حمیدالله شانزده ساله در یک مرکز ترمیم موتر کار می‌کند.
او یکی از ۲۴۰ کارآموزیست که به تازگی کورس حرفه‌ای در شبرغان را تکمیل کرده و حالا از طریق ترمیم موترهای مختلف زندگی خود را به پیش می‌برد.
ماهانه حمیدالله ۳ هزار افغانی معاش دارد: "در اوایلی که من به شبرغان آمدم مدتی بیکار گشتم، زمانی که شامل کورس شش ماهه شدم چیزی را یاد نداشتم و حالا که ترمیم موتر را یاد گرفتم در شهر شبرغان به صفت یک مستری کار می‌کنم و به اقتصاد خانواده‌ام کمک می‌کنم."
حمیدالله در اصل از قریه قوزی بای ولسوالی دولت آباد فاریاب است.
پدر حمیدالله یک سال پیش بر اثر پرتاب هاوان در جنگ فاریاب کشته شده و حال با مادر و دو خواهرش در شبرغان به سر می‌برد.
او ضمن بیان خاطرات تلخ زندگی‌اش گفت: "در اثر جنگ‌ها که در اطراف خانه ما رخ داد و پدرم نیز کشته شد طالبان باج‌گیری می‌کردند و ما نتوانستیم در آنجا زندگی کنیم، از یک طرف نیروهای دولتی هاوان پرتاب می‌کردند و از سوی هم طالبان خانه‌های مردم را سپر قرار می‌دادند. ما مجبور شدیم که خانه را ترک کنیم و به شبرغان آواره شویم."
حسین کریمی مدیر تنظیم پروگرام‌های آموزشی فنی و حرفوی ریاست کار و امور اجتماعی جوزجان است.
او می گوید شرایط برای فرصت‌های بیشتر آموزشی و کاری برای جوانان و نوجوانان مهیا است: "در ولایت جوزجان برای افراد بی‌بضاعت، کسانی که از تحصیل بازمانده، بیجا شدگان داخلی، مهاجرین برگشته، بیوه زنان، معتادین شفایافته، معلولین که توانایی کارداشته باشند حرفه‌های گوناگون شامل ترمیم عرادجات، برق، تعمیرات، بیک دوزی، آرایشگری، گلدوزی، خیاطی و ترمیم موترسایکل برای شش ماه آموزش داده می‌شود تا جوانان بیکار نیز بتوانند از این فرصت استفاده کنند."
مرکز آموزش‌های فنی و حرفه‌ای جوزجان در سال ۱۳۸۳ آغاز به فعالیت کرد و تا به امروز ۱۳ هزار کار آموز را فراغت داده که ۹ هزار آن را زنان و دختران تشکیل می‌دهند.
با این همه تلاش‌ها مسئولان ریاست اقتصاد جوزجان می‌گویند که فعلاً حدود ۹۰ هزار جوان در این ولایت با بیکاری دست و پنجه نرم می‌کنند.
