تلاش های طولانی توسط ایالات متحده امریکا و افغانستان در جهت نهایی ساختن متن موافقت نامه امنیتی دراز مدت تا حال به یک نتیجه رسیده و آن "کشیدن خطوط روشن سرخ از جانب دو طرف" است. زمانی که میان این خطوط خوانده شود نشان میدهد اینجا زمینه های مشترک وجود دارد و اینکه آنچه را که دو طرف می خواهند، می توانند بدست بیاورند.
اما زمانیکه به موضع و موقف علنی هر دو طرف نگاه شود، دیده می شود که آنها روی شرایط دوام حضور نیروهای امریکایی بعد از سال 2014 میلادی در افغانستان، باهم فاصله دارند. مقام های افغان گفته اند، اگر قرار باشد که نیروهای امریکایی در افغانستان باقی بمانند، باید آنها به قوانین قضایی افغانستان جوابگو باشند.
اما مقام ها امریکایی تا سطح رییس جمهور آنکشور گفته اند، آنها خواهان یک نوع موافقت نامه امنیتی هستند که به اساس آن نیروهای امریکایی از پیگرد قانونی در داخل افغانستان معاف باشند. در غیر آن گزینه صفر عملی شده و نیروهای امریکایی بطور کامل از افغانستان خارج خواهند شد.
هیچ یکی از طرفین تا کنون از تقاضا های کلیدی شان منصرف نشده اند. اما واقعیت امر اینست که نه کابل و نه هم واشنگتن می خواهد یک جنگ داخلی دیگر در افغانستان شعله ور شود. معنی آن اینست که احتمالاً طرفین یکدیگر را امتیاز بدهد تا اینکه بلاخره منتج به عقد یک موافقت نامه دوجانبه امنیتی گردد.
اما پروفیسور اناتولی لیون و متخصص امور افغانستان در کنگز کالج لندن پیش بینی می نماید که کابل چاره ندارد جز اینکه به تقاضاهای واشنگتن درین مورد لبیک بگوید:
« آنچه که از نظر امریکایی ها، بطور قطعی غیر قابل مذاکره می باشد اینست که آنها نمی خواهند عساکر امریکایی در قلمرو قضایی افغانستان قرار داشته باشند. چنانچه هییچ امکان ندارد که امریکایی ها عساکر شان را در افغانستان مطیع یا تحت فرمان حکومت افغانستان قرار بدهند. حد اقل تا جای که موضوع مربوط به دسپلین باشد. »
بادر نظر داشت سابقه در عراق، بعد ازین که مذاکرات در سال 2011 به نتیجه نرسید، ایالات متحده امریکا تمام نیروهای خود را از آنکشور بیرون کشید. سوال اکنون اینجاست که آیا کابل با اتخاذ موضع سخت خود واقعاً حاضر است خطر چنین پیامد را قبول کند؟
یک تقاضای کلیدی که همیشه از سوی کابل روی آن تاکید شده اینست که اردوی امریکا امنیت افغانستان را تضمین نماید.
اما یک مقام امریکایی که از گفتن نامش خود داری نموده و با مذاکرات امنیتی آشنایی کامل دارد به رادیو آزادی گفت: "ما راجع به تعهدات امنیتی مذاکره نمی کنیم."
اما زمانیکه به موضع و موقف علنی هر دو طرف نگاه شود، دیده می شود که آنها روی شرایط دوام حضور نیروهای امریکایی بعد از سال 2014 میلادی در افغانستان، باهم فاصله دارند. مقام های افغان گفته اند، اگر قرار باشد که نیروهای امریکایی در افغانستان باقی بمانند، باید آنها به قوانین قضایی افغانستان جوابگو باشند.
اما مقام ها امریکایی تا سطح رییس جمهور آنکشور گفته اند، آنها خواهان یک نوع موافقت نامه امنیتی هستند که به اساس آن نیروهای امریکایی از پیگرد قانونی در داخل افغانستان معاف باشند. در غیر آن گزینه صفر عملی شده و نیروهای امریکایی بطور کامل از افغانستان خارج خواهند شد.
نه کابل و نه هم واشنگتن می خواهد یک جنگ داخلی دیگر در افغانستان شعله ور شود.
هیچ یکی از طرفین تا کنون از تقاضا های کلیدی شان منصرف نشده اند. اما واقعیت امر اینست که نه کابل و نه هم واشنگتن می خواهد یک جنگ داخلی دیگر در افغانستان شعله ور شود. معنی آن اینست که احتمالاً طرفین یکدیگر را امتیاز بدهد تا اینکه بلاخره منتج به عقد یک موافقت نامه دوجانبه امنیتی گردد.
اما پروفیسور اناتولی لیون و متخصص امور افغانستان در کنگز کالج لندن پیش بینی می نماید که کابل چاره ندارد جز اینکه به تقاضاهای واشنگتن درین مورد لبیک بگوید:
« آنچه که از نظر امریکایی ها، بطور قطعی غیر قابل مذاکره می باشد اینست که آنها نمی خواهند عساکر امریکایی در قلمرو قضایی افغانستان قرار داشته باشند. چنانچه هییچ امکان ندارد که امریکایی ها عساکر شان را در افغانستان مطیع یا تحت فرمان حکومت افغانستان قرار بدهند. حد اقل تا جای که موضوع مربوط به دسپلین باشد. »
بادر نظر داشت سابقه در عراق، بعد ازین که مذاکرات در سال 2011 به نتیجه نرسید، ایالات متحده امریکا تمام نیروهای خود را از آنکشور بیرون کشید. سوال اکنون اینجاست که آیا کابل با اتخاذ موضع سخت خود واقعاً حاضر است خطر چنین پیامد را قبول کند؟
"ما راجع به تعهدات امنیتی مذاکره نمی کنیم."
یک تقاضای کلیدی که همیشه از سوی کابل روی آن تاکید شده اینست که اردوی امریکا امنیت افغانستان را تضمین نماید.
اما یک مقام امریکایی که از گفتن نامش خود داری نموده و با مذاکرات امنیتی آشنایی کامل دارد به رادیو آزادی گفت: "ما راجع به تعهدات امنیتی مذاکره نمی کنیم."
