هرچند مردم پکتیا از یونیفورم نظامی نفرت داشته و افراد ملبس با این یونیفورم را دوست ندارند، اما تخمین زده می شود که عساکر اردو ملی دل های 95 درصد افغانها را بدست آورده اند. اردوی ملی یگانه ساختار نظامی حکومتی دانسته می شود که مردم به سربازان آن باور دارند و به آنها به دیده نجات دهنده گان، شان می نگرند.
باشنده های ولایت پکتیا مانند مردم سایر ولایات و مناطق افغانستان با وجود فشار های روانی در اثر خشونت ها در این کشور روی حالات و اوضاع ناگوار افغانستان بحث و مذاکره می کنند که اکثر اوقات موضوع ساختاراردوی ملی و اعتماد مردم بالای آنها یکی از موضوعات مهم بحث شان را تشکیل می دهد.
فراتر ازین بحث ها، اکثر مردم پکتیا سربازان و عساکر اردوی ملی را مهربان و قابل اعتماد می دانند. شماری از مردم می گویند که حتی مخالفین دولت هم از دلاوری و رفتار نیک اردوی ملی در میان مردم به خوبی یاد می کنند.
از سوی دیگر مردم می گویند که اردو در کنار کسب اعتماد مردم، باید بر خود و توانایی خود اعتماد پیدا کند که گفته می شود، این اعتماد نسبت به اعتماد مردم بالای آنها کمرنگ تراست. سید جمال آصف خیلی یک از فعال مدنی ولایت پکتیا می گوید:
«چیزی را که اردو به آن نیاز دارد، اعتماد به خود می باشد. دلیل آن این است که اردوی افغانستان اکنون یک اردوی قراردادی می باشد. مشکل بزرگ دیگر نیروهای اردو ملی افغان این است که قوای کوماندو آن تحت تسلط نیروهای خارجی قرار دارد.»
اما شماری دیگر عدم اعتماد به نفس در میان اردو را به کمبود تجهیزات درین نیروی نظامی می دانند.
آنها همچنان می گویند، اجلاس شیکاگو باید در مورد تجهیز، تقویت و حمایت دایمی از قوای امنیتی و اردوی ملی افغان با در نظرداشت شرایط ملی و منطقوی تصامیم را اتخاذ نمایند تا اردو ملی بتواند اعتماد بیشتر مردم را کسب کند.
همزمان آنها می پیشنهاد می کنند که برای بدست آوردن اعتماد مردم روی ساختار متوازن این نیروها بحث همه جانبه صورت گیرد. زیرا در صفوف نیروهای اردو حضور مردم ولایات جنوبی و مناطق پشتون نشین افغانستان، کم رنگ است.
بحث روی اعتماد مردم بالای نیروهای امنیتی افغان زمانی صورت می گیرد که نیروهای خارجی در حال خروج از افغانستان اند و پروسه تحویل دهی مسوولیت های امنیتی به قوای افغان در حال تکمیل شدن است و یگانه امید مردم، نیروهای امنیتی افغان و توانایی آنها می باشد.
اما نگرانی عهده در میان مردم این است که اگر سران کشورهای ناتو در اجلاس شیکاگو پس از خروج نیروهای بین المللی از افغانستان مسوولیت تمویل نیروهای امنیتی افغان را بدوش نگیرند و این نیروها از کمیت و ظرفیت لازم برخوردار نشود، امکان دارد که وضعیت دهه نود یک بار دیگر در افغانستان تکرار شود.
باشنده های ولایت پکتیا مانند مردم سایر ولایات و مناطق افغانستان با وجود فشار های روانی در اثر خشونت ها در این کشور روی حالات و اوضاع ناگوار افغانستان بحث و مذاکره می کنند که اکثر اوقات موضوع ساختاراردوی ملی و اعتماد مردم بالای آنها یکی از موضوعات مهم بحث شان را تشکیل می دهد.
فراتر ازین بحث ها، اکثر مردم پکتیا سربازان و عساکر اردوی ملی را مهربان و قابل اعتماد می دانند. شماری از مردم می گویند که حتی مخالفین دولت هم از دلاوری و رفتار نیک اردوی ملی در میان مردم به خوبی یاد می کنند.
از سوی دیگر مردم می گویند که اردو در کنار کسب اعتماد مردم، باید بر خود و توانایی خود اعتماد پیدا کند که گفته می شود، این اعتماد نسبت به اعتماد مردم بالای آنها کمرنگ تراست. سید جمال آصف خیلی یک از فعال مدنی ولایت پکتیا می گوید:
«چیزی را که اردو به آن نیاز دارد، اعتماد به خود می باشد. دلیل آن این است که اردوی افغانستان اکنون یک اردوی قراردادی می باشد. مشکل بزرگ دیگر نیروهای اردو ملی افغان این است که قوای کوماندو آن تحت تسلط نیروهای خارجی قرار دارد.»
اما شماری دیگر عدم اعتماد به نفس در میان اردو را به کمبود تجهیزات درین نیروی نظامی می دانند.
آنها همچنان می گویند، اجلاس شیکاگو باید در مورد تجهیز، تقویت و حمایت دایمی از قوای امنیتی و اردوی ملی افغان با در نظرداشت شرایط ملی و منطقوی تصامیم را اتخاذ نمایند تا اردو ملی بتواند اعتماد بیشتر مردم را کسب کند.
همزمان آنها می پیشنهاد می کنند که برای بدست آوردن اعتماد مردم روی ساختار متوازن این نیروها بحث همه جانبه صورت گیرد. زیرا در صفوف نیروهای اردو حضور مردم ولایات جنوبی و مناطق پشتون نشین افغانستان، کم رنگ است.
بحث روی اعتماد مردم بالای نیروهای امنیتی افغان زمانی صورت می گیرد که نیروهای خارجی در حال خروج از افغانستان اند و پروسه تحویل دهی مسوولیت های امنیتی به قوای افغان در حال تکمیل شدن است و یگانه امید مردم، نیروهای امنیتی افغان و توانایی آنها می باشد.
اما نگرانی عهده در میان مردم این است که اگر سران کشورهای ناتو در اجلاس شیکاگو پس از خروج نیروهای بین المللی از افغانستان مسوولیت تمویل نیروهای امنیتی افغان را بدوش نگیرند و این نیروها از کمیت و ظرفیت لازم برخوردار نشود، امکان دارد که وضعیت دهه نود یک بار دیگر در افغانستان تکرار شود.
