روزنامه دیلی تلگراف چاپ بریتانیا در شمارهء اخیرخود مطلبی دارد تحت عنوان «قربانی در افغانستان» که در بخش آن می نویسد:
بار دیگر لست قربانی های بریتانیا در هلمند بزرگتر شد و این بار یک خانم که در بخش طبی در اردوی بریتانیا کار می کرد نیز جان داد.
نشر ارقام تلفات عساکر بریتانوی و همتایان امریکایی شان درافغانستان و گزارش کمیتهء انکشاف بین المللی ولسی جرگه بریتانیا که نوشته است «افغانستان به یک دولت با ثبات و دوامدار تبدیل نخواهد شد» در حقیقت آتش کسانی را شعله ور تر می سازد که خواهان خروج قبل از وقت قوای این کشور از افغانستان اند.
به نوشتهء روزنامه با چنین احساسات باید مقاومت صورت بگیرد و همانطوری که در گزارش این کمیته نوشته شده است که بسیار عساکر بریتانوی در افغانستان کشته، معیوب و با مشکلات روانی روبرو شده اند و این قربانی آن ها نباید به هدر برود، باید تلاش صورت بگیرد که یک بخش از اهداف تعین شده در افغانستان بدست بیایند.
روزنامه می افزاید:
اگر جامعه جهانی نتواند یک استخوان بندی و یا اسکلیت ابتدایی دموکراسی را در افغانستان تشکیل دهد و یک تعداد از مخالفین مسلح را جذب نکند و راه مصالحه را باز نسازد، در آن صورت این قربانی ها واقعاً به هدر خواهد رفت.
روزنامهء تایمز چاپ لندن در شماره اخیر خود مطلبی دارد تحت عنوان «ما افغانستان را تغییر نمی دهیم ، ولی افغانستان می تواند ما را تغییر بدهد.»
روزنامه می نویسد:
در وقت های اخیر روسیه می خواهد ده ها سرباز این کشور را که در دوران جنگ شوری در افغانستان مفقود شده اند، پیدا کند که شاید بعضی از آنها زنده باشند. اما به نوشتهء روزنامه افغانستان کشوریست که خارجیان با بودن خود در آن برای چند سال، دیگر نمی خواهند به کدام ملت و یا کشور دیگر تعلق داشته باشند و خودرا جز این جامعه می شمارند.
روزنامه تایمز به یک داستان واقعی تاریخی در این رابطه اشاره نموده می نویسد:
در سال 1908 دو خانم سالخورده با لباس افغانی به سفارت بریتانیا در کابل آمده و به سفیر گفتند که اصلاً بریتانوی اند و با سفیر چای خوردند.
آنها اظهار داشتند که ده ها سال قبل از این با والدین شان که افسران بریتانوی بودند، به افغانستان آمده بودند و در سال 1842 در جنگ افغان و انگلیس که هزاران سرباز بریتانوی در افغانستان کشته شدند، آن ها با یک تعداد دیگر درعقب جبهه گذاشته شدند.
به نوشتهء روزنامه این دو خانم که در آن وقت طفل بودند، توسط یک بزرگ قومی به فرزندی گرفته شده و در افغانستان درقبیلهء همین فرد پرورش داده شدند.
اما جالب اینست که این دو تن بخاطر گرفتن پول و یا هم برای بدست آوردن سند تابعیت بریتانیا به سفارت نرفته بودند. آن ها صرف می خواستند یک شخص هم قبیله خودشان را ببینند و بعد از آن روز هم دیگر هیچگاهی دروازه سفارت را دوباره باز نکردند.
از اینرو روزنامه تایمز داستان های از خانوادهء پادشاه بخارا، اسکندر کبیر، و دیگر سلاطین تاریخ را نوشته است که به افغانستان آمده، هریک بخشی از مردم شانرا در آن جا رها کرده و رفته اند و این مردم هم هیچگاهی برای برگشت به وطن اصلی شان تلاش نکردند و خودشان را در جامعهء افغانستان منحل ساختند.
بار دیگر لست قربانی های بریتانیا در هلمند بزرگتر شد و این بار یک خانم که در بخش طبی در اردوی بریتانیا کار می کرد نیز جان داد.
نشر ارقام تلفات عساکر بریتانوی و همتایان امریکایی شان درافغانستان و گزارش کمیتهء انکشاف بین المللی ولسی جرگه بریتانیا که نوشته است «افغانستان به یک دولت با ثبات و دوامدار تبدیل نخواهد شد» در حقیقت آتش کسانی را شعله ور تر می سازد که خواهان خروج قبل از وقت قوای این کشور از افغانستان اند.
به نوشتهء روزنامه با چنین احساسات باید مقاومت صورت بگیرد و همانطوری که در گزارش این کمیته نوشته شده است که بسیار عساکر بریتانوی در افغانستان کشته، معیوب و با مشکلات روانی روبرو شده اند و این قربانی آن ها نباید به هدر برود، باید تلاش صورت بگیرد که یک بخش از اهداف تعین شده در افغانستان بدست بیایند.
روزنامه می افزاید:
اگر جامعه جهانی نتواند یک استخوان بندی و یا اسکلیت ابتدایی دموکراسی را در افغانستان تشکیل دهد و یک تعداد از مخالفین مسلح را جذب نکند و راه مصالحه را باز نسازد، در آن صورت این قربانی ها واقعاً به هدر خواهد رفت.
روزنامهء تایمز چاپ لندن در شماره اخیر خود مطلبی دارد تحت عنوان «ما افغانستان را تغییر نمی دهیم ، ولی افغانستان می تواند ما را تغییر بدهد.»
روزنامه می نویسد:
در وقت های اخیر روسیه می خواهد ده ها سرباز این کشور را که در دوران جنگ شوری در افغانستان مفقود شده اند، پیدا کند که شاید بعضی از آنها زنده باشند. اما به نوشتهء روزنامه افغانستان کشوریست که خارجیان با بودن خود در آن برای چند سال، دیگر نمی خواهند به کدام ملت و یا کشور دیگر تعلق داشته باشند و خودرا جز این جامعه می شمارند.
روزنامه تایمز به یک داستان واقعی تاریخی در این رابطه اشاره نموده می نویسد:
در سال 1908 دو خانم سالخورده با لباس افغانی به سفارت بریتانیا در کابل آمده و به سفیر گفتند که اصلاً بریتانوی اند و با سفیر چای خوردند.
آنها اظهار داشتند که ده ها سال قبل از این با والدین شان که افسران بریتانوی بودند، به افغانستان آمده بودند و در سال 1842 در جنگ افغان و انگلیس که هزاران سرباز بریتانوی در افغانستان کشته شدند، آن ها با یک تعداد دیگر درعقب جبهه گذاشته شدند.
به نوشتهء روزنامه این دو خانم که در آن وقت طفل بودند، توسط یک بزرگ قومی به فرزندی گرفته شده و در افغانستان درقبیلهء همین فرد پرورش داده شدند.
اما جالب اینست که این دو تن بخاطر گرفتن پول و یا هم برای بدست آوردن سند تابعیت بریتانیا به سفارت نرفته بودند. آن ها صرف می خواستند یک شخص هم قبیله خودشان را ببینند و بعد از آن روز هم دیگر هیچگاهی دروازه سفارت را دوباره باز نکردند.
از اینرو روزنامه تایمز داستان های از خانوادهء پادشاه بخارا، اسکندر کبیر، و دیگر سلاطین تاریخ را نوشته است که به افغانستان آمده، هریک بخشی از مردم شانرا در آن جا رها کرده و رفته اند و این مردم هم هیچگاهی برای برگشت به وطن اصلی شان تلاش نکردند و خودشان را در جامعهء افغانستان منحل ساختند.