریداری کنیم."
این زوج در جنوب افغانستان در شهر کندهار زنده‌گی می‌کند. آنان پارچه‌های نان خشک را با آب در صبحانه می‌خورند. این مرد بی‌کار است و برای زنده ماندن به خیرات وابسته است.
حسیب‌الله می‌گوید که قبل از به قدرت رسیدن طالبان خانواده او به صورت منظم گوشت، ترکاری‌های تازه و میوه خریداری می‌کرد. این‌جا، حسیب‌الله تصویری را به رادیو آزادی فرستاده که نشان می‌دهد محتوای دسترخوان‌شان یک سال قبل چگونه بوده‌است.
خان محمد که در شهر ترینکوت زنده‌گی می‌کند صاحب ۹ فرزند است. در این تصویر او با اطفالش در خانه در حال خوردن نان چاشت است. خان محمد می‌گوید که شب چیزی برای خوردن نداشتند.
برنامه غذایی جهان در ماه مارچ گفت که ۱۰۰ درصد از خانواده‌هایی که نان‌آوران شان زنان اند، غذای کافی ندارند.