سالانه ده ها تن از مریضان عاجل قریه های دور دست ولایت بغلان که دسترسی آسان به مرکز درمان را ندارند تا رسیدن به شفاخانه های شهر، جان می دهند.
اکثر این مریضان زنانی اند که تکالیف حاد ولادی دارند که کمترین چانس برای زنده ماندن را ندارند.
ولسوالی های خوست، فرنگ، گذرگاه نور، جلگه، نهرین، بورکه، دهصلاح، دوشی و تاله برفک از جمله مناطقی اند که باشنده های آن به خدمات صحی دسترسی ندارند و بیشترین مرگ و میر مادران هم در همین محلات اتفاق می افتد.
مردم این مناطق می گویند: از این که می دانند مریضان عاجل مانند اپندیکس و ولادت های پیچیده که چانس رسیدن به شفاخانه و زنده ماندن را ندارند، فکری برای انتقال شان صورت نمی گیرد و در بستر بیماری جان می دهند.
این ها که خواستند از طریق رادیو آزادی فریاد شان را به گوش مسوولین برسانند حکایات دردناکی از مرگ و میر زنان در مناطق شان کردند و گفتند دولت آنها را فراموش کرده ورنه چنین ظلمی در حق شان صورت نمی گیرد.
غلام رسول یک تن از باشنده های قریه تیرگران همین مناطق به رادیو آزدی گفت:
« فاصله قریه های ما از مرکز ولسوالی هژده ساعت راه پیاده و تا پلخمری مرکز ولایت بغلان چهار ساعت راه خامه با موتر است در ولسوالی هم مریضی عاجل تداوی نمی شود هر سال ده تا پانزده تن از مریضان عاجل ما که اکثراً مریضی های زایمان می باشند از اینکه راه نزدیک به مراکز درمان را ندارند یا در خانه و یا هم حین آوردن به شفاخانه جان می دهند که این واقعاً یک ظلم است و ما مردم کوهبند تا زنده هستیم آن را فراموش نمی کنیم.
سال گذشته دو تازه عروس که مشکل زایمان داشتند مظلومانه جان دادند و داغ نامرادی های شان را بدل همگان گذاشتند.
من به نمایندگی از همین بیست و پنج قریه کوهبند تاله و برفک که پانزده تا بیست ساعت از مرکز ولسوالی فاصله دارند و نه شفاخانه دارند نه سرک تقاضا دارم تا بیشتر ازین ما را داغدار عزیزان ما نسازند.
یا برای ما سرک جور کنند و یا هم یک مرکز صحی مجهز که به مریضان عاجل ما رسیدگی نماید، آباد کند.»
ونعمت الله باشنده قریه افغان قول این ولسوالی میگوید :
« بیش از بیست قریه در همین مناطق کوهستانی وجود دارند که مریضی های عاجل شان را با مرکب یا سر شانه با طی نمودن یک شبانه روز به مرکز ولسوالی می آورند و از ده نفر یک آن چانس نجات و زنده ماندن را دارد و بس و دیگران همه در پیش چشمان ما جان می دهند.
پارسال شش خانم حامله که وضع حمل مشکل داشتند به شفاخانه نرسیدند و جان دادند و امسال هم چندین تن دیگر در عرض راه فوت کردند.
باور کنید زمانیکه یک خانم حامله می شود تا حین ولادت در ترس و تشویش این است که اگر در این منطقه خراب، به مشکل مواجه شود چه کاری کند زیرا می داند که هیچ راه جز مرگ ندارد و به همین دلیل همیشه در تشویش است.
اینست زندگی ما و اینست حقوق زنان ما در این دیار دور از خاطره ها.»
باید گفت: این مردم که مربوط به ولسوالی تاله و برفک ولایت بغلان می باشند فاصله آنها از قریه شان تا مرکز ولسوالی که انجا هم کلنیک مجهز وجود ندارد هژده ساعت راه پیاده می باشد که اگر مریضی شان در آنجا علاج نشود باید چهار ساعت دیگر راه بزنند تا به شفاخانه های پلخمری مرکز ولایت برسند.
این مردم از اینکه به چنین محرومیت خو گرفته اند حرف از مظاهره و اعتراض ندارند و فقط عاجزانه از دولت می خواهند تا برای جلوگیری از مرگ و میر مادران و مریضان عاجل شان سرکی یا شفاخانه برای آنها اعمار نماید.
اما داکتر محمد زبیر اکبری معاون ریاست صحت عامه ولایت بغلان می گوید: تاسیس کلنیک در چنین مناطق و برای چنین مریضان راه حل نیست و باید برای این ها سرک ساخته شود تا مریضان عاجل شان را به مراکز صحی مجهز برسانند.
این که دولت تصمیم برای احداث سرک در این مناطق دور دست را دارد یا نه، معلوم نیست اما از این که در طی چند سال اخیر در بسیاری مناطق دور دست ولایت بغلان سرک های فرعی احداث شده اند، امید آن می رود که روزی قریه های دور دست ولسوالی تاله و برفک این ولایت هم صاحب سرک های شوند و با آن بتوانند مریض های عاجل شان را به مراکز درمان برسانند.
باید گفت: این تنها قریه های دور دست ولسوالی تاله و برفک ولایت بغلان نیست که به علت نداشتن مراکز درمان، دوری و خرابی راه، مریضان عاجل شان تا رسیدن به شفاخانه جان می دهند، بلکه حدود صد قریه خورد و بزرگ دیگر در سایر ولسوالی های این ولایت مشکلات مشابه را دارند و سالانه تعداد زیاد از مریضان عاجل شان را به همین دلیل از دست می دهند.
بشیر احمد غزالی
اکثر این مریضان زنانی اند که تکالیف حاد ولادی دارند که کمترین چانس برای زنده ماندن را ندارند.
ولسوالی های خوست، فرنگ، گذرگاه نور، جلگه، نهرین، بورکه، دهصلاح، دوشی و تاله برفک از جمله مناطقی اند که باشنده های آن به خدمات صحی دسترسی ندارند و بیشترین مرگ و میر مادران هم در همین محلات اتفاق می افتد.
مردم این مناطق می گویند: از این که می دانند مریضان عاجل مانند اپندیکس و ولادت های پیچیده که چانس رسیدن به شفاخانه و زنده ماندن را ندارند، فکری برای انتقال شان صورت نمی گیرد و در بستر بیماری جان می دهند.
این ها که خواستند از طریق رادیو آزادی فریاد شان را به گوش مسوولین برسانند حکایات دردناکی از مرگ و میر زنان در مناطق شان کردند و گفتند دولت آنها را فراموش کرده ورنه چنین ظلمی در حق شان صورت نمی گیرد.
غلام رسول یک تن از باشنده های قریه تیرگران همین مناطق به رادیو آزدی گفت:
« فاصله قریه های ما از مرکز ولسوالی هژده ساعت راه پیاده و تا پلخمری مرکز ولایت بغلان چهار ساعت راه خامه با موتر است در ولسوالی هم مریضی عاجل تداوی نمی شود هر سال ده تا پانزده تن از مریضان عاجل ما که اکثراً مریضی های زایمان می باشند از اینکه راه نزدیک به مراکز درمان را ندارند یا در خانه و یا هم حین آوردن به شفاخانه جان می دهند که این واقعاً یک ظلم است و ما مردم کوهبند تا زنده هستیم آن را فراموش نمی کنیم.
سال گذشته دو تازه عروس که مشکل زایمان داشتند مظلومانه جان دادند و داغ نامرادی های شان را بدل همگان گذاشتند.
من به نمایندگی از همین بیست و پنج قریه کوهبند تاله و برفک که پانزده تا بیست ساعت از مرکز ولسوالی فاصله دارند و نه شفاخانه دارند نه سرک تقاضا دارم تا بیشتر ازین ما را داغدار عزیزان ما نسازند.
یا برای ما سرک جور کنند و یا هم یک مرکز صحی مجهز که به مریضان عاجل ما رسیدگی نماید، آباد کند.»
ونعمت الله باشنده قریه افغان قول این ولسوالی میگوید :
« بیش از بیست قریه در همین مناطق کوهستانی وجود دارند که مریضی های عاجل شان را با مرکب یا سر شانه با طی نمودن یک شبانه روز به مرکز ولسوالی می آورند و از ده نفر یک آن چانس نجات و زنده ماندن را دارد و بس و دیگران همه در پیش چشمان ما جان می دهند.
پارسال شش خانم حامله که وضع حمل مشکل داشتند به شفاخانه نرسیدند و جان دادند و امسال هم چندین تن دیگر در عرض راه فوت کردند.
باور کنید زمانیکه یک خانم حامله می شود تا حین ولادت در ترس و تشویش این است که اگر در این منطقه خراب، به مشکل مواجه شود چه کاری کند زیرا می داند که هیچ راه جز مرگ ندارد و به همین دلیل همیشه در تشویش است.
اینست زندگی ما و اینست حقوق زنان ما در این دیار دور از خاطره ها.»
باید گفت: این مردم که مربوط به ولسوالی تاله و برفک ولایت بغلان می باشند فاصله آنها از قریه شان تا مرکز ولسوالی که انجا هم کلنیک مجهز وجود ندارد هژده ساعت راه پیاده می باشد که اگر مریضی شان در آنجا علاج نشود باید چهار ساعت دیگر راه بزنند تا به شفاخانه های پلخمری مرکز ولایت برسند.
این مردم از اینکه به چنین محرومیت خو گرفته اند حرف از مظاهره و اعتراض ندارند و فقط عاجزانه از دولت می خواهند تا برای جلوگیری از مرگ و میر مادران و مریضان عاجل شان سرکی یا شفاخانه برای آنها اعمار نماید.
اما داکتر محمد زبیر اکبری معاون ریاست صحت عامه ولایت بغلان می گوید: تاسیس کلنیک در چنین مناطق و برای چنین مریضان راه حل نیست و باید برای این ها سرک ساخته شود تا مریضان عاجل شان را به مراکز صحی مجهز برسانند.
این که دولت تصمیم برای احداث سرک در این مناطق دور دست را دارد یا نه، معلوم نیست اما از این که در طی چند سال اخیر در بسیاری مناطق دور دست ولایت بغلان سرک های فرعی احداث شده اند، امید آن می رود که روزی قریه های دور دست ولسوالی تاله و برفک این ولایت هم صاحب سرک های شوند و با آن بتوانند مریض های عاجل شان را به مراکز درمان برسانند.
باید گفت: این تنها قریه های دور دست ولسوالی تاله و برفک ولایت بغلان نیست که به علت نداشتن مراکز درمان، دوری و خرابی راه، مریضان عاجل شان تا رسیدن به شفاخانه جان می دهند، بلکه حدود صد قریه خورد و بزرگ دیگر در سایر ولسوالی های این ولایت مشکلات مشابه را دارند و سالانه تعداد زیاد از مریضان عاجل شان را به همین دلیل از دست می دهند.
بشیر احمد غزالی
