نویسنده افغان خالد حسینی که کتاب وی بنام "گدی پران باز" در جهان همهمه ایجاد کرد و پر فروش ترین کتاب سال شد، خواهان کمک بیشتر جامعه جهانی به مهاجرین افغان شده است.
نویسنده افغان خالد حسینی که خودش در سن 15 سالگی از کشورش مهاجر شده است می گوید، ملیونها مهاجر افغان در داخل و خارج این کشور در شرایط نا مساعد زندگی می کنند. او در باره تاثیر جنگ سی ساله بر فرهنگ و زندگی روزمره افغانستان به خبرنگار رادیو آزادی توضیحات داد.
«این اثرات غیر قابل حساب است. ما هنوز هم از میراث جنگ های مختلف در افغانستان رنج می بریم. این کشور امروز یکی از فقیر ترین کشورهای غیر افریقایی در جهان بشمار می رود، تولید نا خالص ملی آن در جهان در ردیف 218 مین می باشد و کشوریست که 30 فیصد نفوس آن در سطح پائین تر از فقر زنده گی می کنند. این کشور در مناطق مختلف خود به نا امنی روز افزون روبروست. ملیون ها نفر از ایران و پاکستان به افغانستان برگشته اند. از سال 2002 به این طرف بیش از 5 ملیون و هفتصد هزار نفر البته اکثریت آنها به کمک اداره مهاجرین سازمان ملل متحد، بخاک خود برگشته اند. مهاجرین برگشته در مطابقت با جامعه افغانستان مشکلات زیاد دارند و مصائب بی شماری را برای آغاز زنده گی نو متحمل شده اند.»
به گفته نویسنده افغان خالد حسینی افغانستان به رشد طولانی اقتصادی و برنامه های درازمدت کمکی نیاز دارد تا بتواند از این مرحله هیجان و مشکلات بگذرد و به کشوری تبدیل شود که بتواند آرامی مردم را و مخصوصاً مهاجرین برگشته را تامین کند.
آقای حسینی می گوید، مردم افغانستان فعلاً در مورد سال های بعد از 2014 با ترس و بی اعتمادی نگاه می کنند و هراس دارند که مبدا هرج و مرج سال های 1990 در این کشور تکرار شود که در اول در دوران حکومت مجاهدین و بعد حکومت طالبان در افغانستان حکمفرما بود. او می افزاید هم اکنون هم یک تعداد افغانها البته از عملیات شبانه و کشتار افراد ملکی در حملات قوای خارجی رنج می برند، اما با آنهم ترس آنها از آینده یعنی بعد از بیرون رفتن قوای خارجی از افغانستان بیشتر می باشد.
در پاسخ به سوالی در مورد زندگی مردم در 10 سال گذشته و اینکه کمک های امریکا را به این کشور چگونه بررسی می کند، آقای حسینی اظهار داشت:
«ما ملیونها افغانی داریم که به وطن برگشته اند و دو ملیون هفتصد هزار مهاجر ما هنوز هم در پاکستان و ایران بسر می برند و قرار معلوم تمایل برگشت به کشور ندارند. دلیل اساسی که مشکل امنیت هم جز آن می باشد، اینست که مردم می دانند، در افغانستان منابع و خدمات ابتدائی وجود ندارد. از جمله 5 ملیون هفتصد هزار مهاجر برگشته بین 40 تا 60 درصد آنها نتوانسته اند در جامعه جذب شوند ودر نهایت یا دو باره به پاکستان و ایران برگشته و یا در داخل کشور بیجا شده اند، زیرا آنها به کار، آب، مکتب و خدمات ابتدایی که برای پیشبرد زنده گی روزمره ضرور می باشد دسترسی ندارند.»
به گفته خالد حسینی تنها با کمک ها و برنامه های بازسازی درازمدت جامعه جهانی می توان در این راستا تغییری بار آورد تا افغانها بتوانند در وطن خود نسبتاً با آرامی زندگی کنند.
نویسنده کتابهای "گدی پران باز" و "هزار خورشید تابان" خالد حسینی در باره دورنمای 18 ماه بعد افغانستان یعنی تا وقتی که قوای خارجی از افغانستان بیرون می شوند، چنین گفت:
«در این یک و نیم و یا دو سال بعد، من هنوز هم انتظار دارم که بی امنیتی و خشونت وجود خواهد داشت. به نظر من تشنج سیاسی وجود خواهد داشت و فضای فعالیت برای موسسه های خیریه در ساحه رساندن کمک به مردم تنگ خواهد شد. اما امید من و به نظر من امید هر افغان اینست که جنگ به مرور زمان خاتمه خواهد یافت، پروسه صلح عملی خواهد شد و گروه ها روی میز خواهند نشست. بهترین تصور از این حالت اینست که نماینده گان مستحق مردم از هر گوشه و کنار این کشور گرد این میز خواهند نشست و پروسه صلح خواسته و آرزوی مردم افغانستان را بر آورده خواهند ساخت، مخصوصاً خواسته آنها را در رابطه به زنان و حقوق آنها.»
به گفته خالد حسینی این حالتی است که هر افغان بعد از 32 سال جنگ امید آن را در سر پرورش می دهد و تنها در چنین حالت افغانها می توانند در داخل و خارج کشور خود در فضای صلح زندگی کنند.
نویسنده افغان خالد حسینی که خودش در سن 15 سالگی از کشورش مهاجر شده است می گوید، ملیونها مهاجر افغان در داخل و خارج این کشور در شرایط نا مساعد زندگی می کنند. او در باره تاثیر جنگ سی ساله بر فرهنگ و زندگی روزمره افغانستان به خبرنگار رادیو آزادی توضیحات داد.
«این اثرات غیر قابل حساب است. ما هنوز هم از میراث جنگ های مختلف در افغانستان رنج می بریم. این کشور امروز یکی از فقیر ترین کشورهای غیر افریقایی در جهان بشمار می رود، تولید نا خالص ملی آن در جهان در ردیف 218 مین می باشد و کشوریست که 30 فیصد نفوس آن در سطح پائین تر از فقر زنده گی می کنند. این کشور در مناطق مختلف خود به نا امنی روز افزون روبروست. ملیون ها نفر از ایران و پاکستان به افغانستان برگشته اند. از سال 2002 به این طرف بیش از 5 ملیون و هفتصد هزار نفر البته اکثریت آنها به کمک اداره مهاجرین سازمان ملل متحد، بخاک خود برگشته اند. مهاجرین برگشته در مطابقت با جامعه افغانستان مشکلات زیاد دارند و مصائب بی شماری را برای آغاز زنده گی نو متحمل شده اند.»
به گفته نویسنده افغان خالد حسینی افغانستان به رشد طولانی اقتصادی و برنامه های درازمدت کمکی نیاز دارد تا بتواند از این مرحله هیجان و مشکلات بگذرد و به کشوری تبدیل شود که بتواند آرامی مردم را و مخصوصاً مهاجرین برگشته را تامین کند.
آقای حسینی می گوید، مردم افغانستان فعلاً در مورد سال های بعد از 2014 با ترس و بی اعتمادی نگاه می کنند و هراس دارند که مبدا هرج و مرج سال های 1990 در این کشور تکرار شود که در اول در دوران حکومت مجاهدین و بعد حکومت طالبان در افغانستان حکمفرما بود. او می افزاید هم اکنون هم یک تعداد افغانها البته از عملیات شبانه و کشتار افراد ملکی در حملات قوای خارجی رنج می برند، اما با آنهم ترس آنها از آینده یعنی بعد از بیرون رفتن قوای خارجی از افغانستان بیشتر می باشد.
در پاسخ به سوالی در مورد زندگی مردم در 10 سال گذشته و اینکه کمک های امریکا را به این کشور چگونه بررسی می کند، آقای حسینی اظهار داشت:
«ما ملیونها افغانی داریم که به وطن برگشته اند و دو ملیون هفتصد هزار مهاجر ما هنوز هم در پاکستان و ایران بسر می برند و قرار معلوم تمایل برگشت به کشور ندارند. دلیل اساسی که مشکل امنیت هم جز آن می باشد، اینست که مردم می دانند، در افغانستان منابع و خدمات ابتدائی وجود ندارد. از جمله 5 ملیون هفتصد هزار مهاجر برگشته بین 40 تا 60 درصد آنها نتوانسته اند در جامعه جذب شوند ودر نهایت یا دو باره به پاکستان و ایران برگشته و یا در داخل کشور بیجا شده اند، زیرا آنها به کار، آب، مکتب و خدمات ابتدایی که برای پیشبرد زنده گی روزمره ضرور می باشد دسترسی ندارند.»
به گفته خالد حسینی تنها با کمک ها و برنامه های بازسازی درازمدت جامعه جهانی می توان در این راستا تغییری بار آورد تا افغانها بتوانند در وطن خود نسبتاً با آرامی زندگی کنند.
نویسنده کتابهای "گدی پران باز" و "هزار خورشید تابان" خالد حسینی در باره دورنمای 18 ماه بعد افغانستان یعنی تا وقتی که قوای خارجی از افغانستان بیرون می شوند، چنین گفت:
«در این یک و نیم و یا دو سال بعد، من هنوز هم انتظار دارم که بی امنیتی و خشونت وجود خواهد داشت. به نظر من تشنج سیاسی وجود خواهد داشت و فضای فعالیت برای موسسه های خیریه در ساحه رساندن کمک به مردم تنگ خواهد شد. اما امید من و به نظر من امید هر افغان اینست که جنگ به مرور زمان خاتمه خواهد یافت، پروسه صلح عملی خواهد شد و گروه ها روی میز خواهند نشست. بهترین تصور از این حالت اینست که نماینده گان مستحق مردم از هر گوشه و کنار این کشور گرد این میز خواهند نشست و پروسه صلح خواسته و آرزوی مردم افغانستان را بر آورده خواهند ساخت، مخصوصاً خواسته آنها را در رابطه به زنان و حقوق آنها.»
به گفته خالد حسینی این حالتی است که هر افغان بعد از 32 سال جنگ امید آن را در سر پرورش می دهد و تنها در چنین حالت افغانها می توانند در داخل و خارج کشور خود در فضای صلح زندگی کنند.
