صحنه های جنگ، زد و خورد و آدم کشی، در حال حاضر قسمت های زیادی از فلم های افغانی را به خود اختصاص داده است. در حالی که سینما گران فکر می کنند با جاسازی صحنه های جنگی و رقص و پایکوبی در فلم های شان، می توانند بیننده های زیادی برای تماشای آن جلب کنند، اما مردم این چنین صحنه ها را از دلایل عمده کم علاقگی شان به فلم های افغانی، عنوان می کنند.
شماری از باشندگان شهر کابل می گویند، تجارتی شدن صنعت فلم سازی در افغانستان و عدم مسلکی بودن هنر پیشه گان افغان در این زمینه، باعث شده که مردم رفته رفته از تماشای فلم های افغانی دلسرد شوند و به تماشای فلم های هندی و امریکایی رو بیآورند.
این اشخاص همچنان می گویند، در پهلوی اینکه فلم های افغانی تقلید از فلم های هندی و داستان های آن تکراری و خسته کن است، بازی گران این فلم ها نیز نمی توانند طوری بازی کنند که داستان فلم طبیعی و واقعی معلوم شود.
اما سینما گران افغان می گویند، آنچه را آنان در فلم های افغانی به نمایش می گذارند از یک سو بیانگر حقایق جامعه است و از جانب دیگر مردم به آن علاقمند استند. سلیم شاهین سینماگر افغان و رییس شرکت خصوصی شاهین فلم به رادیوی آزادی گفت، صحنه های از رقص و پایکوبی را به خاطر تفریح و سرگرمی در برخی از فلم هایش جا میدهد.
« یگان فلم ها را به خاطر بازاریابی، آهنگ برایش می سازیم، تا به کی ما اتن کنیم؟ تا به کی بودنه بازی و مرغ جنگی را در فلم ها جا دهیم؟ حالا دنیا رو به ترقی است. من فلم های اسلامی و مطابق به فرهنگ افغانی زیاد ساخته ام و در آینده هم می سازم. چون مردم به فلم های هندی و امریکایی علاقه گرفته اند ما هم به همان سبک پیش می رویم و یگان آهنگ را به خاطر تفریح در فلم جا می دهیم. »
در سال های قبل از جنگ فلم افغانی در میان مردم از شهرت خاص برخوردار بود. شماری از افراد که در سال های گذشته فلم های افغانی را تماشا می کردند می گویند که در آن زمان این فلم ها بیشتر جنبه آموزشی داشت و از همین سبب مردم بیشتر علاقمند به تماشای آن بودند.
در همین حال اتحادیهء سینماگران افغان، با تایید شکایات مردم می گوید، چون شمار شرکت های خصوصی فلم سازی به 247 شرکت می رسد، کنترول همه برای آنان غیر ممکن است. جوان شیر حیدری رییس این اتحادیه در صحبت با رادیوی آزادی گفت، آنان تلاش می کنند تا در آینده نزدیک قانونی را برای سینما و کارکرد های سینمایی در افغانستان ترتیب کنند.
« این حقیقت را انکار کرده نمی توانیم، زیرا این کارها صورت گرفته، حتا من خودم دیده ام که بعضی از فلم سازان بدون سناریو وارد صحنه می شوند و داستان را همان لحظه در کله خود می چرخانند. به همین خاطر ما با تفاهم با ریاست افغان فلم تصمیم گرفتیم که فلم های که عرضه می شود باید آنرا چک کنیم. ما روی قانون سینما هم کار می کنیم، همچنان تصمیم داریم که زمینه را طوری بسازیم که 10 یا پانزده شرکت را یکجای بسازیم و یک موسسه ایجاد کنیم تا بتوانند فلم خوب بسازند. »
مسوولان ریاست افغان فلم می گویند، چون در خصوص ساخت فلم های افغانی کدام معیار مشخص وجود ندارد آنان نمی توانند چهار چوبی را برای سینماگران افغان مشخص سازند. به گفته ابراهیم عارفی رییس افغان فلم، با در نظر داشت توانایی های تخنیکی و مالی فلم سازان به آنان جواز فعالیت داده می شود.
وی افزود: حد اقل یک فلم ساز باید 50 هزار دالر برای تاسیس یک شرکت فلم سازی سرمایه داشته با شد. آقای عارفی می گوید، به اساس قانون اساسی و اصل آزادی بیان، آنان نمی توانند فلم ها را سانسور کنند.
شماری از باشندگان شهر کابل می گویند، تجارتی شدن صنعت فلم سازی در افغانستان و عدم مسلکی بودن هنر پیشه گان افغان در این زمینه، باعث شده که مردم رفته رفته از تماشای فلم های افغانی دلسرد شوند و به تماشای فلم های هندی و امریکایی رو بیآورند.
این اشخاص همچنان می گویند، در پهلوی اینکه فلم های افغانی تقلید از فلم های هندی و داستان های آن تکراری و خسته کن است، بازی گران این فلم ها نیز نمی توانند طوری بازی کنند که داستان فلم طبیعی و واقعی معلوم شود.
اما سینما گران افغان می گویند، آنچه را آنان در فلم های افغانی به نمایش می گذارند از یک سو بیانگر حقایق جامعه است و از جانب دیگر مردم به آن علاقمند استند. سلیم شاهین سینماگر افغان و رییس شرکت خصوصی شاهین فلم به رادیوی آزادی گفت، صحنه های از رقص و پایکوبی را به خاطر تفریح و سرگرمی در برخی از فلم هایش جا میدهد.
« یگان فلم ها را به خاطر بازاریابی، آهنگ برایش می سازیم، تا به کی ما اتن کنیم؟ تا به کی بودنه بازی و مرغ جنگی را در فلم ها جا دهیم؟ حالا دنیا رو به ترقی است. من فلم های اسلامی و مطابق به فرهنگ افغانی زیاد ساخته ام و در آینده هم می سازم. چون مردم به فلم های هندی و امریکایی علاقه گرفته اند ما هم به همان سبک پیش می رویم و یگان آهنگ را به خاطر تفریح در فلم جا می دهیم. »
در سال های قبل از جنگ فلم افغانی در میان مردم از شهرت خاص برخوردار بود. شماری از افراد که در سال های گذشته فلم های افغانی را تماشا می کردند می گویند که در آن زمان این فلم ها بیشتر جنبه آموزشی داشت و از همین سبب مردم بیشتر علاقمند به تماشای آن بودند.
در همین حال اتحادیهء سینماگران افغان، با تایید شکایات مردم می گوید، چون شمار شرکت های خصوصی فلم سازی به 247 شرکت می رسد، کنترول همه برای آنان غیر ممکن است. جوان شیر حیدری رییس این اتحادیه در صحبت با رادیوی آزادی گفت، آنان تلاش می کنند تا در آینده نزدیک قانونی را برای سینما و کارکرد های سینمایی در افغانستان ترتیب کنند.
« این حقیقت را انکار کرده نمی توانیم، زیرا این کارها صورت گرفته، حتا من خودم دیده ام که بعضی از فلم سازان بدون سناریو وارد صحنه می شوند و داستان را همان لحظه در کله خود می چرخانند. به همین خاطر ما با تفاهم با ریاست افغان فلم تصمیم گرفتیم که فلم های که عرضه می شود باید آنرا چک کنیم. ما روی قانون سینما هم کار می کنیم، همچنان تصمیم داریم که زمینه را طوری بسازیم که 10 یا پانزده شرکت را یکجای بسازیم و یک موسسه ایجاد کنیم تا بتوانند فلم خوب بسازند. »
مسوولان ریاست افغان فلم می گویند، چون در خصوص ساخت فلم های افغانی کدام معیار مشخص وجود ندارد آنان نمی توانند چهار چوبی را برای سینماگران افغان مشخص سازند. به گفته ابراهیم عارفی رییس افغان فلم، با در نظر داشت توانایی های تخنیکی و مالی فلم سازان به آنان جواز فعالیت داده می شود.
وی افزود: حد اقل یک فلم ساز باید 50 هزار دالر برای تاسیس یک شرکت فلم سازی سرمایه داشته با شد. آقای عارفی می گوید، به اساس قانون اساسی و اصل آزادی بیان، آنان نمی توانند فلم ها را سانسور کنند.
